~GüvNes~/ "Tek Bölümlük Hikayeler"

1.1

Saçmalama, Güven aç yarana bakacağım.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ali'yi görünce duran Neslihan Ali'nin;
"Doktor da yaralandı" demesinin ardından Güven'in perdenin arkasında çıkmasıyla kalbi ağzında atmıştı.
Sevdiğine bir şey olucak korkusu tüm bedenini sararken oğlunun orda olduğunu unutmuştu.

"Noldu iyi misin ?"
Hemen acıtmayacak şekilde adamın kolundan tutan kadının endişesini bir nebze azaltmak için tereddütlü şekilde elini koluna hemen dokundurup çekmişti;
"İyiyim, iyiyim merak etme. Kurşun sıyırdı sadece"
Kendini bu kadar önemsemeyen adama sinirli gözlerle bakıp;

"Keşke hastahanede olduğunu unutmasan da, birine haber versen, Güven" -demişti.

Dudakları belli-belirsiz kıvrılan adam ise;
"Keşke sen de benim doktor olduğumu unutmasan, Neslihan. İyiyim dikiş bile atmaya gerek yok" -demişti.
"Bir doktor hastasına öyle üstün kör bakmaz, Güven hocam. Çıkar üstündekini ben de bakacağım yarana"
"Üstün körü baktığımı ner--"
Sabrı taşan kadın ise alt dudağını ısırıp bırakmıştı. Adamın sözünü keserek kesin dille;
"Güven, uzatma çıkar üstündekini diyorum sana" -demişti.

Yaman Ali'yse hâlâ Güven'in kolunda olan Neslihan'ın eline bakıp babası olduğunu bilmediği adamdan kıskanmıştı annesini ve kadının elini tutup adamın kolundan çekmişti.
"Anne, iyiymiş işte doktor. Tamam"
Bu seferde sinirli gözlerle oğluna bakan kadın;
"Bakacağım dedim, Ali" -itiraz istemeyen ses tonuyla bildirmişti oğluna. Hâlâ adamın üstündekini çıkartmadığını fark edince adamın elindekileri alıp sedyenin üstüne koyduktan sonra giymiş olduğu tişörtünün ucuna gitmişti eli.

Ali ise daha fazla dayanamayıp ve annesinin ileri gitmemesini istediği için;
"Tamam, doktor çıkarda üstünü annem bakıp rahat etsin." -demişti.
Güven ise derin nefes verip teslim oluyorum der gibi ellerini havaya kaldırmıştı. Sonra önce yaralı olmayan kolunu tişörtten çıkarmıştı. Daha sonra yaralı kolunu çıkarmak isteyince Neslihan yardım etmek için uzanmış Ali izin vermemişti çıkarmasına. Ali'nin yardımıyla bir kaç dakika önce giydiği tişörtü çıkaran adamla eş zamanlı
Neslihanda üstündeki paltosunu çıkarıp kenara bırakmıştı.

Pansumanı yapmak için eldiven giyen Neslihan bakışlarını Yaman'a dikmiş ve başını hafif öne doğru kaldırmıştı.
"Noldu, Ali ne bakıyorsun dik-dik"
"Yok, annecim" -hemen suçlu çoçuk mooduna geçen Ali devam etmişti gözlerini Neslihandan kaçırarak;
"Yardım falan lazım olur diye ben bekliyorum" -elini pantalonun ceplerine sokup ileri geri hafif sallanıyordu.
"Yardım lazım değil dikilme öyle orda gide bilirsin"
Ali el mecbur ikiliyi yanlız bırakmıştı.

Neslihan ise bakışlarını Güven'e çevirmişti.
"Bir de pansuman yaptım diyorsun, Güven. Çok belli yaptığın"
Söylenerek pamuğu yarasının kenarına değdirmiş ve temizlemişti. Yaraya dokundurunca üfleyerek temizleyen Neslihan'a hafif gülümseyerek bakıyordu adam.
"Acımıyor biliyorsun üflemene gerek yok"
"Her kesin canı acır, Güven" -üflemeye devam etmişti.
"İlla başına iş acıcaksın yani illa. Ali de sen de bir olaya bulaşmadan duramıyorsunuz" -elindeki pamuğu çöpe atan kadın bu sefer sargı bezini eline almıştı.