Bir sahil kasabası, asıl resim öğretmeni olan ama farklı deneyimler yaşamak isteyen, karavanında yaşayan ve kaderine; koştuğunda, peşinden gittiğinde kavuşacağını düşünen Deniz Minel, o kadere ilerlediğini bilmediği bir gün bir şeyler atıştırmak ama...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar.
-
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
TUVALLERE ESİR RUHLAR
>
5. KIRMIZI KAFTAN
Sezen Aksu - Rakkas
Ruhumda bir dünya olduğunu bilmeden bedenimde yaşayalı çok olmuştu.
Meğer her şey insanın kendi içinde, benliğinde, kısaca ruhunda gizliymiş, bunu çok sonradan öğrendim.
Ailenin dayattığı şeyler, toplumdaki baskılar, akrabaların eleştirel, kıyaslar gözleri, beyninin oynadığı oyunlar.. Meğer hepsi tek bir gülümsemeye bakıyormuş. Bu hayatta gerçekten de sadece kendin için yaşamalıydın. Kendini dinlemeliydin. Kendini önemsemeliydin; onu bunu değil, onun bunun düşündüklerini ya da hissettiklerini değil.
Böylesi hep daha iyiydi.
Sabah Poyraz tarafından telefonuma gelen günaydın adlı mesajla uyanmıştım, bu mesaja karşılık verdiğimde beraberinde, annem seni soruyor, geldin mi?mesajı da gelmişti tabii, sonuç olarak üzerime kına havasını verecek tek renk kırmızı, düz ve askılı elbisemi giymiş, karavanımla yola çıkmıştım.
Spor bir elbise olabilirdi ama bence kına için uygun da olabilirdi, sonuçta kırmızıydı; sahte kına için fazla bile diyebilirdim.
Karavanımın içinde yankılanan bir Sezen Aksu parçasına neşeyle eşlik ederken dakikalar sonra karavanımıPoyraz'ların evinin önünde durdurdum, ardından derin bir nefes aldım, yan koltuktan çantamı alıp omzuma asarak aşağı indim, dizlerimin üzerinde biten elbisemin geniş eteğini toplayıp Poyraz'ların bahçesine girdim.
Yarından sonra bu evde yaşayacak olmamın düşüncesi hem yeni bir macera, hem de garip bir his veriyordu içime.
Parmağım zile dokunduğunda dün Poyraz'ın ailesiyle tanışmış olmak ve iyi anlaşmak stresimi azaltırken saniyeler sonra kapıyı açıp karşımda beliren Poyraz'la o azaldığını zannettiğimstresim mideme vurdu ama belli ettirmeden sersemce gülümsedim, "Günaydın," dedim.
"Günaydın," dedi Poyraz, gülümseyerek geriye çekildi ve bana yol verdi, sakince içeri geçtim. Poyraz, dolaptan aldığı pembe ev terliklerini dış kapıyı kapattıktan sonra önümde eğilip ayak ucuma koyarken sandaletlerimi çıkarıp onları giyindim, salondaki koca masaya serilmiş kahvaltı sofrasıyla ve masada duran böreklere uzanmaya çalışan Çağatay'ın ensesine vuran Songül teyzeyle karşılaştım.
