Haat ⚜ Liefde creëert hoop

⚜~Hebzucht

De donkere kamer is koud. Een kille wind streelt haar handen en gezicht. Behalve zijn moeizame ademhaling is er geen geluid.

Hebzucht was behoorlijk trots op zichzelf. Hij verraste Alana. Ha! Haar gezicht. Ze had nooit verwacht dat er een demon in de eetkamer rond zou dwalen. Alana daarentegen voelde zich dom en schaamde zich. De dom uitziende demon verraste haar. En er was niemand anders dan zijzelf die de schuld kon krijgen. Ze was zo dichtbij... Ze had bijna haar grote ontsnapping. Maar ze heeft het zelf verpest. Waarom kan ze niets goed doen?!

Luid snikkend jankt Alana. "Hebzucht alsjeblieft, ik smeek je", vraagt ze nogmaals. Maar uiteraard komt er geen antwoord. Hoe dom kan zij ook zijn. Ze probeert te onderhandelen met een demon. Een gemeen monster, net als Haat. "Het is onmogelijk dat Haat alle mooie meisjes voor zichzelf kan houden", zei hij terwijl hij haar de kamer in trok. "Ik wil ook iets", zei hij. Langzaam trekt alle kleur uit Alana haar gezicht. Haar hele lichaam trilt als ze voelt dat haar angsten de overhand krijgen. 'Ik heb nog nooit zo graag iemand gewild', hoort ze weer in haar hoofd. Op zijn kaak prijkt een lange rode kras. Alana vocht terug. Maar ze was natuurlijk geen partij voor de goed getrainde demon.

"Alsjeblieft, stop hebzucht", roept ze wanhopig. "Ik ben net begonnen lieverd", gromt hij diep tussen zijn tanden. Hij duwt haar verder op de tafel. De greep om haar polsen wordt strakker. Ze voelt haar botten kraken. Keer op keer duwt hij zichzelf dieper terwijl hij kreunend ademhaalt. Er gaat een vurige pijn door haar maag. Nog een laatste keer stort hij zich zo hard als hij nodig heeft in haar terwijl hij luid kreunt. "Nee" roept Alana angstig uit terwijl hij in haar klaarkomt. "Awh" roept ze. De rode tanden op haar pols gloeien onheilspellend in het donker terwijl een verwoestende pijn door haar organen raast.

"Je bent van mij" blaft Hebzucht en trekt haar overeind. 'Nee,' roept Alana. Grinnikend veegt hij de tranen van haar kaken. "Oh ja, je bent van mij. Je bent van mij. En je kunt er maar beter van houden. Want ik weet zeker dat ik dat doe. Als ik je naar mijn kamer breng, doe je alles wat ik je zeg. Als je het leuk vindt of niet." 'Ik zal het nooit doen', sneert ze. "Dat zullen we nog wel eens zien", grinnikt hij.

Met een snelle beweging trekt hij haar voor zich uit. Nooit eerder heeft Alana zich zo kwetsbaarder gevoeld. Ze probeerde weg te komen van de gekke demon, maar in plaats daarvan kwam ze vast te zitten met de maniakale demon. Ze weet niet zeker wat erger is. Sinds ze met Mauger naar bed ging, heeft niemand haar meer zo aangeraakt. Nu maakte deze smerige demon misbruik van haar. Het maakt haar ziek tot in haar kern.

"Ahh" schreeuwt ze terwijl Hebzucht brutaal in haar nek bijt. Hij strijkt met zijn vingers over haar lichaam. Van haar borsten tot haar heupen terwijl hij al haar bloed zuigt.

"Hebzucht", zegt ze. Haar benen beginnen te bezwijken. Haar hoofd bonkt hevig. Haar ogen worden zwaar. Hebzucht blijft haar bloed zuigen. Zijn lichaam trilt weer. Even zweert ze dat ze hem zachtjes kan horen kreunen. En even wenst ze. Ze hoopt dat hij haar zal vermoorden. Hier. Direct.

Zijn rechterarm om haar lichaam duwt alle zuurstof die ze nog had naar buiten. Zijn linkerarm streelt haar intiem.

Alana wordt slap in zijn armen. Als ze op het punt staat toe te geven, klinkt er een luid gebrul in haar oren.

Haar huid scheurt als de demon van haar lichaam wordt gerukt. Roerloos valt ze op de koude vloer.

Alana, zich niet bewust van het wrede gevecht tussen haar, opent verdwaast haar ogen. De kamer draait voor haar ogen.

Jaloezie duwt zijn bebloede pols tussen haar lippen. "Zuigen" beveelt hij met zachte stem. Een mengsel van grommen en metaal op metaal vult haar oren. Mannen roepen dingen die zij niet kan horen.