Haat ⚜ Liefde creëert hoop

⚜~ Katara

Een dunne straal maanlicht glanst over het sombere terrein, oogverblindende sterren zijn verborgen achter dikke wolken. De brullende wind gooit gebroken takken op de dakpannen, terwijl hevige regenval de geplaveide straten doordrenkt. Donderslagen galmen door de verlaten straten. De storm die over het continent raast is bijna net zo angstaanjagend als de storm die diep in de kille kerkers raast. Verloren zielen wachten hopeloos op het eind, luisterend naar de razernij die hun wereld wegspoelt.

Een doordringend jankend geluid echoot door de kille, donkere gang. Waarschuwend voor wat er gaat komen, scherpt de beul zijn wapen. Hier en daar is het geluid van jammerende of kreunende gevangenen te horen. Een wanhopige ouderling, geketend in de ijskoude gevangenis, zoekt hopeloos voor een vleugje warmte. Zijn boeien rinkelen luid bij elke beweging die hij doet. Alle kansen om hun vrijheid terug te krijgen worden verijdeld door de enorme muur van ijzeren staven. Regendruppels, lekkend door het tralieraam, vegen het bloed weg van de onreine vloer. Slijm en mest bedekken de oneven stenen muren. Gevangenen die al dagen dood waren, werden in de donkere hoeken verstopt. Vliegen cirkelen rond het ontbindende vlees. De geur is behoorlijk onaangenaam. Wormen scharrelen tussen de voeten van de slanke gevangenen.

De bewaker, die zich niets aantrekt van de omringende verschrikkingen, zingt een vrolijke melodie terwijl hij door de gang marcheert. Hij blijft een paar seconden staan om naar een jonge vrouw te kijken. Een mooie moeder, gekleed in lompen duwt een baby op haar borst. Doodsbang kijkt ze op naar de man die haar gevangen houdt. Zijn zwarte outfit is smetteloos. Om zijn middel hangt een grote sleutelbos. Terwijl hij verder loopt, verschijnt er een glimlach op zijn lippen. Diep zuchtend zakt hij neer op een houten stoel.

De zilverkleurige, zware, Moors gevormde deur aan het einde van de gang wekt zijn interesse.

De brede deurwand is versierd met zilveren krullende letters. Het was de oude taal van de elfen. De oude taal was krachtig en nog belangrijker; voor de meeste mensen onleesbaar. In de kille muur zijn diverse oude spreuken gekerfd. Was het om het ergste kwaad eruit te houden? Of erin? Er zijn een aantal enorme sloten over de dikke deur geplaatst alsof er een troep woeste weerwolven achter de deur rust. Maar er zat geen weerwolf in. Eerlijk gezegd had de bewaker geen idee wat of wie erin zat. Slechts zes wezens op de wereld wisten wat er in deze cel was verborgen. En vier van hen waren gestorven...

De kleine bolvormige celdeur is versierd met een groot aantal mystieke symbolen. Dikke lagen stof decoreren de deurpost. Spinnenwebstrengen zweven van het stenen plafond. Een handvol hooirietjes, een ganzenkussen en een dunne deken sieren de kille stenen vloer. Er werd verder niets aan deze gevangene verstrekt. Er was geen raam om uit te kijken, en zelfs geen seconde van gezelschap. De gevangene had geen besef van uur noch datum. Vroeger telde ze de dagen, maar daar is ze jaren geleden mee gestopt. Ze wacht nu gewoon af. Tot de dood haar komt halen.

