KOMİSER BEY | texting ✓

Özel Bölüm

BİZ GELDİİKKK!!!

Nasılsınız?? Bunu sormayı özlemişimmm

Bölümü keyifle okuyunuz aşklarım🎀

Ve hâlâ KIZIL kitabını okumayan varsa Serhat ile Gamze onlara küsüyormuss
Kuşlar söylediii

***
Başımı yasladığım göğüsten ayırmadan derin bir nefes aldım. Güneş ışığı sızdığı perde aralarından Barlas'ın yüzüne vurdukça onu izlemekten sıkılamıyordum.

O çok yakışıklıydı. Ya da hamilelik hormonlarımdan dolayı yine gözüme fazla mükemmel gelmişti.

Her zaman mükemmel olsa da bu aralar yükselip duruyordum kocama.

Saçları terlemişti. Ellerimi uzatıp terden alnına yapışan saçlarını avuç içimle silmeye çalıştım. Çenesine minik bir öpücük kondurup yavaşça yataktan kalkmak için hareketlendim ama o an belimdeki eliyle beni kendisine daha çok çekti. Uzaklaşmamı istememişti.

"Hayatım," dedim gülümseyerek. Yanağını okşuyordum yavaşça. Uyanık olduğunu biliyordum. Uykusu bu aralar çok hafifti zaten. Hamileliğimin son ayına girmiş olduğumdan daha az uyuyordu. Her an doğum yapacakmışım gibi bir heyecan ve hazırlık hakimdi üstünde.

Gözlerini açıp tavana baktığında, "Niye erken uyandın?" diye sordu. Uykulu sesi bu sabah ayrı güzel gelmişti.

Parmağımdaki yüzükle oynarken, "Erken değil ki aşkım," dedim. Barlas'ın erken anlayışı tam olarak neydi bilmiyordum. Saat on bire yaklaşmıştı ve hâlâ erken diyordu.

Yatakta yan döndüğünde yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafe bırakmış oldu. Elimi uzatıp yanağını okşarken hâlâ heyecanlanıyordum. Ne olmuş olursa olsun tenim tenine değdiği zaman ilk gün ki gibi heyecan yapacaktım.

Yavaş hareketlerle yanağını okşamam hoşuna gitmiş olduğundan gözlerini kapatıp daha çok yanaştı. Bir eli tişörtümü sıyırıp dokuz aylık olan karnımın üzerinde durdu. Bakışları karnıma düştüğünde her zaman olduğu gibi yine gülümsedi.

Onun gülüşü benim de yüzümde gülücük olmasına neden olmuştu. Barlas'ı böyle mutlu görmek beni de mutlu ediyordu. Hamilelik sürecim boyunca her sabah aynı şekilde uyanıyordum. Bazen Barlas'ı karnıma sarılmış konuşurken gördüğüm anlar hâlâ zihnimde tazeydi.

*
Gözlerimi zorlukla açmamı sağlayan şey duyduğum ses oldu. Barlas'ın sesiydi bu. Gelmiş miydi?

"Barlas," dedim biraz heyecan ve panik yaparak. Kafamı çevirdiğimde başını göğsüme yaslamış karnıma bakarak konuşuyordu.

"Anne de uyandı kızlarım," dediğinde gözlerimi yumup şükrettim. Bu günleri gördüğüm için, bu kadar mutlu olduğum için binlerce kez şükrettim.

Hamilelik hormonlarımın dengesizliği yüzünden yine duygusallığım tutmuştu. Ağladığımı birçok kez görmüştü Barlas da. Ama şimdi görmesini istemiyordum. Gözyaşlarımı silip burnumu çektim. Sabah sabah ağlamak istemiyordum.

"Annemiz yine ağlıyor prenseslerim. Bu duruma alışmış olsam da annenizin ağlamasından nefret ettiğimi sakın unutmayın olur mu?" Barlas'ın dediği sesli biçimde kahkaha atmama neden oldu.

Ellerimi saçları arasına daldırıp okşarken, "Seni çok seviyorum," dedim dolu dolu.

Başını kaldırıp gülümseyen yüzüme baktı. Bedenini kaldırıp yüzlerimizi eşitledikten sonra dudaklarını alnıma bastırdı. Uzunca bir süre çekmedi dudaklarını.