Uzak'a Yakın | Texting

3.6

Ekrandan gözlerimi alabilmem uzun sürmüştü. Keşfimin kusurlu kusursuzluğu objektifime öyle güzel yansımıştı ki her inceleyişimde iç geçirip durmuştum. Fakat anlayamadığım şekilde hayranlık kısmında tek başımaydım. Yanımdaki adam benimle aynı duyguları paylaşmaktan çok uzaktı. Fotoğrafı çekmemin ardından daha üzerine doğru düzgün konuşamadan, ipucunun bizi yönlendirdiği kuyuyu aramaya koyulmuştu. Acelesinin nedenini anlayamasam da ayak uydurmuştum. Taşların arasına sıkıştırılmış yeni ipucumuza ulaştığımızda, sonunda bize çıkış yolumuz hakkında bilgi vermişti. Çiçekleri takip etmemiz ve kuyudan şişelerimize doldurduğumuz sularla onları sulayarak görevi tamamlamamız isteniyordu. Her gruba verilen görevler farklı olsa da eminim hepsi bizimki kadar ormanın kalbini okşayacak şekildeydi.

Kutay'ın çıkış yolunu bulması zor olmamıştı. Kutay buldu diyordum, çünkü çiçekleri takip etsek de sonuçta etrafa dağılmış durumdalardı. Hangi birini takip edecektim değil mi? Neyse ki imdadımıza bize harita diye verdikleri karamalar yetişmişti. Kutay'ın dediğine göre yuvarlak mürekkep lekesi yürüyüş yolunun ortasını işaret ediyordu. Onun yukarısına doğru kıvrılan eğik çizgi ise çıkışa giden güzergahtı. Bunu okuyabilmesine şaşırıp nasıl yaptığını sorduğumda, benim anlayabilmem için gerekli olduğunu söyledi. Yoksa giriş yaptığımız kısım zaten ormanın kuzeyinde kalıyormuş, o yöne doğru yürümek yeterli olacakmış. Adam sanki benim zekama darbe üstüne darbe indiriyordu. Yine de dalga geçip, alay etmediğini biliyordum. Hatta aksine her detayı bana en ince noktasına kadar anlatıyor, öğretmeye gayret ediyordu.

Ormanda yolunu nasıl bulursun? Kuzey yönünü gösteren işaretler nelerdir? Haritadaki garip çizgilerin anlamları nedir? Üstüne bunlarla yetinmeyip devam etmişti. Ateş nasıl yakılır? Ormanda en güvenli yer neresi? Su kaynakları nasıl bulunur? Zehirli bitkiler hangileri? Aç kalmamak için neler tüketilmeli? Adam resmen beni komando eğitimine sokmuştu. Doruk bunları duysa yerimde olmak için neler verirdi kim bilir.

Ancak tüm bu süre boyunca morali pek yerinde değildi. Aramızda olumsuz bir şey yaşanmamıştı. Arada gülsün diye ona takılıp uğraşsam da neşesini yerine getirememiştim. Bunların üstüne yürüyüş alanından çıkış yapar yapmaz, kazanmamızın şerefine verilen rozeti dahi almamış, üzerini değiştireceğini söyleyip kamp alanına geçmişti. Onu takip etmek istemedim. Belli ki yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. Giriş kısmındaki banklardan birine oturup arkadaşlarımı beklemeye başladım. Diğer gruplar yavaş yavaş meydana çıktığında Derin, Doruk ve Duru ancak yarım saat sonra gelebilmişti. Kaybettiklerini gördüğünde Doruk'un hayal kırıklığı yüzünden okunuyordu. Ama birinci olmak yerine ilk başta şov yaptığı diğer sporcuların onu geçmesine üzülmüş gibiydi.

Göktuğ ve Beste, Derinlerin gelişinden on dakika sonra göründü. Lise de koşu takımında olmak pek işe yaramıyordu anlaşılan. Ya da romantizmden zamanın nasıl geçtiğini anlamadılar? İç sesimin bana hatırlattığı düşünceye incinmedim. Belki aklım hala daha Çirkin'in suratsızlığının sebebini merak ettiğindendi.

Alanda bir yirmi dakika daha bekledikten sonra Cenk başka bir grubun eşliğinde yürüyüş yolundan çıkış yaptı. Hepimiz telaşla yanına gittiğimizde, Nil ve Aras'ı sadece iki dakikalığına yalnız bırakıp çekim yaptığını ama döndüğü esnada onları bulamadığını söyledi. Bir süre ikisini aramış, yolunu kaybedecek gibi olduğunda ise vazgeçip karşılaştığı ilk grupla geri dönmüştü. Akşam çökmek üzere olduğu için vakit kaybetmeyerek ilgili personele durumla alakalı haber verdik. Şükür ki hemen yetkili bir ekibi arkadaşlarımızı aramaya göndermişlerdi. Tekrar fakat bu sefer endişeyle beklediğimiz sürede Kutay yanımıza gelmiş ve olanlardan haberdar olmuştu. Personele yardımcı olabileceği bir şey olup olmadığını sorsa da ekip bu bölgeyi avucunun içi gibi bildiğinden gerek yoktu. Ancak düşünmesi bile hoşuma gitmişti. Yanıma gelip destek verircesine kolunu omzuma sardığında bile boş ifadesi yüzündeki yerini koruyordu. En kısa zamanda sorguya çekmek şarttı bu huysuzu.