Hogfriends: De erfgenaam van zwadderich

Hoofdstuk 4 Paron 9 ¾

Augusta sleurden Marcel en Anne mee naar een bordje in de hoek van een steegje waar op stond: Verschijnsel en Verdwijnsel punt Wegisweg. Augusta draaide een hevig rondje en ze waren in een plop weg. Ze verschijnsel de in een klein verlaten steegje in Londen. Ze liepen de stoep op waar honderden voetgangers liepen. Voor haar zag Anne een enorm gebouw, King's Cross station. Anne was er vorig jaar ook al geweest om Marcel weg te brengen. "Mijn spullen liggen nog thuis!" zij Marcel geschokt. August keek Marcel verschrikt aan. "Hoe kon je dat vergeten?" "Je had maar één taak en dat was dat je je spullen mee moest nemen en moest ontbijten!" zij Augusta boos en geïrriteerd."Dat zijn er twee," zei Marcel die op zijn vingers telde Ze liepen weer terug naar het verlaten steegje waar ze werden vastgepakt door hun oma en ze kwamen met een plop in de woonkamer. Marcel rende naar boven om zijn koffer te pakken. Anne wist dat het nog wel even zou duren tot Marcel terugkwam en dat was een goed excuus om haar koude ketelkoeken op te eten. Toen ze het laatste kruimeltje had doorgeslikt, kwam Marcel beneden met zijn koffer die nog net niet open sprong . Anne pakte haar koffer en liep naar haar oma die bij haar arm vastpakte, en Marcel deed hetzelfde. Ze waren met een plop weer terug in het verlaten steegje. Ze liepen weer hetzelfde pad op waar alweer honderd voetgangers liepen. Toen ze aankwamen op het station, bleef Augusta staan. "Welke was ook alweer?" mompelde ze tegen zichzelf. "Wat bedoel je oma?" vroeg Anne. "Hmm, even denken. Negen Driekwart is tussen perron negen en tien in toch?" zei Marcel bedachtzaam. "Ja! De eerste keer dat je niets vergeet!" zei Augusta blij terwijl ze gevolgd door Anne en Marcel naar de muur tussen perron negen en tien liep. Augusta pakte Anne bij haar pols en rende met vaart naar de muur. Anne deed uit paniek haar ogen dicht. Ze verwachtte dat ze een keiharde klap tegen de muur kreeg, maar toen hoorde ze haar oma haar stem. "Doe je ogen nou open! "Zo kom je ook niet ver!" zei Augusta. Anne deed haar ogen stomverbaasd open. Ze zag voor haar een groot perron. Overal stonden tovenaars en heksen die hun ouders omhelsden, en vrienden die elkaar begroetten. Opeens klonk er een hele harde kreet en Anne keek naar achter. Marcel was vast komen te zitten tussen de muur. Augusta gilde en raakte volledig in paniek en een ogenblik later zakte ze op de grond. Anne wist totaal niet wat ze moest doen. Ze greep Marcel bij zijn arm die uit de muur stak. Willibrord was wel door de muur gekomen en sprong de menigte in. Anne bleef trekken en trekken, maar Marcel zat vast. Anne hoorde een luid gekwaak en keek naar achter. Willibrord was nergens meer te bekennen. "Willibrord?!" gilde Marcel. De muur spleet open en een meisje met rode haren viel tegen Marcel aan. "Sorry." zei het meisje, die niet zag op wie ze viel. Marcel strompelde naar achter en viel weer tegen Anne aan. "Marcel!!!" schreeuwde Anne. Ze strompelde met zijn drieën naar achter verder het perron op. "Argh!" blafte een hond. Anne keek om en sprong van de staart van een witte hond af. "Uitkijken kinderen," zei een heks met lila haar tot haar schouderhoogte. "Is dit uw hond?" vroeg Anne "Min of meer," zei de heks, terwijl ze zich omdraaide en knipoogde. De hond gromde naar haar en trippelde naar de trein. Anne stond op en hielp Marcel overeind te krijgen "Ja je hebt die f*cking ogen toch niet voor niks gekregen?" snauwde een konijn. Anne merkte pas net dat dat konijn de hele tijd daar al stond "Begin ik gek