Part 22

127 8 10
                                    


***

რათქმაუნდა ყველაფერს დასასრული აქვს. შესაბამისად ამოიწურა არდადეგების დროც და დასასრულამდე მიაღწია.

ბავშვებს სასტიკად არ უნდოდათ უნივერსიტეტში მისვლა. წესით ეს ლოგიკურიცაა, რადგან ასეთი გართობისა და დროის ტარების შემდეგ, მემგონი დამეთანხმებით და არავის არ გვენდომებოდა უნივერსიტეტში დაბრუნება და სწავლის გაგრძელება.

მაგრამ...

ვინ მისცა მათ ამდენი თავისუფლება?

იძულებულები იყვნენ სწავლას დაჰბრუნებოდნენ. ეს ყოველივე კი მათივე კეთილდღეობისთვის იყო.


***

- 4 თებერვალი -

უნივერსიტეტში მობეზრებული უგდებდა ყურს ლექციას ნუცა, როდესაც ტელეფონმა დაიწრიალა მის ჯიბეში და მისი ყურადღებაც მიიბყრო.

თვალები გაუბრწყინდა როდესაც სენსორზე საყვარელი ადამიანის სახელი ამოიკითხა.


*ალექსანდრე*

ალექსანდრე: მომენატრე ;((

ნუცა: მეც ალექს<3

ალექსანდრე: მისმინე, ეხლა ადექი, შენს ლექტორს უთხარი რომ შეუძლოდ ხარ და გამოიპარე.

ნუცა: რა? რატომ? რამე მოხდა?

ალექსანდრე: არა, უბრალოდ მომავალი შვილების დედასთან მინდა დროის გატარება. რამე პრობლემაა ქერავ?

ნუცა: ალექს! მოგკლავ.

ალექსანდრე: უნივერსიტეტის უკანა ეზოში გელოდები ;))


Addicted to you {დაუსრულებელი}Where stories live. Discover now