NEFES

♥♡BİZİM BEBEĞİMİZ♡♥

Multimedia; Nefes ve Güneşin elbiseleri

1 HAFTA SONRA

"Yankıııı"
" Efendim"
"Sanırım bebek geliyor" dememle Yankı yatak odasına girmişti. Bense yatağın yanında oturmuş telefonumla Berfinle konuşuyordum.
" Tamam sakin ol şimdi hastaneye gidicez" deyip beni kucağına alan Yankının karnımdan olabildiğince kollarımı boynuna doladım. Bi yandan da kasıklarımda ki sancı yüzünden çığlık atıp derin derin nefes alıp veriyordum.

°•○●°•○●°•○●

Ömrümde bu kadar acı çekmemiştim. Ama meleğimin ağlama sesini duyunca tüm acılarım geçmiş yerini ufak bi sızlamaya bırakmıştı. Tabi sonrası karanlık...

Gözlerimi açtığımda yattığım hastene odasının boş olduğunu farketmiştim. Bu da aklıma kötü şeyler gelmesine neden olmuştu.
Ya bebeğim sakat doğduysa...ama önemi yok ki sakat da olsa o benim bebeğim ben onu herşeyden korurum, gerekirse ömrümün sonuna kadar onu kucağımda taşırım...
Gözlerimden akan yaşlara mani olamazken hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

Odanın kapısı açılınca hıçkırıklarımı durdurmaya çalıştım.
"Ne oldu güzelim sancın mı çok" diye endişeyle yüzümü elleri arasına alan Yankıya " Be-bebeğim iyi mi?" diye sordum.
"Evet güzelim sağlıklı minik bi kızımız oldu"
"Sakat değil mi?"
"Hayır"
" Ohh" deyip kollarımı Yankıya sardım.
Odanın kapısı açılınca kollarımı Yankıdan çekip kapıya baktım. Hemşire kucağında bi bebekle yatağa doğru yaklaşıyordu.
" Nefes hanım, kızınız"
Hemşirenin uzattığı şeyi kollarının arasına alıp gözlerinin içine baktım. Çok güzeldi, çok masumdu, çok tatlıydı. Böyle bi şeye sahip olduğum için çok şanslıydım.
"Bizim bebeğimiz"
"Evet güzelim bizim kızımız"

4 YIL SONRA

"Güneeş"
"Efendim anniş"
"Napıyosunuz bakıyım siz" deyip bahçeye çıktım. Güneş, Canla beraber çardakta oturuyordu.
Güneş " Evcilik oynuyoyuz anniş...Can oyunda beyim kocam" deyince gülmeye başladım. " Ne kocası kız! Can siktir, uzak dur kızımdan" diye salondan yanıma doğru gelen Yankının kolundan tutup bahçeye çıkmasını engelledim.
" Yankı onlar çocuk ve oyun oynuyorlar"
" Oyun moyun demem ben o it kızımdan uzak dururcak. Yılanın başını küçükken ezmek gerekir"
" Yuh Yankı saçmalama, git içeri otur. Ben hastaneye gidiyorum akşam babama yemeğe gidicez unutma"
"Tamam"
Yankı salona geçince bende yukardan çantamı alıp gidecegimi Ayşe sultana söylemek için mutfağa girdim.
" Ayşe sultanım ben çıkıyorum çocuklar sana emanet"
"Tamam kızım"
Mutfaktan çıkıp Yankı ne yapıyor diye bakmak için salona girdiğimde, Yankının salonda olmadığını fark edip bahçeye çıktım.
Yankı çardakta çocukların karşısına oturmuş bişeyler söylüyordu. Yavaşça arkasından yaklaşıp konuşmasını dinlemeye başladım.
" Tamam birlikte oyun oynamanıza izin veriyorum. Ama abi kardeş olacaksınız"
"Oymaz baba yaaa"
"Olur Güneş delirtme beni kızım Can senin de kafanı uçururum kızıma yaklaşma"
"Yankı! "
"Efendim hayatım"
"Nasıl konuşuyorsun sen küçücük çocuklarla, iyi ki bi kızın var yaa...Gel buraya"
" Evet benim kızıma kimse yaklaşmaz çünkü o benim kızım o benim biriciğim"
"Farkındayım da en azından bu kuralların kızımız biraz büyüdüğünde geçerli olsun"
"Uff neyse zaten korktu o Can iti ben salona geçiyorum korkma kafasını falan uçurmam"
"Tamam sana güveniyorum lütfen döndüğümde Can tek parça olsun" deyip evden çıktım. Geç kaldığım için direk evden çıkacaktım ama içim rahat etmedi ve bahçeye girdim.
" Ben gidiyorum kuşlarım kendinize iyi bakın"
Can "Nefeş teyze sen deli doktoyu musun?" diye sorunca "Onun gibi bişey piskoloğum" dedim sanki anlayabilecekmiş gibi.
"Doyuk abi bana öyle dedi"
"Eyet anniş, Doyuk amcam öyle dedi"
"Ah Doruk kafanı kırıcım senin" diye mırıldanıp "Boşverin siz benim işimi, Doyuk amcanızın söylediği şeylere de pek inanmayın" deyip ikisini de öptükten sonra bahçeden çıktım.