Achtergelaten/bankzitters fanfiction

hoofdstuk 1.2

De bel gaat en Robbie heeft besloten open te maken. Hij opent de deur en ziet een klein blond jongetje met blauwe ogen en een vrouw daarachter. Zijn oog valt ook op de peuk, waar ze steeds een teug van neemt. Robbie hurkt voor t jongetje neer en bekijkt hem. Een paar blauwe plekjes op zn arm, omdat hij geen jas heeft en een wang is wat roder dan de ander. "Kom je vandaag gezellig bij ons" vraagt Robbie. Matthyas knikt en geeft zn moeder nog een knuffel. Ook die valt t op dat de vrouw kneepjes in de rug geeft in plaats van wrijft. Robbie weet 1 ding al zeker; met deze jongen is meer aan de hand.

De kleine hand valt in die van de grotere en zo lopen ze samen naar de woonkamer. Matthyas heeft nog niks gezegd, maar dat komt wel volgens Robbie. "Hey maatje" zeggen de jongens. Matthyas knikt, maar pakt Robbie steviger vast. "Zullen we eerst gewoon eventjes rustig doen zodat je kan wennen?" Robbie hurkt voor t jongetje neer. Matthyas laat zich in de armen van Robbie vallen. Robbie schrikt een beetje van de actie van t jongetje. "Wat wil je vandaag doen, hm?" Matthyas reageert niet. Hij is nog nooit buiten geweest dus hij heeft geen idee wat er allemaal is.

"Zullen we anders dalijk bij t voetbalveldje gaan voetballen" stelt Milo voor. Matthyas kijkt op in de ogen van Robbie. "Is dat?" "Heb je nog nooit gevoetbalt" vraagt Robbie. Matthyas schud zn hoofd. "Mag niet mama. Ik leen opruimen en poetsen" zegt Matthyas zacht. "Owh maar dat hoef hier niet maatje, hier hebben we Raoul" zegt Koen. Matthyas knikt en blijft vertrouwd in de armen van Robbie staan. "Hm? Wil je anders gewoon eventjes een filmpje kijken" vraagt Robbie. Matthyas haalt zn schouders op. "Mij niet auw doen dan?" Alle heren schudden hun hoofd. "Nooit maatje" zegt Robbie, terwijl Matthy zich snikkend weer tegen de borst van Rob laat vallen.

"We kunnen niet filmen vandaag jongens. Niet met hem" zegt Raoul, waar iedereen meteen mee instemt. "Wat vind je leuk om te doen. We kunnen van alles gaan doen?" Robbie probeert Matthyas een beetje te troosten en hem wat leuks te laten doen, zodat de jongen wat vrolijker is. Hij wilt hem niet verdrietig zien. "Zullen we anders gaan zwemmen?" Matthyas kijkt op naar Milo. "Ik niet kan" zegt hij zacht. "Maar ze hebben ook van die zwembandjes en dan is t makkelijker" zegt Koen. Matthyas knikt. "Zullen we dan gaan zwemmen" vraagt Robbie. Matthyas knikt klein.

"Lukt t om alleen om te kleden of moet iemand helpen" vraagt Koen. "Helpen" zegt Matthyas zacht. "Wie moet je helpen, je mag wijzen maar ook een naam zeggen als je die nog weet." Matthyas loopt naar Robbie en pakt zijn hand vast, waardoor de andere t al weten. "Kom maar maatje" zegt Robbie en loopt met Matthyas naar een kleedhokje. "Zal ik me eerst omkleden of wil jij eerst" vraagt Robbie. Matthyas gaat rustig zitten en wacht tot Robbie klaar is. "Ik doe je boxertje en broek uit dan doen we de zwembroek aan" zegt Robbie. Matthyas knikt en laat Robbie gewoon zn dingetje doen.

"Mag ik je shirtje uitdoen?" Matthyas knikt en steekt zn armen in de lucht. Robbie doet t shirtje uit en schrikt een beetje van alle blauwe plekjes en krassen. Zelf een paar brandwondjes, wat lijken op uitgemaakte peuken. "Mag ik vragen hoe je aan die plekjes komt?" Verdrietig kijkt Matthyas op. "Ik word niet boos maatje, ik wil t alleen weten, want misschien kunnen wij zorgen dat je een veilig onderdak krijgt" zegt Robbie.

"Mama, ik moet poetsen en alle andere klusjes doen. Ikke nooit school geweest en nooit buiten behalve de supermarkt. Leen gister mama lief omdat ik bang was. En nu ik super blij jou kent Robbie."