Hüptrik ; Alina

1.1

Aslan Atalar

-bolll yorum

-

Odamin kapısının gürültü ile açılmasıyla yatakta dikleştim hızla.

Hazar dedem panikle odaya girip dolabı açtı ve içinden kıyafetlerimi çıkarmaya başladı.

"Dede?" Şaşkınca konuştum.

"Beni evden mi atıyorsun sen?"

Çıkardığı kıyafetlerimi bavula koyarken konuştu.
"Kısmen."

Gözlerim büyüdü. "Ne!?"

"Alina'm zamanımız yok yavrum. Kalk çabuk hazırlan, Londraya gidiyorsun."

Ne yani?

Beni yolluyor muydu?

Içimde bir şeylerin kırıldığını hissettim. O da mı bıkmıştı benden?

"Alina! Bana çakmak çakmak bakmayı kes , sandığın gibi bir gidiş değil."

Alınganca omuz silktim."Neymiş o zaman?"

İç çekip elindeki elbiseyi bavula koydu.
"Yıldırım ... Lodraya gitmek üzere evden abilerinle beraber ayrıldı."

"Ne!"

Panikle ayağa kalkmamla elimi tutup odanın çikışına ilerlemeye başladı.
"Ya da boşver eşyayı, alırız."

"Dede ne diyorsun? Açıklasana!" Dedim beni sürüklemesine izin verirken.

"Diyorum ki canım torunum..." yalınin bahçesine çıkıp mercedes vitoya binerken konuşmaya devam etti.

"... baban o Branda mıdır nedir onunla karşılaşmadan seninle tanışmalı!"

Yutkundum." Bu...bu kadar erken mi? Yani ben... böyle olacağını düşünmemişti-"

Araba hızla ilerlemeye başlarken elimi tuttu.
"Yanında olacağım. Arkanda dağ gibi deden var senin."

"Peki... neden illa oraya gitmesini bekliyoruz?"

"Çünku mezarıyla da olsa artık annenle vedalaşmalı. Vedasından sonra emanetini alabilir."

Başımı cama çevirdim. Bu kadar hızlı olmasını beklemiyordum...hem ben. Gidecektim zaten.

Belki de oraya dönünce kaçıp izimi kaybettirmeliydim...

"Dede istemiyorum."

"Ne?" Bana baktı hızla.

"Hazır değilim... olmaz şimdi deģil."

"Alina. Artık çok geç, şimdi cesaretini topla ve babana en az onun kadar dik duruşlu olduğunu göster."

(...)

Yanımda uyuklayan Hazar dedeme baktım. Hiç bir şey olmamış gibi uyuyordu... gerçekten değişik bir adamdı.

Bense uçağa bindiğimizden beri diken üzerindeydim. Ne yalan söyleyeyim... dönüşümün bu şartlarda olmasını kesinlikle beklemiyordum.