"Ölümüm senin elinden olacaksa ben razıyım. Gördüğüm son yüz senin yüzün olacak sonuçta..Hem ölüm o kadar da korkunç değil mavilerinde.."
Hatırlamıyordu ama karşısında eşi vardı. Bilmiyordu ama karnımda bebeği vardı.Benim karşımda ise şimdilerde ta...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sen ciğerimdeki nefes, gözlerimdeki ışık, Kalbimdeki çarpıntı...
Nazım Hikmet
🤎
"Evet Zerda.Bana yaşadığın her şeyien başından anlatmanı istiyorum."
🤎
"Annem,ben doğduğum gün vefat etmiş.Beni babam büyüttü,her şeyim oldu. Dedem...Babamın babası annemle evlenmesini istemiyormuş,babam onu dinlemeyip annemle evlenince,dedem de"benim senin gibi bir oğlum yok" diyip evden kovmuş..Annem de babama kaçmış.."
Her"baba"dedikçe gözlerim sulanıyordu. Bundan sonrasını anlatmak,beni fazlası ile zorlayacaktı.
"Sadece.Sadece teyzemlerle görüşüyordük. Babam"en azından ben yanında olamadığım zaman,seni bırakabileceğim birileri olsun. Bağlarımız hepten kopmasın"derdi.O yüzden ara sıra onlara gider,görüşürdük.. Onlar bize hiç gelmezdi,hep biz giderdik--.O gün de,ilk defa geldi."
Akmamak için direnen gözyaşlarım,teker teker intihar ettiler. Bu öyle bir şeydi ki,anlatmaya çalışırken bile,acı bütün bedenimi sarıyordu.
"Ba-babam gelmedi o gün."
O günün sabahı babamı son görüşüm olacağını bilemedim.Babama son defa sarıldığımı,onu son defa öptüğümü bilemedim.
"O gün kapı bi kez tıklandı,ama gelen babam değildi.O geldi,daha içeriye davet edemeden girip,kapıyı bir hışımla kapattı o adam.Teyzem..Odama gidip kıyefetlerimi toplamaya başladı.Peşinden gidip,ne yapmaya çalıştığını sormaya çalıştım ama, hiç konuşmadı."
O günü anımsadım.Gözümün önünden geçti o anlar..O hiç gitmeyen anlar.
"Bizimle geliyorsun"dedi sadece."Ben bir yere gelmiyorum,babam daha gelmedi.Onu bekleyeceğim"dedim.O geldi hemen yanımıza.Bağırdı,çağırdı,geleceksin dedi."
"Seyfi Kaya." Dişlerini birbirine bastırmış, Sinirli ve kısık bir sesle konuşmuştu. Gözlerimden süzülen yaşlarla başımı salladım,yavaşça.
"Ben gitmemek için direnince,ortalığı dağıtmaya başladı.Amacı gözümü korkutmaktı.Korkmuştum da,göstermemeye çalışıyordum sadece.Biraz daha oyalarsam babam gelir,beni kurtarır sandım."
Gözyaşlarım çoğaldıkça,sesimde ki titreme de arttı.O anda gözlerim,önüme doğru uzatılan peçeteyi buldu.Beklemeden aldığım peçete ile gözyaşlarımı kuruladım.
"O,tezgâhın üzerinde ki bardakları duvara fırlatırken,gitmek istedim.Kapıya ilerledim ama çıkamadım.Sonra aceleyle çıkardılar beni evden.Yolda bana bir ton yalan uydurduyar."Baban da gelecek.O gelene kadar seni bize emanet etti"dediler.Bir şekilde gittik onların köyüne."
Sandalyeyi iterek ayağa kalkı.Başımı kaldırıp gözlerimi ona diktim.Ama o fark etmemiş gibiydi.Tek elini ensesine atarak,odanın içinde yürümeye başladı.
Anlatmayı bırakıp akan gözyaşlarımı tekrar temizlemeye başladım.Kuruladıkça yenileri geliyordu durmaksızın.Şimdi o bana bakıyordu.
