Jestem ponad to,
gdy podaję sobie rękę z miłością.
Miłością do nienawiści.
Tą przebrzydłą, obskurną i cuchnącą.
Tą, która jesteście wy.
Mój grzech największy i niewybaczalny,
przepłakane godziny w uścisku opiekunki.
Dusiłam się.
Myślałam, że oddycham.
Wzdycham.
Płaczę.
Uśmiecham się.
Kim jesteś, szatanie?
Kim jesteś, by decydować, kto wart jest miłości i dobrego słowa?
Kim jesteś, by decydować, kto liczy się na tym świecie najbardziej?
Kim jesteś, by rzucać obelgami? Dawać prawo do życia? Do uśmiechu? Do płaczu? do emocji i pragnień i muzyki i sztuki i nauki i bezpieczeństwa
i rozdawać karty milczenia
Życie podjęło za mnie najważniejszą decyzję,
a ja nie mogłabym być mu wdzięczna za ten wybór
jeszcze serdeczniej.
19/10/23