te worden of praat dat konijn nou?" vroeg Marcel. "Allebei!" zei het meisje met de rode haren. "Wat is je naam eigenlijk?" vroeg Anne. "Ik ben Stella, Stella Wemel," zei het meisje. "Dit is Marcel Lubbermans en ik ben zijn nichtje Anne Lubbermans," zei Anne. Stella keek eerst naar Anne en daarna naar Marcel. "Zullen we een coupé zoeken?" vroeg Marcel aan Anne. "Goed idee," zei Anne. Anne zag dat Stella naar een grote groep mensen liep. Anne trok Marcel mee de trein in. "Wacht, we moeten nog op zoek naar Willebrord," zei Marcel. Anne was te opgewonden om naar zijn geklaag en gestotter te luisteren. Ze trok meteen de eerste coupé open waar twee meisjes met blond, golvend haar een jongetje met muis bruin haar probeerde te troosten en min of meer tegen te houden om achter zijn camera aan te duiken. "Rustig maar, ik haal mijn nicht, die is heel goed in dit soort dingen. Ze is zelf ook nogal onhandig," zei het meisje met blond krullend haar tegen de jongen. Goed, daar gaan we absoluut niet zitten. Dacht Anne. Ze liepen weer het gangpad door tot ze Stella tegenkwamen, die blijkbaar ook op zoek was naar een coupé. "Stella!" zei Anne opgewonden, ze rende op haar af "Eh, wie ben jij?" zei een meisje dat naast Stella liep. Ze leken precies op elkaar. "Oeps, sorry." Zei Anne "Ik ben Anne en dat is Marcel," zei Anne terwijl ze naar Marcel wees die achter Anne stond. "Ik ben Ashley," zei het meisje, ze rolde met haar ogen en draaide zich om. "Zo lekker, aardig!" zei Marcel. Anne rolde met haar ogen en opende een andere coupé. Het konijn dat ze eerder hadden gezien lag op de bank. "Rot op!" snauwde het grijze diertje. "We zoeken alleen een coupé, mogen we bij je zitten?" vroeg Anne. "Ik zei toch: ROT OP!" schreeuwde het konijn. "Sorry voor het storen, maar alle andere coupés zijn vol." zuchtte Anne. "Niet alleen blind, maar ook nog doof! Deze coupé zit vol! Zoek een eigen f*cking coupé." snauwde het konijn. "Flip let op je f*cking worden" snauwde een meisje in de opening van de coupé. "We gaan al." zei Marcel, die zich niet op zijn gemak voelde bij haar in de buurt. Anne en Marcel stapten de coupé uit en liepen verder. Ik dacht dat de meeste mensen op Zweinstein leuk waren. Dacht Anne. Ze opende een coupé waar Stella, Ashley en twee andere roodharige jongens zaten. "O, jullie weer," zei Ashley. "Kom er bij Anne, er is nog plek!' zei Stella. "Moeten we even een handje helpen met jullie spullen?" vroeg een van de twee jongens. " Ja graag!" antwoordde Anne. "Geef ons die spullen maar." " Dan kunnen jullie gaan zitten." zei de andere jongen. Anne ging naast Stella zitten die in haar eentje een hele bank in beslag had genomen. Marcel bleef in de opening staan. "Voor jou is er ook nog plaats hoor Marcel!" "Kom er gezellig bij!" zeiden de twee jongens precies tegelijkertijd terwijl ze de koffer van Anne het laatste duwtje gaven. Ze hadden hetzelfde rode haar als Stella en Ashley. Marcel kwam weer uit zijn dagdroom en nam plaats naast de tweeling die weer was gaan zitten. Ze waren een beetje aan het kletsen toen een meisje met blonde haren de coupédeur open gooide. Het was hetzelfde meisje van daarnet . "Zijn jullie een pad kwijt?" vroeg ze. Marcel, was Willibrord al een tijdje vergeten. Marcel knikte. "Er wordt namelijk een pad achterna gezeten door een konijn." zei het meisje. "Dat klinkt als mijn pad." zei Marcel. Anne, Stella, Ashley, Marcel en het meisje liepen de gang op. "Hij ging die kant op," zei het meisje en ze wees naar de lange gang. "Wat is je naam?" vroeg Anne aan het meisje met de blonde haren. "Ik ben Nova, Nova Tops," antwoordde