Plicht // Mabbie

9

haha was van plan een vast uploadschema te hebben maar geprenkt

Robbie POV:

Als ik beter had opgelet tijdens aardrijkskunde op de middelbare school had ik je hoogstwaarschijnlijk meer kunnen vertellen over de deprimerende vlakte waar we momenteel doorheen rijden. Grijs, grauw, een hoop sneeuw. We lijken kilometers buiten de bewoonde wereld te zitten. Ik kan me haast niet voorstellen dat de vijand zich hier bevind. In een onbewoond niemandsland, wat valt hier dan te halen? Vragen durf ik niet te stellen. De afgelopen dagen heb ik vaak genoeg gezien dat vragen stellen niet op prijs gesteld word en dat we hier zijn om enkel uit te voeren.

Het chauffeur lijkt niet van plan te zijn om te stoppen met rijden. Door het oneven landschap voel ik me constant alsof ik ieder moment door de bus heen kan vliegen. In twee rijen zitten we tegenover elkaar. Ieder een rugzak tussen zijn benen in en wapens klaar om gebruikt te worden. Aan het hoofd van de twee rijen staat een man die ik nog niet eerder gezien heb. Aan zijn gezicht te zien is hij er niet eentje om grappen tegen te maken. "Heren, focus." Ik denk niet dat iemand niet gefocust was in deze situatie, maar toch fijn dat hij het nog even benoemd. "Over vijftien minuten komen we aan. Het doel is om zoveel mogelijk van de vijand de stad uit te krijgen." Wat simpel klinkt, maar het echte nieuws komt nu pas. "Het zijn voornamelijk soldaten die op de wacht staan. Probleem zoveel mogelijk onschuldige inwoners met rust te laten. De vijand behandelen we zonder genade." Zonder genade kan maar een ding betekenen, schieten.

De vijftien minuten hadden voor mij nog veel langer mogen duren. Het op de wacht staan, de training, alles wat we de afgelopen weken hebben gedaan heeft tot dit moment geleid. In mijn hoofd probeer ik de instructies te herhalen, maar veel verder dan 'je moet zo meteen iemand neer gaan schieten' kom ik niet. "Ieder splitst op in duo's. Bescherm je partner, maar let ook op jezelf." Plots komt de bus tot een halt en beginnen mannen uit de wagen te springen. Om me heen zie ik duo's weg rennen en dan pas komt de realisatie dat ik dat wellicht eerder had moeten doen. Gelukkig trekt een hand op mijn schouder me uit mijn gedachten, Matthy. "Ben je er klaar voor?" Snel knik ik. Misschien is het ook maar beter als we samen blijven. 

Het eerste deel van de missie valt best mee. De commandant blaft nog naar ons dat we naar het oosten van de stad moeten, wat blijkbaar een redelijk rustig deel is. Voor langere tijd komen we geen mensen tegen. Ook de huizen lijken leeg te zijn.  "Dit kan toch niet de bedoeling zijn?" Vraag ik Matthy. In de verte hoor ik wel schoten, maar die lijken nog ver weg te zijn. "Misschien zijn anderen hier al geweest? Of zit hier niks van waarde? Ik begin dit ook nogal vreemd te vinden." Duidelijk zijn we beide twijfelachtig over wat de bedoeling is. 

Na een paar minuten lopen komen we bij een oude kerk uit. Hoewel, de overblijfselen van een kerk. Een deel van het gebouw is opgeblazen en de brokstukken liggen verspreid over de hele straat. "Kom, dit is een goed punt." Ik pak Matthy zijn hand en trek hem mee het gebouw in. Ik hoor zijn protesten om buiten te blijven, maar blijf doorlopen. Iets in mij zegt dat dit de juiste optie is. En inderdaad, het is leeg van binnen. De ruimte is volledig overhoop gehaald. "Ik denk niet dat God hierachter staat." Probeert ik nog te grappen. "Ik denk ook niet dat God het waardeert dat jij hier grappen over maakt." We lopen een rondje door het gebouw heen. Wanneer ik langs een van de overhoop geschoten ramen zie, besef ik me pas wat voor een grote fout we gemaakt hebben.

Mannen komen naar het gebouw toegelopen. En aan hun kleding te zien, zijn dit niet de soldaten waar we blij van moeten worden. In een opwelling sprint ik naar Matthy toe, zonder iets te zeggen duw ik hem op de grond. "Robbie!" Verschrikt probeert hij me van zich af te duwen. "Stop. Ik zag iets. Anders weten ze al helemaal dat ze hierheen moeten komen." Met mijn hand houd ik zijn mond dicht. Plan maken, plan maken, hoe komen we hier weg. De kerk heeft maar een uitgang en met zijn tweeën moeten we nu minimaal vier mensen weg krijgen. "Er komen mensen aan." De angst in zijn ogen laat zien dat hij ook realiseert wat er gebeurd. Het is foute boel.