Hogfriends: De erfgenaam van zwadderich

Proloog

De zweinstein express minderde vaard. "Wie gaat er eigenlijk les geven nu Smalhart in het St.holisto zit?" vroeg Anne. Sproet keek op van Nova's kibbelaar. "Perkamentus zat te denken aan Remus," zei Sproet. "Hij lijkt me zeer geschrikt," zei Nova die probeerde de Kibelaar uit Sproets handen te vringen. "Mij ook," zei Stella die achter haar chocokikker aan zat. "Hij is vast aardig," zei Delphi. Sproet knikte en liet de kibelaar los. "Ik hoop gewoon dat hij beter is dan Gladianus," zei Ashley. "Volgens mij ben je al snel beter dan Smalhart," zei Delphi. "UITSTAPPEN!!" riep een harde stem. "We zijn weer terug," zei Nova. "Zie ik jullie misschien nog deze vakantie?" vroeg Anne. "Ik ben bij me nicht en met Loena plimpies zoeken," zei Nova die haar spullen pakte. "Eh nee sorry mijn vader vindt het niet fijn om mensen over de vloer te hebben," zei Sproet die haar jas aan deed. "Bij ons ben je altijd welkom," zei Stella die er in geslaagd was haar chocokikker te vangen. "Eh nou ja natuurlijk," stamelde Ashley. "Tot volgend jaar meiden," zei Sproet die door de muur stapte en meteen werdt omringd door dreuzels. Ze kocht een kaartje naar het noorden van het land en stapte op de dreuzel trein die schokkerig op weg ging. Bij het valle van de nacht stopte de trein in een klein dorpje die haar viel liet denken aan een kerst kaart. Overal brande kaarsen en achter de ramen zag ze gezinnen. Ze voelde ging jaloezie bij het zien van hun gelukige leventje. Met een nieuwe energie keek ze naar de berg die vederop de bos grens bewaakte. Er brande geen lichten in het huisje dat gammel op de berg stond. "Kom Sproet!" riep Flip voor hij naast haar sprong. Sproet veranderde in een witte hond en rende achter haar konijn aan de berg op. Daar stond haar vader. Hij was gehuld in sjalen en een stoffe oude jas. Sproet veranderde weer terug en rende het laatste stukje. "En hoe was het?" vroeg Remus. Sproet wilde vertellen over de geheime kamer, maar ze was een beetje bang dat haar vader dan onderuit zou gaan en de berg af zou rollen. Dat was niet zo erg, maar dan zou ze weer helemaal achter hem aan moeten rennen en ze was juist zo blij dat ze thuis was. "Ik vetrel je binnen wel alles onder het genot van een sterke kop koffie," zei Sproet. Samen liepen ze naar binnen in hun kleine huisje vol met boeken kasten.