ဆောင်းနှင်းဓါးထက်ချယ်ရီဝေ

Chapter 20

နဂါးကနဂါးကိုသတ်ခြင်း [ ၂ ]

ကုဖေးယွီက အနည်းငယ်နောက်ကျပြီးမှရောက်လာသည်။

သူသည်ကျောပေါ်တွင် ကျုံးဖုန့်ကိုသယ်လာပြီး ဓားရေးယှဥ်ပြိုင်သည့်စင်မြင့်သို့ရောက်လာချိန်တွင် လင်းရုဖေး၏လက်ထဲတွင်ချယ်ရီပန်းများဝေ့ဝဲထွက်လာကာ ဝမ်ထန်း၏အစိမ်းရောင်ချီစွမ်းအင်အား ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။

သုတ်တိသုတ်ပြာနှင့် ကုဖေးယွိသည် လင်းမင်ကျစ်အနားသို့ရောက်လာကာ "နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်နေရာ ရှာတွေ့ပြီ...ခွန်းလွန်တောင်ကအကြီးကြီးပဲ သခင်လေးလင်း ကျွန်တော်ဓားရေးပြစင်ပေါ်ကိုကျုံးဖုန့်ပို့ပေးဖို့လိုသေးလား"

လင်းမင်ကျစ် : "မလိုတော့ဘူး"

ကုဖေးယွိကမျက်မှောင်ကုပ်ကာ "ဒါပေမဲ့ စတုတ္ထသခင်လေးလင်းကလက်ထဲမှာဘာမှမပါဘဲ...."

တစ်ဝက်တစ်ပျက်နှင့် သူပြောမည့်စကားများကလည်ချောင်းတွင်တစ်သွားသည်။ စင်ပေါ်တွင် လင်းရုဖေးကရုတ်တရက်လက်မြှောက်ကာ ခပ်သေးသေးသစ်ကိုင်းခြောက်ကိုထုတ်လိုက်သည်။ သစ်ကိုင်းခြောက်သည် အရွက်နှင့်ပန်းများမရှိဘဲ သေးသွယ်ကာကြွပ်ဆတ်ပုံရသည်။ သို့သော် လင်းရုဖေး၏မွဲခြောက်နေသောလက်ကကိုင်ထားသည့်အချိန်တွင် ကြောက်ရွံ့ဖွယ်အရှိန်အဝါကိုခပ်ရေးရေးမျှရစေသည်။

ကုဖေးယွိကျောပေါ်မှ ကျုံးဖုန့်သည် ရုတ်ခြည်းအသံမြည်လာသည်။ အစတွင် ကုဖေးယွိသည် ၎င်းကစိတ်လှုပ်ရှားနေ၍ဖြစ်မည်ဟုထင်ခဲ့သော်ငြား လင်းရုဖေးကသစ်ကိုင်းအားအောက်ဘက်သို့ညင်သာစွာဖြင့်လွှဲလိုက်သည်တွင် ကျုံးဖုန့်ကကြောက်လန့်နေခြင်းသာဖြစ်ကြောင်းသူနားလည်သွား၏။

လင်းရုဖေးသည် ငယ်စဉ်တည်းကတစ်ကြိမ်ပင်လေ့ကျင့်တာမျိုးမရှိဖူးတာကြောင့်မည်သို့သောလှုပ်ရှားမှုကိုမှမသိပေ။

သူသည်ကလေးတစ်ယောက်နှယ် ဓားကိုဝှေ့ယမ်းနေသည်။

သို့သော် သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ရပ်နေသည့်ဝမ်ထန်းကမူ ထိတ်လန့်နေဟန်ရှိသည်။