Plicht // Mabbie

7

hoop dat het goed met jullie gaat en jullie niet gepakt zijn door deze keeltering

Matthy POV:

Er is een lange lijst met mogelijke gebeurtenissen waar ik rekening mee had gehouden. Opgeblazen worden, neergeschoten worden, verdwaald raken van de groep en een langzame hongerdood lijden, ledematen kwijtraken en nog een lange lijst aan gruwelijke mogelijkheden. Gezoend worden pal voor een geheime locatie met niet alleen het risico dat we betrapt worden door iemand van ons, maar ook de vijand stond zeker niet in mijn plannen. Maar klagen kan ik zeker niet. Het is wat ongemakkelijk, duidelijk zijn we beide nog wat zoekende in hoe en wat we willen. Ondanks Robbie zijn dominantere persoonlijkheid, ben ik ook niet het type om me zomaar over te geven. Veel tijd om het uit te vechten krijg ik niet wanneer ik de volgende windvlaag langs ons voel razen. Focus.

Snel trek ik weg van Robbie. Mijn hart voelt alsof het ieder moment uit mijn borstkas kan springen en ondanks de sneeuw buiten, voel ik me alsof ik in brand sta. Even blijft het stil. "Misschien had ik je meer moeten waarschuwen voordat ik dat deed." We staan weer naast elkaar, wapens geladen in onze handen terwijl we de verre vlakte in de gaten houden. "Volgende keer kan ik die wel waarderen. Wat denk je dat er was gebeurd als iemand ons betrapte? Dan is de vijand niet meer het grootste risico." Ondanks het feit dat ze niet openlijk mogen discrimineren, betwijfel ik het of de meeste mannen hier met twee... homo's opgescheept willen zitten.

"Niemand die nu vrijwillig zijn bed uit komt, Mat. De volgende mensen komen ons over..." Kort kijkt hij op zijn horloge. "Drie kwartier overnemen. En ik hoor geen vijandelijke helikopters." Hij heeft gelijkt. De kans dat iemand ons hier betrapt is klein, maar nog altijd aanwezig. "De volgende keer kan je dit niet zomaar doen zonder er verder over na te denken. We kunnen het hier niet zomaar riskeren." Pas nadat ik de zin heb uitgesproken besef ik me wat ik heb gezegd. De volgende keer. Ook Robbie is het opgevallen. "Daarmee wil je dus zeggen dat we dit vaker gaan doen? En ik begon al te twijfelen of ik een fout gemaakt had." Wat haal ik mezelf nu op mijn hals. Natuurlijk wil ik dit, hem, alles eromheen vaker, maar het risico blijft daar.

"Niet dat ik dit niet vaker wil, maar het maakt het allemaal wel een stuk moeilijker." Nog 35 minuten tot de volgende shift. "Een keer zoenen tot dusver... maar hoe denk je dat dit gaat als we op missie gaan? Als het er echt om draait? Ik kan al niet bedenken dat ik een gewone vriend zo zou laten liggen, laat staan jou." Afstand nemen is het meest verstandig. Het lijkt de eerste keer zijn dat Robbie geen snelle of gevatte reactie heeft. We weten allebei dat het zo is. Op basis van de cijfers zien onze kansen er niet bepaald rooskleurig uit. "Dus, wat is nu je plan? Doen alsof dit nooit gebeurd is?" Mijn hart wil dat zeker niet, maar mijn hoofd weet dat dat het beste voor ons is. 

"We hebben het hier later over. Ik wil ook niet doen alsof dit niet gebeurd is, maar dit is niet het moment of de plek om dit uitgebreid te bespreken." Daarmee rond ik het gesprek af. Het zal niet lang duren voordat de volgende mensen komen en gesnapt worden staat niet op mijn lijstje. Lichtelijk aangeslagen knikt Robbie. Nu is het enkel wachten tot we overgenomen worden en de kou eindelijk uit kunnen. Gelukkig duurt het niet al te lang meer en begeven we ons snel alweer binnen. 

Voordat we ons naar de slaapvertrekken verplaatsen trek ik Rob nog kort tot stilstand. In de kantine is niemand te vinden en na een paar keer vluchtig rondkijken benoem ik het veilig genoeg. "Niet zo zielig kijken. Het komt goed, we moeten alleen nog even bedenken hoe." Beloof ik hem. Een belofte waarvan ik niet weet of ik hem waar kan maken. Snel geef ik hem een laatste kus. Hij is onschuldig vergeleken de eerdere, maar hier uitgebreid gaan zoenen voelt als een te groot risico. "Daar ga ik je aan houden, meneer." En met die woorden vertrekt hij.