Plicht // Mabbie

8

sorry moppies was de afgelopen twee weken ziek en/of dronken dus niet in staat om te schrijven maar ik ben ontgift en terug!!! bedankt voor de babes met lieve comments maakte me erg blij

Matthy POV:

En daarmee is operatie 'hoe onderhoud je een relatie die nog geen relatie is in een situatie waar geen relatie mogelijk is'. De naam moet ik mogelijk nog wat aan werken, maar vooral de inhoud gaat lastig worden. Vind ik Robbie leuk Ongetwijfeld. Maar ik weet ook dat er genoeg van hem ik nog achter moet komen. Terwijl ik na het incidentje in bed lig, spoken de vragen door mijn hoofd heen. Wat zou zijn lievelingseten zijn? Favoriete tv-serie? Het is riskant, zoveel riskeren voor iemand die ik niet volledig lijk te kennen, maar iets in me zegt dat Robbie het risico zeker waard is. 

Ik moet mijn eigen gedachten afkappen, wetende dat het niet lang meer duurt voordat we op moeten staan. Op de wacht staan of niet, we worden evengoed 's ochtends vroeg verwacht. En hoewel het vroege opstaan begon te wennen, was het toch een taaie ochtend. Nog voordat de zon buiten op was werd er geschreeuwd dat we eruit moeten. Gelukkig hebben Robbie en ik wel het geluk dat we geen werkzaamheden hoeven te verrichten, dus hebben we nog even de tijd voor een klein onderonsje in de badkamer.

Omdat de andere jongens blijkbaar wel iets moeten doen, is de ruimte redelijk leeg. Wat ook een voordeel is, omdat het douchen met andere jongens erbij nog steeds niet volledig gewend is. Toch maakt de gedachte dat Robbie en ik alleen zo meteen naakt in deze ruimte zijn nog wat zenuwachtiger. Het kost wat getreuzel, maar met een paar minuten staan we dan allebei onder de douche. Ik hou mijn blik strak op de muur tegenover me gericht. Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken. "Ik had je wel iets minder preuts verwacht." Duidelijk kan Robbie wel de humor in de situatie zien. Snel sus ik hem. "Mocht je denken dat er hier iets ging gebeuren, zit je zeker fout. Gisteravond was al riskant genoeg." Voorzichtig durf ik zijn kant op te kijken. De lach op zijn gezicht is niet te missen. "Maar je wilt het wel? Kan ik dat hieruit halen?" Natuurlijk wil ik hem, maar dit is niet de tijd of het moment. "Geen vragen stellen waar je het antwoord al op weet." En mijn kleine vriend moet beneden blijven.

"Interessant. Ik zal het onthouden. Misschien krijgen we nog wel vaker een momentje samen." En met een kus op mijn wang stapt hij de douches uit. En als ik terwijl hij weg loopt naar zijn billen kijk, is dat enkel mijn probleem. Veel tijd om het allemaal weer bij elkaar te rapen krijg ik niet, want ik heb nog maar een paar minuten voordat ik aangekleed bij het ontbijt verwacht wordt.

En bij het ontbijt ben ik de laatste die aan komt lopen. "Gaat het goed, Matt? Je bent nogal rood." Ik ben tussen Raoul en Robbie in gaan zitten. Raoul, oplettend dat hij is, heeft inderdaad door dat het niet helemaal goed met me gaat. Het feit dat Robbie zijn hand op mijn bovenbeen, die langzaam steeds wat verder omhoog kruipt de reden is, weet hij denk ik niet. "Gewoon wat moe. Vannacht was toch wat zwaarder dan ik had verwacht." Ik hoop daarmee genoeg antwoord heb gegeven aan zijn vragen, maar helaas blijk het omgekeerde waar. "Je lag ook alleen maar te draaien, door jouw gespook vannacht kon ik niet eens verder slapen." Bedankt, Milo, leg er nog meer nadruk op. "Weet je wat jij nodig hebt? Iemand anders om je in slaap te wiegen." Het water dat ik in mijn mond had, ligt nu half over mijn ontbijt heen. "Ja, Matt. Misschien hebben ze wel een leuke dame hier voor je." Gelukkig kan Robbie er wel om lachen. Ik kan de humor er nog niet inzitten.

"Mannen, verzamelen. We hebben bericht gekregen dat er een nieuwe kansen liggen. Binnen 10 minuten wordt iedereen buiten bij de wagens verwacht." En daarmee is de naïeve gedachte dat we misschien wel veilig op het kamp konden blijven geruïneerd. Om me heen springen mensen op en ik voel Robbie aan mijn arm trekken om me mee te nemen. Mijn hart lijkt uit mijn borst te kloppen en mijn volledig lichaam lijkt te blokkeren. "Kom, ik heb geen zin om te zien hoe je uitgekauwd wordt." Stilletjes knik ik en loop ik hem achterna. Showtime.

En nog voordat ik er besef in heb zitten we in een van de wagens gepropt. Een geweer in mijn handen gepropt, mijn rugzak tussen mijn benen en het gevoel alsof ik ieder moment over mijn nek kan gaan. Is dit hoe oorlog voeren gaat? Vol angst, misselijkheid en de hoop dat de bus ontploft zodat ik een snelle dood heb in plaats van een langzame en pijnlijke dood sterven? Nu is het echt begonnen.