Bana doğru adımladığında ağaca bağlı olan atımı hızlıca söktüm. Tam atıma korkuyla biniyordum ki, genç adam bana seslendi.
"Tamam gelmiyorum korkma"
Gerçekten de gelmiyordu. Ellerini teslim olur gibi havaya kaldırmıştı.
"Korkmadım. Gidecektim zat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu yaşıma kadar hep, işlemediğim suçların bedelini, yapmadığım yanlışların bedelini ödedim. Belki de hayatımda ilk defa dolaylı yoldan da olsa kendi yanlışımla yüz yüze kalmıştım...
Gecenin bir vakti, hiç güvenmediğim bir adamın kapıya dayanmasıyla kendimi bahçeye atmıştım. Bir an gerçekten de Turgut'u kovabileceğime, böyle bir güce sahip olduğuma inanmıştım. Ama bizi birinin görebileceğini aklımdan geçirsem de umrumda olmamıştı. Keşke biraz akıllı davranıp evde, odamda kalsaydım. Zaten adam sarhoş olduğu için kimse onu ciddiye almayacaktı.
Yanlış yapmıştım ve bu defa haklı bir bedel ödemeye hazırdım. Bizi uzaktan izleyen Akman, yerinden hiç kıpırdamıyordu. Hayal kırıklığıyla bakıyordu olduğumuz tarafa. Turgut'u yok sayarak bulunduğum anın utançlığıyla evime doğru yürümeye yeltendim. Bir anda Turgut beni kolumdan tuttu.
"Nereye gidiyorsun? Ben kapına kadar gelmişim sana bir şeyler soruyorum. Sen hiçbir şey olmamış gibi eve mi gideceksin?"
"Ne saçmalıyorsun bırak kolumu!" Sessizce öfkemi belli etmeye çalışıyordum. evden kimse uyanmamalıydı.
"Yürü, adam gibi konuşalım, neyimi istemiyorsun benim? konuşacağız ya gel!"
Kolumdan beni çekiştirerek ahırın arka tarafına doğru götürdü. Evdeki hiç kimse pencerelerden bakıp da bizi göremezdi. Beni görebilecek tek kişi Akman'dı. Ama görüş açımdan çıkmıştı, onu göremiyordum. Yoksa gitmiş miydi? İşte şimdi korkmuştum. Bedel ödemeye hazırım demiştim ama gecenin bu karanlığında, gücümü yetiremediğim biriyle, korkuyla başbaşa kalacağımı düşünmemiştim.
Turgut kolumdan sımsıkı tutmuş ve canımı yakıyordu. Sarhoş olduğu için ağzından çıkan hiçbir kelimeyi anlayamıyordum ama iyi şeyler söylemiyordu.
"Bırak dedim ya!" Çırpındım.
Vücudum kaskatı kesildi, korku bedenimi esir aldı. Turgut aniden geriye doğru çekildi. Akman onu yakasından tutup ahırın duvarına yapıştırdı. İçimdeki mutluluğu, içimdeki serinlemeyianlatamazdım. Kurtulmuştum. İçimden bir ses bana kızdı, nasıl olurdu da Akman'ın beni gece vakti bu adamla yalnız bırakacağını düşünmüştüm? Asla bırakmazdı. Hem o dememiş miydi, benim yanımda olduğun sürece güvendesin. Evet güvendeydim.
Turgut'un boğazına doladığı ellerine kaydı gözüm. Akman'ı ilk gördüğüm gün de aynı şeyi düşünmüştüm. Beni her daim koruyup kollayabilecek olan o elleri, şimdi görevini yapıyordu.
"Seni bir daha Beylem'in yakınında görmeyeceğim! Bu kızın yamacına bile gölgen düşmeyecek! Seni doğduğuna pişman ederim!"
