Plicht // Mabbie

6

pov switch!!! get funky get crazy switching things up. ook sorry was dood 

Robbie POV:

Het trainingskamp was een vakantie. Een vakantie waar ik op het moment zelf misschien van baalde, maar waarbij het bij nader inzien toch beter was dan het op dat moment voelde. Daar waren de temperaturen nog redelijk en hing niet het constante gevaar boven ons hoofd. Zodra we hier de trein uit stappen is het duidelijk dat het niet anders is. De sneeuw kraakt onder onze schoenen wanneer we een voor een de sergeant achter na. Waar eerder nog hier en daar wat geklets te horen was, is het nu redelijk stil. Iedereen weet dat het nu echt gaat gebeuren.

En niet alleen zit ik met mijn hoofd bij de situatie, maar ook bij de blonde jongen die voor me loopt. Ik heb me al vaker later vertellen dat ik een flirterige persoonlijkheid heb, maar bij Matthy voelt het ondertussen niet alleen meer als flirten. De jongen lijkt langzaam los te komen en wat comfortabeler te worden bij de rest van de groep. Hier en daar maakt hij wat grappen terug. En op momenten dat hij denkt dat niemand hem door heeft, zie ik dat hij af en toe ook naar mij kijkt. Het is nu enkel wachten tot iemand die eerste echte stap durft te nemen.

Dat moment lijkt eerder te komen dan verwacht. Na de behoorlijke wandelingen richting de kazerne krijgen we een paar minuten om onze spullen uit te pakken voordat we weer moeten verzamelen. Al snel heb ik een leeg veldbedje gevonden waar ik mijn slaapzak uit kan rollen en tas neer kan leggen. Naast me zie ik dat Matthy hetzelfde doet, maar veel tijd om met hem te praten niet. De stem van de sergeant galmt door de ruimte heen en al snel verzamelen we weer in de hal.

Op de tafels liggen blaadjes met daarop de taakverdeling voor de komende week. De taken gaan alle kanten op, maar het eerste wat ik zie, is dat ik vannacht van 2:00 tot 4:00 met Matthy buiten de wacht moet houden. In de nacht buiten zijn met dit weer is dan wellicht niet mijn ding, maar dit is wel de uitgelegen kans om kort privé met elkaar te kunnen praten. "Nou jongens, succes met wakker blijven vannacht. Gelukkig hoeven Raoul en ik morgen alleen maar wc's te schrobben." De pijn is van Koen zijn gezicht af te lezen. "Jij weet wel hoe dat moet, toch? Mijn schoonmaakster doet dat altijd." Raoul begint te lachen en knikt. "Niet iedereen heeft die luxe." "Ik zou wc's schoonmaken kiezen boven de hele nacht wakker blijven in de kou." Matthy kijkt nogal ellendig naar het papiertje in zijn handen. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn knie. "Gelukkig heb je goed vermaak vannacht." 

Na het eten, wat helaas net zo smerig is als op het trainingskamp, duurt het niet lang voordat we er echt aan moeten gaan geloven. Na een paar uur vrije tijd en een poging tot slapen, sta ik alweer naast mijn bed om mijn uniform aan te trekken. Deze keer met een extra jas, handschoenen en een muts. Allemaal om niet dood te vriezen in de constante sneeuwstorm die buiten lijkt te razen. "Klaar?" Fluister ik naar Matthy wanneer ik volledig ingepakt ben. Zelfs door de bepakking heen zie ik zin twijfelachtig knikje. Dit is de eerste keer dat het er echt om draait. Waarin we iets moeten bewijzen. 

Buiten staan de vorige jongens al klaar om terug naar binnen te gaan. Zodra we buiten komen voelt de koude wind als een klap in onze gezichten, sneeuw vliegt onze kant op en met veel tegenzin lopen we naar ze toe. In mijn hoofd herhaal ik de instructies die we eerder hebben gekregen. Als je licht ziet, waarschuwen. Als je mensen ziet, waarschuwen. Als je maar iets ziet bewegen dat een risico kan vormen, bewegen. Zolang je niets ziet bewegen, stil zitten en wachten. "Gelukkig duurt dit maar twee uur."  Twee uur waarin we met een geladen wapen stil moeten staan en moeten kijken of er iets gebeurd.

Even is het stil, maar al snel begint het gesprek. "Je hebt nooit verteld over je thuissituatie. Raoul en Milo blijven maar praten over hun vriendin, Koen heeft ook genoeg verhalen, maar er komt weinig uit jou." Begin ik. Matthy haalt zijn schouders op. "Ik woon op mezelf in Ameide, dichtbij Utrecht. Ik heb twee ouders, drie broers, gewoon een normale, saaie baan. Kijk 's avonds op de bank voetbal. Veel spannender kan ik het niet maken." Vertelt hij. Zijn blik blijft strak vooruit gericht. "En nog niemand die dacht, wat een leuke jongen, die haal ik van de markt af?" Wat volgt is een pijnlijk lachje waarvan ik moeilijk kan plaatsen waar het vandaan komt. "Mijn ex-vriendin dacht dat, tot ze erachter kwam dat ik haar broer leuker vond dan haar zelf." Au, pijnlijk. 

"Blinde mensen daar in Ameide." Maar weer een extra gelukje voor mij. Daarna blijft het weer even stil. Minuten tikken voorbij waarin ik we niks tegen elkaar zeggen. In mijn hoofd spreek ik mezelf de moed in voor wat ik op het punt sta om te doen. Iets aar ik veel mee kan riskeren en een straf kan verdienen die veel erger is dan een paar uur buiten in de kou staan. Voorzichtig pak ik zijn hand vast en trek ik hem iets mijn kant op. Wanneer we tegenover elkaar staan doe ik dan eindelijk waar ik al dagen over fantaseer.