မမကြီး လက်မထပ်သေးဘူးလား

အပိုင်း (၂၂) စျေးသွားမယ် (၂)

အပိုင်း (၂၂) စျေးသွားမယ် (၂)

စျေးနေ့တွင် ပတ်ဝန်းကျင်ရွာမှ ရွာသားများသည် အပ်နှင့်အပ်ချည်၊ သို့မဟုတ် တခြား တိုလီမုတ်စလေးများကို ဝယ်ကြလေသည်။ ထို့ကြောင့် လျိုထန်မြို့၏စျေးသည် အလွန်စည်ကားသည်ဟု ဆိုနိုင်လေသည်။ လူများသည် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မျက်နှာချေရောင်းသူ၊ မျက်လှည့်ကစားပြသူများနှင့် သူတောင်းစားများပင် ရှိလေသည်။ အရင်ကထပ်ပင် သူတောင်းစားများ ပိုများလေသည်။

ပထမဆုံးနှစ်ခေါက် ယိုကျင့်မြို့တက်လာချိန်က သူမသည် အလျင်လိုစလိုဖြစ်ခဲ့သည်။ ရှေးခေတ်ပွဲတော်၏ဘဝ နှင့် မီးရှူးမီးပန်းနံ့များကို အပြည့်အဝ မခံစားခဲ့ရချေ။ သည်နေ့တော့ သူမသည် ဘာမှမထူးခြားသကဲ့သို့ပင်။

ကျောပေါ်တွင် လေးလံသည့်ခြင်းတစ်ခုကို ပိုးထားပြီး ယူမာမီအခန်း၏ အနောက်ဖက် မီးဖိုတံခါးကို သွားခေါက်လိုက်၏။ ခဏကြာတော့ အနောက်တံခါးကို စောင့်ဖို့တာဝန်ကျသည့် ကောင်လေးက တံခါးလာဖွင့်ပေးလေသည်။ အစပိုင်းတွင် နေ့စဥ်ကုန်ကြမ်းပို့သည့်လယ်သမားဟု ထင်လိုက်လေသည်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ ကြီးကောင်ဝင်လူငယ်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေတော့သည်။ သူ့မျက်နှာတွင် အိုးဖင်က ကျက်ခိုးများကဲ့သို့ အရာများနှင့် သုတ်ထားလေသည်။ သူ့မျက်နှာကိုပင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရချေ။ ထို့နောက် သူမေးလိုက်၏။

“ မင်း တံခါးလာခေါက်တာလား”

ပုံမှန်အားဖြင့် တည်းခိုခန်းများနှင့် စားသောက်ဆိုင်းများတွင် လူတချို့က မကြာခဏဆိုသို ပစ္စည်းများ လာရောင်းတတ်လေသည်။ ကောင်လေးက ထိုကိစ္စကို သိပြီးသားဖြစ်သည်။ ယိုကျင့်နောက်က တင်းကြပ်နေအောင်ဖုံးထားသည့် ဝါးခြင်းကြီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး

“ မင်း ဘာသယ်လာတာလဲ”

ယိုကျင့် မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခု ဆောင်ထားလိုက်ပြီး

“အစ်ကို ကျွန်တော် သယ်လာတာက ကျွန်တော့်အဖေ တောင်ပေါ်မှမိခဲ့တဲ့ ရစ်ငှက်နဲ့ယုန်တွေပါ၊ သူတို့တွေ အခုထိ အသက်ရှင်နေကြတုန်းပဲ တစ်ချက်လောက် ကြည့်ချင်လား”