Pani Anderson

Rozdział 12: Perfekcyjna Suka

Minęły dwa tygodnie od tamtego incydentu w sali lekcyjnej. Nadal nie rozumiałam tej perfekcyjnej suki, Anderson. Z jednej strony była wredna i arogancka, a z drugiej… cholernie pociągająca.

Ciągle łapałam jej spojrzenie na sobie, a jej lodowate usta wciąż szeптаły mi do ucha te prowokujące słowa: "Jesteś taka… niegrzeczna".

Kurczę, co się ze mną dzieje?

Starałam się skupić na nauce, na przyjaciołach, na wszystkim innym, byle tylko nie myśleć o Anderson. Ale nic nie pomagało.

Pewnego dnia siedziałam w bibliotece, usiłując wbić sobie do głowy jakieś durne wzory matematyczne. Nagle poczułam, że ktoś usiadł obok mnie.

- Cześć, Emily – powiedziała Anderson, a ja poczułam, jak gula rośnie mi w gardle.

- Co tu robisz? – spytałam, starając się brzmieć obojętnie.

- To ja mogłabym ciebie o to zapytać – uśmiechnęła się, a jej idealne zęby błysnęły w świetle lampy.

- Uczę się – mruknęłam.

- Widzę – rzuciła, a jej wzrok powędrował na moje książki. – Matma?

- Tak – westchnęłam. – To mój koszmar.

- Może mogę ci pomóc? – zaproponowała.

- Nie sądzę – prychnęłam. – Nie ogarniasz mojego poziomu głupoty.

Anderson uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- A może jednak? – powiedziała i wyciągnęła rękę po moją książkę.

Zawahałam się przez chwilę, ale potem dałam jej książkę.

Przez następną godzinę Anderson tłumaczyła mi zawiłości matematyki. Była cierpliwa, dokładna i… cholernie inteligentna.

Ku mojemu zdziwieniu, zaczęłam rozumieć.

- Jesteś genialna – powiedziałam, gdy skończyła.

- Wcale nie – uśmiechnęła się. – Po prostu lubię pomagać.

Spojrzałam na nią i poczułam, jak coś dziwnego dzieje się w moim sercu.

Czy ja… lubię tę sukę?

Nie, to niemożliwe!

- Muszę już iść – powiedziałam, odrywając wzrok.

- Dobrze – rzekła Anderson. – Ale możemy to powtórzyć, jeśli chcesz.

- Może – mruknęłam i wybiegłam z biblioteki.

Kurczę, co się ze mną dzieje?

Dajcie znać, co myślicie o tym rozdziale i co chcielibyście zobaczyć dalej!