Haat ⚜ Liefde creëert hoop

⚜~Desam

De zwarte stenen van het kasteel stralen een zomerse hitte uit. Lang, ongetemd groen gras zwaait zachtjes in de zomerbries. De zwarte dakpannen glinsteren in het zonlicht. Een paar brutale vogels strijken neer op takken van de oude wilgen en zingen diep in de kerkers een rustgevende melodie voor de gevangenen.

Alana zet zich schrap voor de verwachte brandende pijn terwijl ze voorzichtig haar ogen opent. Haar verbazing is groot. Alles dat ze voelt is comfort en warmte. Er is geen brandend gevoel, geen bloed noch ondragelijke pijn. Ze likt aan haar volle zachte lippen. Lippen zonder metaalachtige smaak of losse huid. Verzonken in gedachten tuurt ze naar het houten plafond. Haar lange haar is mooi gekamd, haar huid is schoon en vooral glad. Is ze dood? Is dit het hiernamaals? Was het allemaal een nachtmerrie? Een delicate wind van zachte bloemblaadjes streelt haar neusgaten. Er is geen vleugje verbrand hout te bespeuren. De parelwitte stenen muren laten haar heel even Haat vergeten.

Een zomerbriesje danst met de lange witte gordijnen. De brede ramen bieden een spectaculair uitzicht op de gouden woestijn, zover het oog reikt, bijna als een schilderij. Het prachtige zomerlicht weerkaatst in een kristallen windorgel dat naast een massieve houten boekenkast decoreert.

Ze strijkt met haar vingers over haar prachtige kanten jurk. De zachte robijnrode stof heeft een fruitig aroma. Gouden stiksels decoreren de aansluitende lange mouwen en diepe U-hals. Een prachtige gouden riem hangt om haar dunne taille. Rond haar nek hangt de amulet van Katara opnieuw. Wat in hemelsnaam is er gebeurd vraagt ze zich af. En belangrijker; is ze nog steeds in Rauko Rondo? Ze merkt dat de zomer is aangebroken. Het maakt haar nieuwsgierig naar hoe lang ze al geslapen heeft. Het kan toch geen 3 maanden geweest zijn? Toch?

Hopeloos probeert ze zich te oriënteren terwijl ze de grote ruimte in zich opneemt.

Een eikenhouten kledingkast en bijpassend dressoir zijn in de uiterste hoek weggestopt. Een hoge goudkleurige kandelaar met slanke rode kaarsen siert naast een rode fauteuil tegen de raam. Een karmozijnrood tapijt verstopt de donkere vloer. Complexe kunstwerken in een massief gouden frame decoreren de heldere muren. Karmozijnrode satijnen lakens bedekken het hemelbed en zijn vier hoeken. Gouden strikken houden de dikke stof netjes op de hoeken van het bed. De mooi gebouwde open haard is onverlicht, en toch is de kamer behaaglijk warm. Aan de voet van het bed siert een donkere houten koffer. Haar ogen glijden langs de twee stevige deuren. Eén van hen moet naar de uitweg leiden toch? Hoe kan ze weten welke? En waar leidt de andere toe? Peinzend draait ze haar hoofd. Angst vuurt opnieuw door haar lichaam wanneer ze abrupt opmerkt dat ze niet alleen is...

Naast haar, boven op de satijnen lakens ligt een jongeman, gekleed in een zwarte vest, een strakke donkere lederen broek en een paar lederen laarzen.

Zijn krachtige lichaamsbouw, Prijzige lederen riem en gespierde armen wekken haar interesse. Tussen zijn schouderlange roetzwarte haren spieken de puntjes van zijn oren.

Ze observeert de jongen die met zijn rug naar haar toe ligt. Ze weifelt of hij één van de broers is.

Hopeloos laat ze haar hoofd weer zakken. Ze wil hem niet wekken. Tranen vullen haar ogen. "Dagdroom" roept ze uit in gedachten, maar er komt geen reactie. Waarom reageert hij niet? Is hij zo ver weg?

Luisterend naar zijn ademhaling, overweegt ze haar kansen.

Als ze iets wil doen is het nu! Maar helaas. De jongen was helemaal niet in slaap. Sneller dan ze kan knipperen grijpt zijn sterke hand haar pols vast. Hoe kan dit denkt ze verslagen. Haar been was amper omhoog!

Wantrouwend legt ze haarzelf weer neer. Het duurt even voor de jongeman zich omdraait. Langzaam laat hij haar pols los. "Goedemorgen" groet hij.

Alana reageert niet. Maakt hij een grapje? En bovenal, ze vertrouwt haar eigen stem niet momenteel.