Bakışları yüzümde oyalanıyordu.
"Devam edebilecek misin?" Sorusu ile başımı hareket ettirerek,cevap verdim.
"Bir daha anlatabilir miyim? bilmiyorum." Gözlerini yavaşça kırpıp,yerine oturdu.
"O akşam zar zor bir şeyler yedikten sonra, üstüme bi ağırlık çöktü.Uyudum.Babam o gece neler çekti kim bilir?ama ben uyudum. Ben kolay kolay uyuyubilen biri değilim aslında,ya ilaç verdiler bana ya da başka bir şey..Bilmiyorum."
Akan burnum ve gözyaşlarım ne kadar müsade ederse,o kadar anlatabiliyordum.
"Ertesi gün oldu.Kaldığım odaya geldi tey-teyzem."baban kaza geçirmiş ölmüş" dedi,gitti."
Küçük bir hıçkırık kaçtı duduklarımın arasından.Tutamadım.Sonu gelmeyecekti biliyordum.
"O günler işkence gibi geçti." Boğazım düğüm düğüm olmuş,hıçkırıklarım nefesimi kesecek kadar çoğalmıştı. Bu sefer sakince kalkıp,kapıya ilerledi. Kapının kapanma sesinden sonra,adım seslerini işittim.
Nefesimi düzene sokmak için,derin derin soluklar alıyordum.O ise elindeki pet şişenin kapağını açmış,önümde ki karton bardağa doldurmuştu. Su'dan bir kaç yudum içip,devam ettim.
"Bana,sanki köleymişim gibi davrandılar. İstedikleri şeyi yapmadığım zaman,dayak yedim.Yetmedi ceza verdiler.Karanlık en sevdiğim şeydi,şimdi en büyük korkum oldu. Bana asırlar gibi gelen o günler,bi şekilde geçti gitti.Ama ondan sonraki günler daha beterdi,cehennemi yaşadım sanki."
Kısık sesimden dolayı beni duyabiliyor mu?Emin değildim.
"O eve ara sıra gelen ber adam vardı..Tekrar geldi.Son gelişinde saçımdan tuttu beni de bindirdi arabaya."
"Yeter bu kadar,devam etme."diye,yalvarır- casına konuşan sesini duydum.
"Hayır,lütfen.Bir daha anlatamam."dedim gözleri üzerimdeyken. Bu sefer o derin bir nefes aldı.
"Dört kişiydik beni bulduğunuz odada."
"Senden ayrı iki kişi vardı." Başımı sağa sola hareket ettirdim yavaşça.
"Dört kişiydik..Ben gittiğimde iki kişi vardı. Benden sonra bir kişi daha getirdiler."
"Kimdi onlar,tanıyor muydun?"
"Hayır,ilk defa görmüştüm,sonradan tanıştık.Oda da olanlar Hatice ve Kiraz'dı orada olmayan da Ayça.Benden sonra sonra gelen Hatice'ydi."
"Neden öldürdüler onları?" Sesi çok sinirli çıkıyordu. Sorusu ile aklıma gelen anlar,kâbusumdu.
"Hep karşı çıktılar,hiç boyun eğmediler.O cahilerin derdi aralarına katmaktı bizi. Yapamayınca..katlettiler onları.Ben onların arkasına sığındım,çok korkuyordum."
Durduramadığım gözyaşlarım,daha da artmıştı.Karşımda duran adamı bir süredir buğulu görüyordum.
"Onların yerine ben ölmeliydim.Gözümün önünde öldürdüler onları.Bombalarla dolu yeleği bana giydireceklerdi,ben ölecektim.O değil."
Bacaklarımın üzerinde duran ellerimin, tırnaklarımı sertçe bastırmam ile kanamaya başladığını hissettim.
"Ayça.Ayça izin vermedi.Bana giydirin,o yapamz,ben yapayım dedi.Yalvardı onlara. Sevdiği varmış,tecavüz etmişler ona."Ben zaten öldüm,bırak ruhum kurtulsun"dedi. Ben ölecektim,ben parça parça olacaktım,o değil."
