Achtergelaten/bankzitters fanfiction

hoofdstuk 1.26

Robbie zit langs t bed met t handje van Matthyas in de zijne. Dalijk komt een fysiotherapeut voor het herstel. De operatie van 2 weken geleden was goed gegaan. En daarom denken ze dat Matthyas nu wel rustig aan kan beginnen met t herstel. "Mat, lieverd dit is je fysiotherapeut Charlotte" zegt Jamie als ze binnenkomt. Robbie kijkt op, maar Matthy totaal niet. Die lag lekker in zn eigen wereldje te slapen. Nu hij de rust had, kon hij hem net zo goed gebruiken. "Schat, wil jij hem wakker maken" vraagt Jamie. Robbie knikt en maakt Matthy voorzichtig wakker.

"Hm" kreunt hij en opent zn oogjes. "Mama?" Jamie knikt. "Is dat" vraagt Matthyas. "Dit is Charlotte jou fysiotherapeut" zegt Jamie. Matthy knikt en sluit zn oogjes weer. "Lieverd je moet eventjes wakker blijven" lacht Robbie zacht. Matthy opent zn oogjes weer en kijkt naar Charlotte. "We gaan gewoon opbouwen he maatje, je bent nog jong en je hebt alle tijd" zegt Charlotte. Matthy knikt.

"Ik doe je dekentje af en dan beginnen we met kijken of je je tenen kan bewegen oke?" Matthy knikt en de deken gaat af. Hij pakt Robbie zn hand stevig vast en volgt de instructies. Als t hem na een 3e keer nog niet lukt en hij er gewoon pijn van heeft in zn rug, laat hij alles los en begint te huilen uit frustratie. "Owh lieverd toch, je doet t goed. T heeft tijd nodig niet alles lukt in een keer" zegt Robbie en gaat staan. Hij pakt t gezichtje vast en wrijft met zn duimen over de jukbeentjes, de traantjes weg.

"Alles is oke schat" fluistert Robbie als Matthy weer rustig is. "Zullen we t nog 1 keertje proberen en dan gaan we de volgende keer verder" zegt Charlotte. Matthy knikt en pakt Robbie zn hand weer vast. Hij probeert t, maar nog lukt t niet. "Je hebt t goed gedaan maatje, volgende keer gaan we weer verder en al heeft t maanden de tijd nodig, ik ga je helpen" zegt Charlotte. Matthy knikt en sluit uitgeput zn oogjes. Als zo'n fysiotherapie hem iedere keer zo vermoeid maakte wist hij niet of hij t lang vol zou houden.

"Wat liep daar voor lekkere mied jullie kamer uit" vraagt Milo die de kamer inkomt. "De fysiotherapeut van Matthy. Vandaag was zn eerste keer" zegt Robbie. Milo knikt en gaat naast t bed staan. Hij haalt zn hand door de haartjes van Matthy en gaat zitten. "Ik zou dr wel doen" zegt Milo. "Succes." T komt er zonder enige emotie uit. "Gaat ie maatje?" Robbie haalt zn schouders op en laat een traan rollen. Milo staat op en hurkt voor Rob neer.

"T is oke als dit jou ook vreet oke" zegt Milo. Robbie knikt en laat nog meer tranen rollen. "Kom bij papa Milo" zegt Milo en opent zn armen. Robbie grinnikt kort en laat zich daarna in de armen van Milo vallen. "T is allemaal oke, t is lastig om je zoontje hier te zien. Voor ons voelt hij ook als zoontje he, maar om jullie zo samen te zien doet goed. Dat hij iemand heeft met een goed hart. Een rustig iemand. Misschien wel heel vaak een autist, maar dat mag, want dat is hij zelf ook. Jullie zijn voor elkaar gemaakt en dat moet je inzien. Als jij hier had gelegen dan was Matthyas hier niet meer weg te krijgen. Je doet je best he maatje, maar als de emmer vol is, is hij vol" zegt Milo. Robbie knikt en huilt eventjes uit in de schouder van Milo.

"Ik doe t goed Milo, ik moet mezelf niet naar beneden trekken" snikt Robbie. "Goedzo maatje" fluistert Milo en Robbie kijkt op. Voorzichtig veegt Milo de tranen weg en geeft een kusje op t voorhoofd. "Weet je stiekem zijn wij ook een familie. Je hebt papa Roel en mama Lieke en dan heb je Koen en ik en dan heb je jou en Matthyas. We zijn dan misschien een vriendengroep die wat onnozele filmpjes maken, maar diep van binnen houden we van elkaar en zijn we eigenlijk gewoon een hele grote familie" zegt Milo. Robbie knikt en blijft eventjes rustig in de armen van Milo zitten.

"Dit was echt facking schattig!" Raoul en Koen staan in de deuropening, met een camera.....