Haat ⚜ Liefde creëert hoop

⚜~Annora

De houten treden onder Haat zijn piratenlaarzen kraken luid. Zijn zachte geur verleidt haar. Verbaasd kijkt Alana op wanneer hij abrupt voor een deur stopt. Hij heeft geen idee waar hij is, toch? Er is geen verschil tussen enige deur op te merken. Verdomme, het hele kasteel ziet er identiek uit. Dezelfde ramen, gangen en trappen... Alana zal haar weg nooit vinden hier! Het zou niet lang duren voor ze verdwaald zou zijn.

Weifelend stopt Haat zijn motie om te kloppen op de deur. Diep in gedachten verzonken glijden Haat zijn ogen naar Alana. Fronsend kijkt hij opnieuw naar de deur. Het duurt even vooraleer hij hoofdschuddend weer verder wandelt.

"Haat" piept Alana bang. Hopeloos probeert ze haar arm los te rukken waarop Haat abrupt stopt. "Wat" vraagt hij arrogant. Wantrouwend neemt ze een stap achteruit, opnieuw een mislukte poging om hem te ontsnappen. Langzaam stapt hij naar haar toe. Elke stap die zij achteruit neemt wordt beantwoord door een voorwaartse stap van hem. Een geamuseerde glimlach krult op zijn lippen wanneer haar rug tegen een deurlijst botst. Bevend onder zijn schaduw heft ze haar handen op. Hopend dat hij zal stoppen maar helaas, Haat knelt haar lichaam tussen het zijne en de stevige houten deurlijst.

Huiverend staart ze in zijn donkere ogen. Onzeker wat te doen. "Indien... Als je... Ik.."begint ze stotterend. Haat zijn mondhoeken krullen langzaam op. Kom op Alana denkt ze bemoedigend. Geduldig wacht Haat terwijl ze haar keel schraapt.

"Ik weet, net zoals iedereen dat jij me wil doden. Waarom doe je het dan niet gewoon? Waar wacht je nog op!" Haar stem wordt luider terwijl ze spreekt. Een duivelse grijns krult op zijn lippen. Langzaam schuift zijn hand langs haar hals, uiterst voorzichtig voor Katara haar amulet. Zijn vingers grijpen haar kin vast. Alana haar moed zinkt in haar schoenen wanneer hij zijn lippen naar haar oor brengt. Tranen stromen over haar kaken.

"Ik ben degene die kiest waar en wanneer en vooral hoe. Jij zal niet sterven voor ik het zeg." Zijn kille woorden bezorgen haar een plotse woedeaanval.

"JIj verdomde klootzak" roept ze terwijl ze alle controle over zichzelf verliest.

Razend slaat ze hem op de schouder. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Geamuseerd laat Haat haar uitrazen. Uiteraard is hij zich bewust van het feit dat Alana enkel zichzelf kwetst. Maar al snel is zijn geduld op en wordt hij haar ineffectieve aanval beu.

"Werkelijk nu" spot hij terwijl hij haar tegen zich aantrekt. "Geef je het zo gemakkelijk op? Ik had zoveel meer verwacht van jou... kleintje" spot hij. "Voordat ik je leven beëindig zal je wensen dat je dood was". Haar adem stokt in haar keel. Tranen vloeien opnieuw door haar ogen. "Wat heb ik je ooit misdaan" vraagt ze woedend. Haat grinnikt gemeen. "Wat, ben ik niet aardig genoeg voor je prinsesje? Ik was nochtans op zoek naar een veilig plekje voor jou. Een plekje waar je nog heel even kon uitrusten. Maar misschien moet ik je gewoon bij Wraak in de kamer smijten. Hm?" Alana haar lippen scheiden langzaam. Haar ogen groeien van verbazing. "Niets? Zoals de prinses wenst dan" spot hij en draait haar om. "Wraak!!"

"Nee" roept ze bang. Een sluwe grijns verschijnt op zijn gezicht. Hopeloos schrapt ze haar voeten op de rode loper. Een brandende pijn raast door haar beenspieren. Lachend wendt hij zich van haar af. "Uitgeraasd? Hm? Ga je braaf zijn" spot hij alsof hij tegen een kleuter praat. Blozend knikt Alana waarop hij geamuseerd snuift.

In stilte neemt hij haar mee op de wenteltrap. Dus dat is het? Gaat hij haar werkelijk opsluiten in de kasteeltoren?

Vrezend voor de klap, zet ze zich schrap nadat Haat haar door de deur duwt.

Maar de verwachte impact blijft weg. Twee sterke handen redden haar van een brute val.

Angst overmant Alana wanneer ze Godfried zijn zachte blik herkent. De jonge rover die haar achtervolgden, verwonden en haar zus wegrukten van haar...