Bir sahil kasabası, asıl resim öğretmeni olan ama farklı deneyimler yaşamak isteyen, karavanında yaşayan ve kaderine; koştuğunda, peşinden gittiğinde kavuşacağını düşünen Deniz Minel, o kadere ilerlediğini bilmediği bir gün bir şeyler atıştırmak ama...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar.
-
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
TUVALLERE ESİR RUHLAR
>
1. GÖZLERİ RUHUMA YAMALI
Sezen Aksu - Karşıyım
Ne zaman öleceğimizi bilmeden yaşamamıza rağmen elimizde olmayan şeyler için üzülmek belki de bu hayatta yaptığımız en büyük hatalardandı.
Herkes bilmeliydi ki bu dünyada üstesinden gelinmeyecek hiçbir kötü durum yoktu.
Nefes aldığımız sürece her şeyin üstesinden gelebilirdik.
Elimde tuttuğum ince uçlu fırçayı önce oldukça dikkatli bir şekilde, özen gösterir bir şekilde tuvalin üzerindeki resmimedeğindirdim, balerinin toz pembe elbisesinin eteklerini ince ince işlemeye başladım ama az sonra bir adım geri çıkıp resmime uzaktan baktığımda ayrıntılı işlemenin pek de iyi bir fikir olmadığına karar verdim, fırçamı anlık dürtüyle suyun içine koydum ve işaret parmağımı paletin üzerinde elde ettiğim toz pembe rengine sürdüm, parmağıma yeteri kadar boya alıp balerinin elbisesine dokundurdum, içimden geldiği gibi boyamaya başladım.
Bazen ince ince işlenen şeylerdense anlık gelişen, özen gösterilmeden yapılan eylemler daha iyi sonuçlanırdı; tıpkı planlı buluşmalar yerine anlık oluşturulan ve gerçekleştirilen buluşmalar gibi.
Boyaya dokunup elbisenin etek kısmını renklendirdiğimde içimdeki garip huzur arttı, her seferinde olduğu gibi resmime kendimden bir şeyler katarken yine mutlu oldum. Ara ara çıktısını çıkardığım balerine baktım, çokça da kendi içimden gelen şekilde tamamlayıp kendimi sınırlamadım.
Derince bir nefes verdim, mutlu gülümsememletuvalin başından kalktığımda biraz geri gidip resme uzaktan bakmaya yeltenirken çıplak ayaklarımın değindiği çamurla irkildim, bir an için tabanım kaydığı için sendelerken hemen sonra dengemi sağlayıp kendi kendime güldüm, resmime de uzaktan bakıp tamamladığıma emin olarak gülümsedim.
Ben; Deniz, Deniz Minel. 23 yaşında, geçen yıl resim öğretmenliğinden mezun olan ama mesleğini yapmaya bile yeltenmemiş bir genç kadın. Çocukluğumdan beri boyalara, resimlere meraklıyım; elime herhangi bir kalem alıp duvarları çizer, annemden bolca azar işitirdim, daha sonra kağıt denen şeyleri idrak ettim, etrafımda gördüğüm her şeyi, bazen zihnime yansıyan her şeyi kalemler ve boyalarla aktardım. Aktardıkça, silip tekrar yaptıkça huzur buldum, bazen hayalimdeki gibi yapmayı başaramasam da bunun beni sinirlendirmediğini fark edip tekrar tekrar denedim.
