"Ahu." dedi ve duraksadı. Saçlarıma bir öpücük kondurdu. "Aşiret ağası olsam ne yazar. Kalbimin ağası sen olduktan sonra."
########################################
Yardım istemek için abisine yazdığını sanan Ahu yanlışlıkla yaşadığı şehrin en büyük...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN✨
Beni takip ederseniz çok sevinirim🌹♥️ ##############################
"Niye uyanmıyor ki?"
"İyi merak etme. Stresten olduğu belli. Uyanır birazdan."
"Uyansında. Başka birşey istemiyorum."
Sırtımın yumuşak bir yere temas ettiğini hissediyordum. Üzerimde de çokta büyük sayılmayacak olan bir ağırlık,saçlarımda da dokunuşlar vardı. Birisi sanırım saçlarımı okşuyordu. Hatta birisi değilde,ben bu dokunuşları çok iyi tanıyordum.
"Seslen istiyorsan. Uyanır belki öyle sevdiceğin." diye bir ses yükseldi diğer taraftan. Gözlerim kapalıydı ve açmakta zorluk çektiğim için açamıyordum. Uyuyor muydum? Rüyada mıydım? Ya da başka birşey mi bilmiyordum.
"Uyanır mı gerçekten seslensem?" Bu ses ise Araza aitti. Sesi de çok yakından geliyordu. Kendimi biraz daha zorladım gözlerimi açmak için.
"Ahu." diye Araz seslendi ben gözlerimi açmaya çalışırken. "Hadi güzelim. Ben geldim uyan." diye de ekledi.
Bir dakika!
Ben geldim!
Araz gelmişti!
Duyduklarım beni en son gözlerimin açık olduğu ana götürürken kendimi daha da zorlayarak gözlerimi açmaya başladım. Başardım da. Bir kaç defa gözlerimi açıp kapattıktan sonra bakışlarım evimin açık mavi tonda olan tavanı ile buluştu.
"Bak,seslenmeni bekliyormuş. Uyandı nihayet."
Saçlarımdaki el haraketini durdurduğunda etrafta da sesler kesilmişti. Bakışlarım yavaş-yavaş sağ tarafıma döndü. Buradaydı. Yanımdaydı. Tam baş ucumda duruyordu. Hiç birşey olmamış,sapasağlamdı hem de. Kahve hareleri benim tepkilerimi kontrol edercesine duraksamıştı. Milim kıpırdamıyordu. Tam gözlerime bakıyor, hareket etmiyordu.
Rüyada olabilir miydim?
"Bebeğim." diye konuşmasına başladı Araz. Aynı anda da gözlerim doldu. Eğildi ve en az on saniye baskısını hissettiğim bir öpücük kondurdu saçlarımın üzerine. "Çok korktum." dedi yumuşak tutmaya çalıştığı sesiyle. "Çok korktum." dedi tekrardan.
Ne zaman uzanmış olduğumu anlamadığım yerden doğrulmaya çalıştım. Kalkmak istiyordum ve sımsıkı ona sarılarak gerçekliğine inanmak istiyordum.
Doğrulmama yardım ettiğinde oturur vaziyete geldim kanepenin üzerinde. Salondaydım ve herkes buradaydı. Bakışlarım önce bir-bir hepsinde gezdi. Daha yeni uyandığım için uyku sersemi gibi birşey olmuştum. En son bayıldığım için olmalıydı bunlar.
