Haat ⚜ Liefde creëert hoop

⚜~Haat's kamer

De lucht lijkt zwaar rond haar slanke lijf. De drukkende hitte lijkt haar niet te verwarmen. Ze heeft geen idee hoe laat het is of welke dag het is. Voor haar maakt het echter niets uit. Ze heeft het gevoel dat ze hier al uren vastzit. In werkelijkheid was het maar een paar minuten. Jaloezie, de nerveuze eikel had haar de kamer binnen gesmeten en onmiddellijk de deur achter zich dicht getrokken. Ze is perplex over het waarom. Waarom deed hij alsof het betreden van zijn kamer een zonde was? Was het? Waarom? Ze werpt een blik achter zich. Wat probeert hij hier te verbergen? Kataras blik dwaalt over de mintgroene muren. De witmarmeren vloer laat haar even vergeten dat deze kamer bezet is door een donker, boosaardig monster. De zijden, donkerrode lakens liggen verspreid over het grote eikenhouten bed. Het grote raam is versierd met donkere karmozijnrode gordijnen en weelderige groene wijnranken. De ivoren muren zijn versierd met een gouden lijst met daarop een schilderij van een vreemde zon. Het donkere hardhouten plafond is versierd met een gouden kroonluchter. Ze doorzoekt snel het donkerhouten dressoir. Er ligt niets opmerkelijks in de schappen. Er is hier niets dat niet zou moeten zijn. Zelfs niet in de slecht verlichte houten kist. Op een bijzettafeltje staat een donkerrode vaas met blauwe bloemen. Wat zijn ze precies? Ze snuift diep aan de bladeren. Werkelijk nu? Is dat wat ze denkt dat het is? Koningsfoelie?

Hij moet hier iets verbergen. Waarom zouden dienstmeisjes anders de toegang tot zijn kamer worden ontzegd? Voorzichtig stapt ze de marmeren trede af. Dan merkt ze het...

Ze ontdekt zijn geheim achter twee hoge pilaren die een spitse aardbeiboog ondersteunen. Beide pilaren zijn versierd met twee dikke rode gordijnen. Ze loopt twee stenen treden naar beneden, naar het kleine ronde platform. Tegen de muur staat een zwart dressoir. Het boek ligt boven op de kast. Het vervloekte boek dat ze gebruikte! Het Boek der Schaduwen... Wanneer ze haar blik weer naar het boek richt, flikkert er een licht in haar ogen. Het boek dat het allemaal mogelijk maakte. Het gevaarlijke zwarte boek... Waarom heeft hij het? De muur boven het dressoir is versierd met een zwarte spiegel. Ze lijkt haar spiegelbeeld niet op te merken. Voorzichtig zwaait ze voor de spiegel. In het glas ontwikkelt zich een donkerblauwe mist. Is dit werkelijk? Een kijkglas? Ze ziet een jong meisje, opgerold op een stapel karmozijnrode kussens. Tranen stromen over haar wangen. Het meisje lijkt op haar. Haar haar wordt gestreeld door een zachte aanraking. Is dat correct? Nee! Dat kan toch niet kloppen? Zeg alsjeblieft niet dat het waar is?! Dat is haar... dochter.

Ze is vervuld van woede. Via de spiegel hield hij haar in de gaten. Hij houdt haar al jaren in de gaten. Misschien wel haar hele leven! Dat vervelende varken! Haar lippen vormen een schreeuw, maar voordat ze die kan uiten, wordt haar blik naar zijn ladekast getrokken. Naast het boek ligt een eenzaam amulet. Haar amulet... Ze gaf het aan haar dochter! Met trillende handen stapt ze achteruit. Ze weet wat dit betekent! Ze draait zich snel om, alleen maar om hem in de ogen te kijken. Haat...

"Wat heb je gedaan?" vraagt ze. Haar stem trilt. Haat grinnikt.

"Ik weet niet waar je het over hebt.

