Beyond the horizon [Heejake]

That's so dangerous but also beautiful

လက်ရှိ ကာလ~
•••••••°°°°°°°•••••••

ခေါင်းလောင်းသံ မညံတဲ့ ဘုရားကျောင်း..။

Sunday မဟုတ်တာမို့ လူသူလေးပါး ကင်းရှင်းနေတဲ့ ဘုရားရှိခိုးဆောင် ခန်းမကျယ်ထဲ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ဆုတောင်းဝပ်တွားသံ ခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်ပေါ်လာပုံက မိုးစဲကာစ မိနစ်တွေမှာ တံစက်မြိတ်ဆီကနေ မြေပြင်ပေါ် ခုန်ဆင်းလာတဲ့ မိုးသီးပေါက်လေးတွေရဲ့ အသံလို..။

မွန်းကျပ်ခြင်းတွေကို ဖွင့်ထုတ်နေသလား၊ ပူလောင်ခြင်းတွေကို ရင်ဖွင့်နေသလား မသိရပေမယ့် ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ ပြန်ပွင့်မလာသေးတာ နာရီလက်တံ တစ်ပတ်တင်းတင်း ပြည့်လုရော့မယ်ထင့်။

''ကိုယ်တော် ဘာလို့ ကျွန်တော့်ဆီ သူ့ကိုလွှတ်လိုက်ရတာလဲ။ အခုတော့ ကျွန်တော် အရမ်းမှားသွားပြီ ကိုယ်တော်..ကိုယ့်ဆီ ခဏတာ၊ တကယ့်ကို ခဏတာ လာခိုလှုံတဲ့ ငှက်ငယ်ကို မိုးစဲသွားတာတောင် ပြန်မလွှတ်ချင်သေးတဲ့အထိ မလိုလားအပ်တဲ့ သံယောဇဉ်တွေ ရစ်တွယ်မိသွားတယ်..။''

''ကျွန်တော် ဘာများအမှားလုပ်မိလို့ ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုနာကျင်စေရတာလဲ။ ''

''ရွှံစေးနံ့သင်းတဲ့ နှလုံးသားရပ်ဝန်းမှာ သူနဲ့ကျမှ မေတ္တာပန်းတွေ ပျိုးမိလေခြင်းရယ်ပါ ကိုယ်တော်..။''

''ကျွန်တော်ဟာ ပိုင်ရှင်ရှိနှင့်နေပြီးသား လူတစ်ယောက်ကိုမှ.......သူ့ကိုမှ......''

နှုတ်ဖျားဆီက တိုးသဲ့သဲ့ ပွင့်အံကျလာတဲ့ စကားလုံးတွေ တိခနဲရပ်သွားခြင်းမှာ စေ့ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လွှာတွေကြားက ယိုဖိတ်လာတဲ့ မျက်ရည်စီးကြောင်းတွေကြောင့်ပါတဲ့။

သိုင်းယှက်ထားတဲ့ လက်ချောင်းတွေကို ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ဂျယ်ယွန်း ဖယ်ရှားတယ်။

သည်မျက်ရည်တွေနဲ့ အီသန့်အပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေနဲ့ကိုသာ အချိုးညီအောင် ညှိပေးရရင်ဖြင့် ဂျယ်ယွန်းတော့ ပင်လယ်တစ်ဖက်က ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာကြီးကိုသာ မျက်ဝန်းအစုံထဲ ထည့်သိမ်းထားလိုက် ချင်တော့ရဲ့..။