Bir sahil kasabası, asıl resim öğretmeni olan ama farklı deneyimler yaşamak isteyen, karavanında yaşayan ve kaderine; koştuğunda, peşinden gittiğinde kavuşacağını düşünen Deniz Minel, o kadere ilerlediğini bilmediği bir gün bir şeyler atıştırmak ama...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalar.
-
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
TUVALLERE ESİR RUHLAR
>
8. RENGARENK
Sezen Aksu - Olmaz Olsun
Bir melodi, rahatsız edici bir ses kulağıma ilişiyordu ve bu, derin rüyalarıma rağmen uykudan ayılmamı sağlamıştı. İlk işim, gözlerimi hunharca ovalamak oldu, erken kalkmayı sevsem de saat bana bile abes duracak bir erkenlikteydi sanırım çünkü gözlerim asla açılmak istemiyordu ama el mecbur açıldılar, üzerimdeki ince pikeyi geriye iteklediğimde başımı yastıktan doğrultup etrafa bakarken ilk gözüme çarpan şey, koltuğun üzerinde uyuyan ve koltuk pek de büyük olmadığı için koca cüssesiyle sıkışmış olan Poyraz'dı. Ardından bakışlarım asıl yöne, pencere pervazında duran ve alarm sesini kısık tutan telefona döndü.
Saat erkendi ama Poyraz'ın dün gece söylediği yarın sabah erkenden işe gideceğim sözünü unutmamıştım ve Poyraz da bu nedenden ötürü alarm kurmuş olmalıydı ancak alarmın ses seviyesini yükseltmeyi unutmuş olacak ki bu sese henüz uyanmamıştı.
Geç kalmasını istemezdim, bu nedenle tatlı uyku saatine rağmen bacaklarımı yataktan aşağı sarkıtıp yataktan indim ve pencere pervazında ısrarla çalan alarmı kapatıp Poyraz'ın telefonunu elime aldım, ardından Poyraz'ın yanına; koltuğa kadar gittim ve başında durdum, bir an için kapalı gözlerinin cesaretiyle yüzünü istekli bir şekilde süzdüm, garip kıpırtılar hissettim ama kendimi kaptırmadım, "Poyraz," dedim uykulu olduğu için istemsizce kısık çıkan sesimle. Böyle uyanmayacağını düşündüm, boştaki elimi kaldırıp omzuna hafifçe dokunmaya yeltendim ve, "Poyraz," diye yenilediğim an Poyraz, bir anda delicesine uyanıp omzuna dokunan elimibileğimden sertçe kavradı, ben ne olduğunu anlayamadan bileğimi başımın üstünde burktu ve hissettiğim acı yüzünden dudaklarımdan istemsizce kaçan ufak bir çığlıkla birlikte sırtımı koltuğa yaslayıp kendisi tamamen üzerimden kalktı ve tepemde durdu, burktuğu bileğimi de bırakmadı.
Anın şaşkınlığıyla öylece kaldım. Poyraz, tepemde dikilmiş vaziyetteyken yüzümü yeni ayırt etmiş olacak ki önce kaşlarını çattı, hemen sonra başımın üzerinde sertçe tuttuğu bileğimi bıraktı ve bir adım geri çekilip, "Minel," dedi en az benim kadar şaşkın sesiyle. "Özür dilerim, ben.. Refleksle.."
