Optimasksus (Zombie Apocalypse) [COMPLETED]

XXI

Six days passed. We're on preparing for the upcoming fight. When one of the guard rushing to us. His shirt was full of blood. What's happening?

"Nandito na sila!" Aniya ng makalapit. He didn't mind his wounds. We heard a ruckus not too far. Naalerto kami ng makitang puro bounts ang papunta sa gawi namin.

"Point your gun!!" I shouted as we form our formation. Ito ang pinag-usapan namin kanina. "Shoot!" Aniya ko ng handa na ang lahat. Kung bounts ang kalaban. Lahat kami ay haharang sa dadaanan nila at isa isang babarilin. Kung ang mga rebelde naman ay ayus lang kahit close combat pa.

May nagsabi saaming may marka ang mga rebelde. Kanilang pagkakakilanlan na magkagrupo sila.

Walang tigil sa pagbabaril, pagnawawalan ng bala ay umaatras kami ng ilang hakbang. Hihinto din agad kung babaril na ulit.

Nakakabingi ang katahimikan ng maubus namin ang mga bounts. Masakit sa braso kakabaril. We reload our guns to prepare for worst.

We waited for few minutes kung may dadating pa. Wala ng dumating na bounts pero may mga estrangherong dumating. Babae at lalake ay puro armado. Lahat ay nagpakangisi.

"Look how fun it is!" Amerikana'ng hilaw ang nagsalita. Siya ata ang may pinamalaking ngisi sa lahat. Hindi ba napupunit yang labi niya?

"Boss, they killed of our pets!" Aniya ng kasama, amerikano'ng hilaw. Nawala ang ngiti ng tinatawag niya 'boss'.

"Sinabi ko namang ako lang ang mag e english!" Matinis pa sa alingawngaw ng mic ang boses niya sa totoo lang.

"Pasensiya na boss." Paumahin naman ng kausap. Baliw ba siya?

"I don't care if they manage to kill those fools! They're already dead anyway." Umirap ito ng marahas saka hinarap kami.

Sa tindigan niya para siyang adik. Ang dami ng piercings niya. Sa ilong meron, sa dila meron, sa labi meron, sa kilay meron, sa dalawang tenga ay hindi lang anim.

Hindi na gawain yan ng matinong babae. I guess? Kung ako ang tatanungin, hindi. Hindi siya pasok sa standard beauty ng pilipinas.

"Ano kailangan niyo?!" Tanong ng kasama namin. Nagsimulang lumapit itong babaeng 'to saamin. Nilaro laro niya pa ang baril sa kamay.

Hindi ako mapakali dahil baka biglaan na lang niya makasa ang kalibre nito. Sobrang likot ng kamay niya na hindi ko magawang masundan ang bawat galaw nito.

Hinigpitan ko ang hawak sa baril ko. Ano man ang mangyare, lalaban ako. Hindi option ang matalo! Syempre hindi ko minamaliit ang kalaban, hindi din option sa kanila ang matalo. Parehas lang kami.

Dahan dahang lumapit ang babae saamin. Kami naman ay atras lang ng atras. Natigil lang kami ng magbabaril siya sa langit. Ano pinapatamaan niya don?

Ng maubusan ng bala ay binitawan niya na ang baril. "I challenge you," turo niya saakin. "One-on-one, game?" Ngising turan nito.

"You're too broke as a group, i'll do one by one for you." Masyado niya kaming minamaliit. Sa station na ito ay mayroong daang daang libong naninirahan.

"Break them, turnanto!" Sigaw nito at nagsimula ng magkagulo. Ang dami nila, ang iba ay sinugod na kami. Ang iba naman ay tumakbo papuntang kabahayan.

"Pay attention!" Aniya ng nasa likod ko. Nang lumingon ay isang malakas na suntok ang natamo ko. Hinawakan ko ang panga ko, masakit. Close combat ang gusto niya ah! Pagbibigyan!

Inilagay ko na ang baril ko sa may hita. May lalagyan doon ng baril. Inihanda ko na ang dalawang kamay ko.

May knuckles siya, daya. Kailangan kong tanggalin 'yon baka sa huli ay pagsisihan ko! Masisira ang mukha ko!