ze. "Ik ben Anne Lubbermans." zei Anne. "Stella Wemel," zei Stella. "Marcel Lubbermans. Anne is mijn nicht," zei Marcel. "En ik ben Flip," zei een konijn waar ze bijna tegen aan liepn Hij zat bovenop een doos. "Waar is mijn pad?" vroeg Marcel. "Pad? Ik heb geen pad gezien," zei Flip schijnheilig. Een slijmerig groen pootje stak onder de doos uit. "Aha," zei Nova en ze knikte. "Jullie blokkeren de gang," zei het meisje dat de eigenaar van het konijn was. "Daar hebben we een goede reden voor!" snauwde Stella. "Ik hoop dat jullie er echt een hebben, anders haal ik de klassenoudste," zei het meisje. "We zoeken een pad," zei Nova snel. "Eh, oké. Ik heb er geen gezien," zei het meisje. Vast een zeker een afstammeling van een duistere tovenaar. Ze wordt zeker in Zwadderich geplaatst. Dacht Anne. "Ik ben Sproet, Sproet Lupos," zei het meisje. "Ik ben Stella," zei Stella. "Ashley. "Ik ben Anne" zei Anne: "En dit is mijn neefje Marcel." Flip sprong van de doos af en probeerde weg te lopen. "Waar ga je heen?" zei Sproet. Terwijl ze dat zei sprong Willibrord onder de doos van daan. "O, Daar is je pad," zei Flip. Marcel rende achter Willibrord aan, Flip haalde zijn schouders op voor zover een konijn dat kon. Het had meer weg van een raar hupje. "Ik heh ga maar weer eens," zei Sproet. Ze tilde Flip op en liep weg. Anne, Stella en Ashley liepen terug naar de coupé waar ze daarnet ook zaten. Anne ging weer zitten op dezelfde plek als net. Ze waren weer door aan het praten totdat Stella zei: "Ik heb honger!" Even was het stil. Op dat moment kwam er een oud vrouwtje met een kar vol met snoep en andere lekkernij langs gelopen. "Wilt er iemand iets van de kar?" Zei het vrouwtje met een oude piepende stem. Op dat moment sprong er een klein jongetje langs het oude vrouwtje de coupé binnen. Het zag er hilarisch uit. Het jongetje sprong happend achter zijn toverstok aan die voor zijn gezicht zweefde. "Bob!" " Daar ben je!" gilde Ashley terwijl ze opsprong en de toverstok uit de lucht griste die in haar hand in een badeend veranderde. Ashley gilde het uit en Fred en George kwamen niet bij van het lachen. " Wat hebben jullie nu weer uitgespookt?" vroeg Stella, die ook in de lach was geschoten, aan Fred en George. " dat is onze nieuwste uitvinding, de fopstok!" schreeuwden Fred en George in koor. Ashley had het badeendje laten vallen en aan Bob gegeven, die er nu in kneep waardoor hij piepte. Bob lag op de grond van het lachen door het piepende geluid van het badeendje. " Wie wil er iets van de kar?" vroeg het oude vrouwtje dat alles met een verveeld gezicht had staan volgen. " Tja, tja, tja!" riep Bob terwijl hij naar het karretje stormde en al de lekkernijen van het karretje griste. " Dat worden dan tien galjoenen, vijftig sikkels en twintig knoeten." zei het vrouwtje toen Bob de helft van het karretje leeg had gehamsterd. " Kost te geld?" vroeg Bob met een stomverbaasde blik. " Ja Bob! "Het kost geld!" zeiden Stella en Ashley in koor, waarna ze hun lachen niet konden inhouden. Anne giechelde wat mee. Bob keek Stella met een vragende blik aan. " Leg maar terug Bob, we hebben al wat te eten." zei Stella terwijl ze een plastic zakje met brood uit haar broekzak haalde. Bob keek het vrouwtje heel schuldig aan, en legde al de lekkernijen toen op een grote stapel terug in het karretje. Het oude vrouwtje keek de coupé nog met een ondankbare blik aan en liep toen verder de trein in. Anne besefte zich dat zij geen brood hadden meegekregen van hun oma. Maar ze was ook niet echt zo'n eetmens en had eigenlijk nog nooit echte trek of laat staan honger gehad.