Plicht // Mabbie

11

sorry dit was te lang om in een ander hoofdstuk te doen, maar is wel heel erg kort??? maar moest wel ff sorry babes

Robbie POV:

Dat een schotwond geen pretje is, had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Dat neergeschoten worden zelf minder erg zou zijn dan een arts die zonder verdoving een kogel uit je arm trekt, daar echt onnodig lang over doet, terwijl je dood ligt te bloeden op een tafel waar mensen een paar uur geleden nog aan het eten waren omdat ieder bed bezet is door iemand die er blijkbaar nog erger aan toe is? Nee, dat had ik ook niet verwacht. Ik probeer de tranen weg te bijten, een van de artsen houdt mijn arm stil, terwijl de andere de wond dicht naait. "Je hebt geluk gehad. Een paar centimeter verder en het was je einde geweest." Met de pijn die ik momenteel voel, had ik dat misschien nog wel liever gehad.

Gelukkig is het niets wat een paar pijnstillers niet op kan lossen. Met een hechting in mijn arm rijker lig ik weer op mijn veldbedje. De andere jongens heb ik niet meer gezien. Waarschijnlijk moet Matthy uitgebreid gaan verklaren wat er is gebeurd en wat we hebben gezien. Het liefste zou ik hem helpen en ondersteunen, maar de bevelen van de arts waren duidelijk, rust. Niet te veel belasten en druk op zetten. Eerder was ik blij geweest met een paar dagen in bed liggen en uitrusten. Het enige waar ik nu aan kan denken is hoeveel de rest van de jongens moeten doen zonder mij. Hoe gaat het met Matthy? Leven de anderen nog?

Heel lang hoef ik niet met vragen te zitten. Het duurt niet lang tot de vermoeidheid het van me wind en ik in een droomloze slaap val. Wanneer ik wakker word is het nog steeds licht buiten... of alweer. Ik ben de tijd volledig kwijt, het enige wat ik weet is dat ik weer de enige in bed ben. Ik ben met pijn en moeite rechtop in bed gaan zitten wanneer Raoul de kamer in komt. In zijn handen een dienblad met hetzelfde matige ontbijt als dat we iedere dag hebben, samen met iets wat sterk naar koffie ruikt. "Ik begon me al zorgen te maken dat je in coma lag, maar je leeft nog." Hij legt het dienblad op mijn schoot voordat hij op het veldbed naast me gaat zitten. 

"Hoe gaat het met iedereen? Is Matthy oké?" De laatste momenten zijn in een dusdanige adrenaline rush voorbij gegaan dat ik moeite heb met het herinneren wat er is gebeurd. Zover ik weet leeft hij nog, maar misschien is er iets gebeurd in de laatste momenten. "Matthy leeft nog. Hij was nogal overstuur, maar dat komt wel goed. Koen is levend teruggekomen. Milo... Ze weten het niet. Hij en Rutger zijn niet teruggekomen. Als ze binnen de komende dagen niet terugkomen dan.. dan gaan ze ook niet verder onderzoeken wat er is gebeurd." Het is veel informatie om te verwerken. Informatie waarvan ik niet eens zeker weet of ik het had willen horen.

De groep die we aan het vormen waren is langzaam uit elkaar aan het vallen. Milo en Rutger mogen dan wel de eerste zijn, het zal niet lang duren voordat de volgende zullen vallen. Wie het zal zijn? Only time will tell.