Plicht // Mabbie

4

Matthy POV:

Na het eten kwam het bevel om ons bed op te zoeken. Nadat een aantal jongens flink afgeblaft zijn voor het praten nadat de lichten uit gingen is het dan eindelijk stil. Het eerste moment sinds mijn aankomst dat ik na kan denken over wat er allemaal is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren. Deze eerste dag zat vol met eerste indrukken, ervaringen en heeft bewezen dat ik net zo geschikt ben als dat ik eerder dacht. Niet dus. De absolute fysieke uitputting, mentale uitbuiting en mezelf constant voor moeten doen als iemand die ik niet ben. Dat ik een dag heb overleefd is al verrassend genoeg, maar hier nog weken, maanden van?

En dan is er nog het probleem dat momenteel naast me ligt te slapen. In het donker kan ik ergens vaak de contouren van zijn lichaam opmaken. Gelukkig ligt hij met zijn rug naar mij toe, anders had hij zeker gezien dat ik aan het staren ben. Hoe krijgt een jongen die ik nog geen 24 uur ken het voor elkaar om mijn hoofd zo erg op hol te laten slaan? In een situatie waarin ik al mijn best moet doen om mezelf in leven te houden kan ik het er niet bij hebben om me zorgen te moeten maken om een kleine, onschuldige crush.

Het enige wat ik moet doen is zorgen dat ik zelf in leven blijf. Afstand bewaren, zakelijk blijven. Ik kan het niet permitterene om afgeleid te zijn als er kogels op me afgeschoten worden. De komende dagen zijn enkel fysieke training, wat me voldoende afleiding geeft van Robbie. Tijdens maaltijden zien we elkaar, flirt hij even stug met me door en probeer ik te doen alsof het me weinig boeit. Als ik maar lang genoeg volhoud, stopt hij vanzelf, toch?

De laatste training voordat we uitgezonden worden is een schiettraining. Een dag, een paar uurtjes een geweer in je handen krijgen is schijnbaar genoeg om anderen af te kunnen schieten. Niet dat iemand vermoorden direct in mijn planning staat, maar mijn persoonlijke mening maakt hier duidelijk niet uit. "Het Lam, van de Graaf, baan 4." Zonder verdere poespas krijg ik het wapen in mijn handen gedrukt. "Raoul zal hier vast goed in zijn met zijn Parkinsonhandjes." Lacht Robbie wanneer we bij de baan aankomen. "Ik moet me meer zorgen maken om dat ik dit zelf kan." Ik weet niet wat voor pistool het is, enkel dat het klein is en dat het in twee handen past. Met het geweer gericht kijk ik naar het bord dat ik moet raken. Mijn vinger op de trekker, maar er gebeurt niets. Secondes tikken voorbij, maar iets blijft het blokkeren.

Na eindeloos getwijfel voel ik een hand op mijn schouder. "Zal ik anders eerst gaan? Dan kan ik je laten zien hoe het moet." Waarom kan hij niet een eikel zijn die ik van me af kan schudden? Toch accepteer ik het voorstel en geef ik het pistool aan hem. "Heb je dit vaker gedaan? Dat je zo zeker weet dat je dit wel kan?" Robbie haalt zijn schouders op. "Genoeg films gezien om te weten hoe het moet." En zonder twijfel haalt hij de trekker over. Een keer, twee keer, alsof het niets is. En als ik het zo zie, had hij wel gelijk. Een brede lach staat op zijn gezicht. "Dit is zoveel beter dan in films. Hier, kom staan, dan leg ik het je uit." 

Het is bijna net zo cliché als een man die zijn vriendin leert hoe ze moet poolen... of midgetgolfen, of wat dan ook. Ik ga in dezelfde houding als net staan. Armen gestrekt, gericht op het doelwit. Robbie gaat achter ze staan, zijn handen op mijn heupen als hij me iets verplaatst. "Stevig staan, anders val je iets achterover." Ik voel misselijkheid opkomen, of vlinders, een oncomfortabel gevoel in ieder geval. "Armen iets omhoog." Ik kan zijn adem in mijn nek voelen en het enige wat ik kan doen is bidden dat het materiaal van deze broeken dik genoeg is om te verbeteren wat er nu aan de hand is. "En nu schiet je." En ik volg zijn instructies op. "Ik zei toch dat je dit kon." Robbie zijn armen vliegen om mijn middel wanneer hij me in een knuffel trekt. Wanneer ik pas echt goed kijk, zie ik dat het nog redelijk raak was. Niet alleen de kogels, maar ook de pijl van Cupido.