"Dat weet je wel! Wat heb je precies gedaan? Vertel het me alsjeblieft!!" Haat grijpt haar armen.

"Ik heb nog niets gedaan, mijn lieve Katara", plaagt hij.

"Maar nu je dit hebt gezien... moet je accepteren dat je deze plek nooit meer zult verlaten." Katara slikt huiverend. Ze slaat op zijn kaak. Haat zijn keel ontwikkelt een hees gegrom. "Jij gruwel! Blijf uit haar buurt! Ik heb haar opgegeven om haar veilig te houden! "Jij... jij!!" Haat grinnikt diep. Hij boort zijn ogen in de hare.

"Het enige dat je hebt opgegeven... Katara... is iemand die echt van je zou houden." Tranen wellen op in de ogen van de machtige heks.

"Ik wed dat je dat niet zult zeggen als ik deze boeien niet draag", dreigt ze. Katara is gespannen in zijn stevige greep. "Haat" protesteert ze.

"Wil je willen worstelen? Trek dan je kleren uit", grinnikt hij. "Laat me haar alsjeblieft zien. Laat het haar zien of dood me", beveelt Katara. Haar hele lichaam trilt terwijl ze praat.

"Maak je geen zorgen, ik ga je niet vermoorden. Je verdient zulke vriendelijkheid niet." Katara onderdrukt haar tranen. Ze heeft geen andere keuze dan hem haar angst te tonen. "Wees een braaf meisje en ga verdomme naar bed" beveelt Haat. Katara snuift.

"Alsof ik ga luisteren."

"Dat is precies wat je gaat doen als je haar lijk niet wilt zien. Laat me heel duidelijk zijn. Je zult doen wat ik zeg, aangezien ikje niet moet vertellen dat ze haar magische ketting niet draagt, toch?"

Katara kijkt naar Alana's amulet.

"Vertel me haar naam" instrueert ze.

"Alana" zegt Haat diep.

Katara herhaalt hem zachtjes. Hij duwt haar op bed.

"Dit is de afspraak" zegt hij terwijl hij haar op haar buik duwt. "Je zult precies doen wat ik vraag en je zult niets proberen. Als ik je neuk, zul je niet terugvechten of huilen. Ik zweer het bij de godin als je dat doet ruk ik de armen van je meisje eraf. Ik zal haar bloed zuigen tot de laatste druppel vlak voor je ogen. Is dat duidelijk?"

"Ja." Katara laat een zwak gegrom horen. Haat lacht geamuseerd.

"Dus wat ga je doen?" Katara haalt diep adem en slikt. Ze heeft moeite om de woorden eruit te krijgen.

Maar ze heeft geen keus. Ze wordt gedwongen deel te nemen aan zijn gruwelijke spelletje. Dit sluwe monster heeft haar precies waar hij haar wil hebben.

"Ik ga je neuken zo lang als je wilt."

"Oh nee, pas als je erom smeekt", zegt hij met een glimlach. Katara kauwt op de binnenkant van haar kaak.

"Haat alsjeblieft", smeekt ze sarcastisch. Haar ogen vullen zich opnieuw met tranen. "Alsjeblieft, alsjeblieft, maak het alsjeblieft ruw" smeekt ze. Haat glimlacht. Hij drukt haar gezicht tegen de dekens.

"Zoals de dame wenst," antwoordt hij, terwijl hij haar binnendringt. Katara slaakt een luide kreun. "Denk er niet eens aan om te snikken. Overweeg niet eens om te protesteren. Je weet wat je moet doen", zegt hij in haar oor, terwijl hij in haar bonkt. Dieper en dieper, harder en harder. Katara's mond gaat wijd open terwijl ze naar lucht worstelt.

Haar gedachten gaan terug naar haar lieve dochter. Ze moet tot het uiterste gaan om haar veilig te houden. Het is haar verantwoordelijkheid. Terwijl Haat sneller en harder tegen haar aan botst, kreunt ze luid, bijna schreeuwend.