Bir sahil kasabası, asıl resim öğretmeni olan ama farklı deneyimler yaşamak isteyen, karavanında yaşayan ve kaderine; koştuğunda, peşinden gittiğinde kavuşacağını düşünen Deniz Minel, o kadere ilerlediğini bilmediği bir gün bir şeyler atıştırmak ama...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar.
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
TUVALLERE ESİR RUHLAR
>
2. EVLEN BENİMLE
Sezen Aksu - Aşktan Ne Haber
"Eğer kabalık olarak algılamazsanız ve izniniz olursa sizi teras katında yemeğe davet etmek istiyorum."
Duyduğum teklifi bir an için anlamlandıramayıp kaşlarımı çattım ama hemen sonra bunun kaba bir tepki olacağını düşünüp hemen kaşlarımı düzelttim, zoraki bir tebessüm sunmaya çalıştım Poyraz Bey'e, "Teşekkür ederim," dedim elimden geldiğince kibar bir şekilde reddederek. "Size afiyet olsun."
"Biraz hızlı oldu," dedi Poyraz Bey, sanki bana hak verir gibi bir tonda, ardından olduğu yerden hareketlenip karşıma kadar geldi, yanımdaki garson bile durmuş ona bakarken, "Aslında bir misafir bekliyordum ama kendisi gelemeyeceğini söyledi," dedi. "Yalnız yemek yemek biraz şey.. Sıkıcı. Biraz da kafam bulanık, yani birileriyle konuşmaya ihtiyacım var ama çevremde derdimi paylaşacağım kimse de yok, bu nedenle sizle direkt konuştum, kusuruma bakmayın."
"Yok, hayır," dedim hemen, mahcubiyetinden ötürü kötü hissettim. "Yani ben.. Bilemedim yemek yemek ne kadar uygun olur diye ama.." O, bana beklentiyle bakarken kararsız bir nefes verdim, o kadar ikna edici, o kadar masum ve umutla baktı ki bir kez daha reddetmenin, hayır demenin onu kıracağını düşündüm, bir yandan da biriyle konuşmaya ihtiyacı olduğunu bilerek öylece bırakmak istemedim, hem; neden bir sakınca olurdu ki? Hayatımda ani şeyleri, düşünmeden ve sonu hesap edilmeden yapılan şeyleri severdim, bunların daha iyi geldiğine ve zevk verdiğine de inanırdım, bir yemek yiyebilir ve belki derdini dinlememle, ona verebileceğim fikirlerle iyi gelebilirdim. Birine küçük bir iyiliğim dokunursa günün birinde o iyilik temiz karmam olarak bana dönebilirdi.
"Olur," deyiverdim aniden ama sesim, içimde net olmama rağmen tedirgin ve kararsız çıkmıştı.
Poyraz Bey, cevabıma kocaman gülümsedi, "Süper," dediği an yanımda duran garsona döndü, "Bize terasta bir masa ayarlar mısınız?" Diye sordu.
"Tabii," dedi garson, bu anımıza şahitlik ederek.
Garsonun önden yürümeye başlamasıyla Poyraz Bey, bana elini uzattı, "Poyraz," dedi zaten bildiğim ismini tanışmak amaçlı bir kez daha lütfedip. "Memnun oldum."
