VİSÂL

BÖLÜM 9

🎵 Kuytu - Ada

"Sevdiğin insanları
kaybetmeye alıştığın zaman,
hayatı önemsememeye
başlıyorsun."

-Tolstoy

🤍

Hayat normal akışında devam ederken,sanki yaşadığım şeylere alışmışım gibiydi.Alıştığım şeyler,alışılacak şeyler olmasa bile.

Eski hayatıma geri dönemem,babamsız asla yaşayamam desem de;Öyle olmamıştı.
Belki de yalnız olsaydım,bir başıma çaresiz kalsaydım,bu kadar kolay atlatamazdım.

Ama yanımda olan bu insanlar sayesinde,
asla dediğim her şeyi yaşamıştım.
Hepsi bir yandan benim iyi olmam için çaba gösterirken,onların bu çabalarına karşılık daha iyi hissediyordum.

Göktuğ;Akşam vakti pamuk şeker ve elma şekeri verdiğinde fazlasıyla mutlu olmuştum.Babam onların geldiği günde bana elma şekeri almıştı,oradan aklında kalmıştır diye düşünmüştüm.Belki de alakası yoktu bununla,bilemiyordum.

"Zerda.Güzelim,havalar iyice soğudu.Bir kaç güne de alışverişe çıkıp kalın bir şeyler alalım sana."

"Olur." Dedim yüzümden eksik olmayan gülümseme ile.

Burada çok fazla kıyafetim yoktu,olanlarda kış için uygun değildi.Alışverişe çıkmak kesinlikle iyi bir fikirdi.Hem buraya geldiğimden beri para harcamama kimse izin vermemişti,kendi paramla en azından kışlık kıyafetler almalıydım.

Uykularım bile düzene girmeye başlamışken kendime de artık çeki düzen vermem gerekir diye düşünüyordum.Kâbuslarım azlamaya yakındı.Geceleri çok erken yatıyor sayılmazdık,Tuana ile ya sohbet eder ya da film izlerdik.
Benim için uykusuz kaldığını biliyordum,o bunu sorun etmese bile artık erken yatmak ikimiz için de daha iyi olacaktı.

Feride abla ile görüşüp,ona içimi döktükçe rahatlıyordum.Bu konu da ondan yardım almak gerçekten işime yaramıştı.

Aklımdan gitmeyen,zihnimde ev sahipliği yapan görüntüler olsa bile,iyi olmak için çaba gösteriyordum.Babamı rüyalarımda görüyordum,ona sadece rüyümda sarılıp öpebiliyordum.Özlemim gün geçtikçe artsa bile,bir şekilde dizginleyebiliyordum kendimi.

Evin içini dolduran zil sesi,düşüncelerimden uzaklaşmamı sağlamıştı.Kapıya ulaştığımda Tuana'nın çoktan açmış olduğunu gördüm.
Gelen Feride ablaydı,sanırım inmemiz gerektiğini söyleyecekti.

"Hazır mısınız canlarım? Işıl gelmiş bizi bekliyor.Karargâha geçeceğiz."

"Hazırız yengoşum."diyerek cevap veren Tuana ile,Feride abla gülümseyerek çıkmamızı bekledi.

Elimde ki montu üzerime geçirip,çantamı da koluma taktıktan sonra,ayakkabılarımı da giyip dışarı adımladım.
Tuana kapıyı kilitlerken,Feride abla ile ayak üstü kısa bir hâl hatır konuşması yaptık.

Asansöre binip aşağı indiğimizde,Tuana bizim için kapıyı açmıştı.Dışarıya çıktığımızda,biraz ileride beyaz arabanın önünde duran kişiye doğru ilerleyen kızların peşine takıldım.