Iedereen had het over de jongedame. Iedereen was bang voor haar... Zelfs na al die jaren. En hier was ze... Moederziel alleen in een kille cel. Bestemd om vergeten te worden. Er werd verondersteld dat ze verbrand was. Maar de geruchten waren onjuist. Ze spaarden haar leven, voor redenen die ze nooit zal weten. Maar het maakte niet uit. Niet voor haar in ieder geval. Ze had maanden, zo niet jaren, alleen op de koude vloer gezeten. Luisterend naar haar eigen hartslag. Hopend dat het spoedig eindigt. Haar lange nachtblauwe jurk is versierd met glinsterend zilver op zijn speelse wijde mouwen en strak zilverkleurig korset. Magische zilveren motieven decoreren de weelderige rok. De prachtige kenmerken verraden dat dit oorspronkelijk een zeer kostbare jurk was. Misschien een cadeautje?

Haar ronde grote borsten en dunne vrouwelijke vorm worden verborgen door een donkerblauwe mantel

De mantel wordt stevig op haar schouders gehouden door twee zilveren dawapara-diamanten. Haar lieve gezicht gaat schuil onder een brede capuchon, versierd met zwartbont. Om haar nek zijn enkele touwen met juwelen gewikkeld. Een witte onyxsteen, een gouden Keltische knoop. Een zilveren pentagram, en een zwarte onyxsteen. Haar delicate pols is versierd met drie leren banden. Ieder geaccentueerd met een witte agaatsteen.

De fijne dame vertoont geen enkel teken van leven. Tot

er een nieuwe aanwezigheid verschijnt. De lieftallige dame heft zachtjes haar hoofd op. Haar roze lippen vormen een grijns. "Na al die tijd". Haar zachte stem verbreekt de stilte. "Heb je me gevonden."

Haat glimlacht tevreden. Langzaam nadert hij de gevangene. Terwijl het monster haar brutaal overeind trekt, rilt haar lichaam als een espenblad in de wind. Haar hartslag versnelt terwijl hij haar lichaam tussen het zijne en de muur perst. Ze kijkt hem argwanend in de ogen. Langzaam glijdt de kap van haar hoofd. Zijn blik wordt getrokken naar de zwarte markering op haar gezicht. "Ik weigerde het te geloven", zegt hij aarzelend. "Katara" fluistert hij terwijl hij zijn hand naar haar gezicht laat glijden. Als zijn hand zich om haar keel klemt, verdwijnt haar glimlach.

"Waarom ben je gekomen?" vraagt ze kil. Haat reageert niet. Katara haar hand reikt naar zijn borst.

"Na al die jaren..." Ze slikt. "Ik zou je nog steeds mijn hart geven." Als je er een had om mij te geven." Ze drukt hard op zijn borst terwijl ze zijn naam fluistert...

"Reki..."

Haat haalt abrupt zijn greep van haar keel. Zijn adem stokt. De ogen van de vervloekte ridder gloeien schitterend blauw. Diep ademend kijkt hij haar aan.

Tussen de ijskoude zilveren muren weerklinkt het geluid van een hamerende hartslag.

Reki staart haar perplex aan. Er gaan een paar seconden voorbij voordat er een warme glimlach verschijnt.

"Katara" zegt hij zacht. Hij streelt zachtjes haar gezicht met de achterkant van zijn vingers. Kataras ogen glanzen met tranen.

"Reki" fluistert ze voorzichtig en sluit haar ogen. "De geesten uit ons verleden verlaten ons nooit", zegt ze nadrukkelijk. Als hun lippen elkaar ontmoeten, sluit Reki zijn ogen. Over zijn wang loopt één enkele traan.

"Ik mis je... meer dan je ooit zult weten", klaagt ze. "Helaas heb je de verkeerde keuze gemaakt." Katara haalt haar hand van zijn borst. Haar hart breekt opnieuw. De rustgevende melodie verdwijnt geleidelijk. De kleur vervaagd uit zijn ogen, net als de glimlach van zijn lippen. Haat zijn keel laat een hard gegrom horen.

"Het enige dat ik van je nodig heb, is dat je haar terugbrengt... Voorlopig." Hij grijpt haar vast en verdwijnt in het niets, waardoor de kamer koud en verlaten achterblijft. Reki is weer verdwenen...