Plicht // Mabbie

5

ik heb nog geen enkele vorm van leuk commentaar geleven bij de afgelopen hoofdstukken dus hey kids!!!! blijf ademen live laugh love

Matthy POV:

En dat was alle training die benodigd was om ons op een trein naar het hoge noorden te zetten. Op naar de kou, de sneeuw en het ijs. Op naar een land waar het echte gevaar heerst en het geen oefening meer is.  Waar het risico constant op de loer ligt en de lijn tussen leven en dood steeds vager begint te worden. De treinreis is lang en gevuld met Raoul die om de paar zinnen van zijn boek op kijkt om een feitje te delen. Ik wil tegelijkertijd zijn nek omdraaien en hem bedanken voor de afleiding. Ik wist niet dat een persoon zoveel kan vertellen over het Romeinse Rijk als Raoul.

Ik weet niet waar Robbie in de trein zit. Ook Koen weet ik zo snel niet te vinden. Milo zit een paar rijen verderop met een andere jongen, Frank. Ze hebben elkaar duidelijk helemaal gevonden en zelfs vanaf hier kan ik horen dat ze het gezellig hebben. Het voelt eigenlijk weer alsof ik met de trein naar de universiteit toe ga. Met frisse tegenzin, een zwaarbeladen rugtas en de behoefte aan mijn eigen bed. "Wist je dat je best slecht bent in het subtiele staren?" Raoul onderbreekt zijn eigen feitje. "Of mijn sociale radar moet dusdanig goed zijn."

Lichtelijk verrast kijk ik op van mijn eigen boek. "Waar heb jij het nou weer over?" Het kwartje valt in eerste instantie niet zo snel. "Jij en Robbie. Het verbaast me dat nog niemand anders erover is begonnen." Hij brengt het zo casual, alsof er weinig aan de hand is. Geschrokken sus ik hem. Hij weet het? Wat het dan ook mag zijn. "Niet zo hard, straks hoort iedereen het. En er is niks tussen ons." Voor iemand die net gevraagd is om stil te zijn, begint hij nogal hard te lachen. "En ik ben de koning. Zitten jullie nog in de ontkenningsfase?" In lichte paniek bedek ik zijn mond met mijn hand. "Hebben je ouders je leren fluisteren? Niet iedereen hoeft mee te luisteren."

Pas wanneer ik zeker weet dat hij doorheeft dat hij echt stil moet zijn haal ik mijn hand weer van zijn mond af. "Ik weet niet of er iets tussen ons aan de hand is. We hebben weinig gesprekken naast degene waar jullie bij zijn. Ja, hij flirt wat en ik heb eer geen problemen mee, maar dat betekent niets. Misschien verveelt hij zich wel gewoon." Leg ik fluisterend uit. Nog voordat de zin afgelopen is komen Koen en Robbie de coupé ingelopen. De glimlach op Robbie zijn gezicht is niet te missen wanneer hij naar ons zwaait en onze kant op komt lopen. "En ik dacht dat vrouwen ingewikkeld waren." Op die opmerking kan ik niet meer reageren, want al snel komen ze tegenover ons zitten.

"Jullie gaan nooit raden waar wij net aan zijn gekomen." Vol enthousiasme begint Robbie in zijn zakken te graaien. Het duurt een paar seconden, maar dan trekt hij toch echt een zak bananensnoepjes uit zijn tas. Het eerste lekkere eten wat ik de afgelopen week heb gezien bevindt zich momenteel in Robbie zijn handen. "Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen? Mag dit überhaupt wel?" Robbie haalt zijn schouders op en trekt de zak open. "Heb het geruild. Je zei toch dat je van snoepjes hield?" Robbie houdt de zak naar me uit. Kort kijk ik over mijn schouder naar Raoul. Aan zijn blik kan ik al aflezen dat hij iets denkt in de richting van 'ik zei het toch'. Snel kijk ik weer weg voordat ik een snoepje van Robbie aanneem. 

De liefde van een man gaat door de maag en dat bevestigt dit snoepje nog een keer. Ik wist niet dat een snoepje me op dit niveau gelukkig kon maken. Iets wat echt smaak heeft, een echte textuur. Geen voedsel dat lijkt op aardappelpuree maar het net niet is. "Ik wist wel dat we vrienden zijn geworden met een reden." Koen eet gelukkig mee met de zak. Hij wil er weer uit de zak pakken, maar Robbie slaat zijn hand weg. "Genoeg. We moeten ze bewaren voor een ander slecht moment." 

En dat slechte moment komt al snel genoeg. De trein komt langzaam tot stilstand. Om ons heen is enkel een witte sneeuwvlakte te zien. Hier en daar controleposten, maar er is verder weinig te zien. "Rekruten, maak klaar voor vertrek." Galmt er door de luidsprekers van de coupe. Snel sta ik op. Jas aan, tas om, in een rij gaan staan. Het duurt maar een paar minuten voordat de volledige coupe klaarstaat voor vertrek. Nu gaat het echt beginnen.