Bana doğru adımladığında ağaca bağlı olan atımı hızlıca söktüm. Tam atıma korkuyla biniyordum ki, genç adam bana seslendi.
"Tamam gelmiyorum korkma"
Gerçekten de gelmiyordu. Ellerini teslim olur gibi havaya kaldırmıştı.
"Korkmadım. Gidecektim zat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elimden gelmeyen her olmazın suçlusu, ben değilim. Gidilemeyen o yolların, kurucusu da ben değilim. Bana yapılan her hatanın, telafisi de ben olmak zorunda değilim...
"Aidiyete sahip olmayan her çiçek, solmaya mahkumdur"
Toprağına kavuşamayan bitkilerin soluşundan da, ben sorumlu değilim. Çünkü ben, henüz kendi çölüme yağmur olmıyorum.
Acılara merhem olamıyor, Arsızlığa dahi, edep olamıyorum. Yoksunum ben ey çöl, Kendimden de yunamıyorum...
Kendimden hiç beklenmeyecek şeyler yapıyordum. Akman'dan, benimle uyumasını istemiştim. Belki de içimdeki endişe beni bu hislere boğmuştu? Tek başıma uyumaktan asla korkmazdım ama, az önce yanımızda olan ve bana sinirden büyümüş gözleriyle bakan Turgut yüzünden, kendimi çok yoğun hislerle tehlikede hissetmiştim. Üstelik Turgut'un daha önce bir cinayet işlediğini öğrenmiştim. Sadece bunu duymam bile, uykuya teslim olmama engeldi. Sorduğum sorudan sonra Akman'ın bana olan bakışlarında masum bir gülümseme oluştu.
"Sadece bu gece değil. Bir ömür uyurum seninle.."
Duyduğum bu cümle, bana dünyanın en değerli varlığı gibi hissettirdi. Akman sakin adımlarla, yatağın bir diğer ucuna oturdu. Benim yanıma yatmak için hazırlanıyor gibiydi. Ayakkabılarını çıkardı. Yorganın içine girdi. Ben bir sokak kedisi kadar masum bakışlarımı heyecandan etrafımda gezdiriyordum. Hayal kurduğumda, bu anlar çok normal geliyordu. Ama şuan bizzat yaşıyor olmak çok farklı bir boyuttaydı. Kalbimin hızlı atışları, ellerimin ve hatta tüm vücudumun titremesi, kelimelerin zihnimden silinmesi... Çok fazla karmaşık ve heyecanlı duyguyla baş başa kalmıştım.
Akman yanımda tamamen yerini aldığında, yüzünü bana çevirerek yastığa başını koydu. İkimiz de sessiz bir şekilde birbirimizi izliyorduk. Sadece nefes alış veriş seslerimiz vardı. Benim nefesim bile titriyordu.
"Beylem.." diye fısıldadı.
Ben de ne diyeceğimi bilemedim ve onun ismiyle eşlik ettim.
"Akman..?"
"Her gece seninle uyumak için, nelerimi vermezdim ki?"
Hiçbir şey söyleyemedim. Sessiz kaldım. Zaten bu sessizlikte ve birbirimize mıknatıs gibi çekildiğimiz bu saniyelerde ağzımdan bir kelime çıkamazdı. Dilim tutulmuştu. Hayran hayran bakıyordum. Akman devam etti.
