Bana doğru adımladığında ağaca bağlı olan atımı hızlıca söktüm. Tam atıma korkuyla biniyordum ki, genç adam bana seslendi.
"Tamam gelmiyorum korkma"
Gerçekten de gelmiyordu. Ellerini teslim olur gibi havaya kaldırmıştı.
"Korkmadım. Gidecektim zat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ruhuma işlerdi manen senin nefesin. Değerdi belki yanımda olmayan ellerin, Hazin sonlu gözyaşlarımadokunurdu... Duyardım belki sen gittikten sonra, Yankılanan sesini işitirdim yokluğunda.
Şimdi olmadığın bu yerde, Evvelden bulunduğun için vardım ben. Hissederdim belki, Olmayışında bir zamanlar olan, Varoluşunasarılırdım.
Ben mi bilmiyorum sevmeyi, Yoksa çok mu güzel seviyorum? Seni iyi ki mi sevmişim, Keşke mi sevmeseydim? Sen geldin geleli, Ben ne kendimi biliyorum, Ne de senden gayrısını...
Sevdiğine sarılıyor olmanın verdiği o muhteşem duygunun esiriydim. Ellerimi doladığım boynuna başımı gömmüş ve hayran olduğum kokusunu ciğerlerime dolduruyordum. Yaşadığım hiçbir dert, tasa benimle değildi o saniyelerde. Geçmişim değil, yalnızca bu anım vardı...
Akman ona koşup sarıldığım için hem mutlu hem de şaşkındı. Sorar gözlerle baktı bana.
"İyi misin Beylem?"
Kollarının arasından çıkıp saçlarımı düzelttim.
"İyiyim.. Seni gördüm daha iyi oldum. Sen neden geldin?" diye sordum.
Bana doğru yaklaşıp elini saçlarıma uzattı.
"Bir nedene ihtiyacımız mı var? Seni özledim.."
Gülümsedim. Söyledikleri fazla hoşuma gidiyordu ve o da bunun farkındaydı. Yüzünü yüzüme yaklaştırdı.
"Dersen ki, gece gel Akman. Tenhada buluşuruz, karanlıkta kimse görmez bizi.."
Sözünü böldüm.
"Akman ne diyorsun?"
"Ne diyorum?"
İkimiz de güldük. Gözlerinin içi güldüğünde ona doyasıya baktım. Bir insana gülmek bu kadar mı çok yakışırdı?
