Achterom

11

Hoofdstuk 11:

'Je moet nu naar Groningen komen!'

'Wat is er aan de hand dan?'

Tessa's haar avond was anders verlopen dan ze had verwacht. De alcohol was er toch flink ingeslagen, dus terug naar huis rijden ging niet lukken. Maar ze was niet bij Noëlla, want die was samen met Joël naar huis gegaan.

Ze draaide haar hoofd om, en keek naar het lege bed. Het was een onbekend huis, en dus ook een onbekende waar ze bij had geslapen. Wat had ze allemaal gedaan?

'Papa heeft een hartaanval gehad. Mama is hem helemaal geflipt en stopt maar niet met huilen. Kom alsjeblieft,' Niels (één van haar broertjes) stond op het punt om in huilen uit te barsten, maar hield ze waarschijnlijk groot voor zijn twaalf jarige zusje Marel.

'Waar ben je nu?'

'Thuis, samen met tante Sabia. Mama is naar het ziekenhuis, maar Marel is nog aan het trainen. Ze weet nog van niets,' Niels zijn stem klonk wanhopig. 'Sem sliep vanavond bij zijn nieuwe vriendinnetje. Hij is ook al niet thuis! Kom Tessa alsjeblieft. Ik wil niet alleen zijn.'

'Tante Sabia is bij je, doe maar rustig. Het komt goed, ik zal naar je toe komen. Ik ben er met twee uurtjes. Wil je dat ik je ophaal?'

'Nee, papa deed heel raar. Ik durf niet naar hem toe te gaan. Straks gaat hij dood,' Niels brak voor het eerst in het telefoongesprek, en het gehuil deed Tessa pijn. Ze wou bij haar broertje zijn. Hem knuffelen, en vertellen dat het allemaal goed zou komen.

Door de gebeurtenis wist ze weer hoe erg ze verlangde naar liefde. De liefde van Arjan was echt, maar het was niet de liefde die Tessa zo graag ontving. Ze wou liefde ontvangen en het ook zelf uitdelen, maar ze had geen liefde meer over voor Arjan. Des te meer ze had voor haar moeder, die niet wou dat ze uit elkaar gingen.

'Wat moet ik doen als Marel en Sem thuiskomen? Of moet ik Sem bellen? Of moet tante Sabia het hun vertellen. Help me Tessa, ik weet het niet meer.'

'Sssstt, doe maar rustig lief. Het komt wel goed. Ik kom eraan, en laat tante Sabia het ze maar vertellen. Oké?'

'Oké,' snotterde Niels nog even na.

'Ik kom er nu aan. Dus ik ga even ophangen. Ja?'

'Is goed. Kom snel Tessa, ik mis je.'

'Ik mis jou ook lieverd.'

Tessa drukte op het uit-knopje en stapte uit het bed. Haar kleren raapte ze van de grond. Ze wou er niet eens aan denken wat ze vannacht allemaal had gedaan, want het zou toch niet goed zijn. Dit was weer iets wat ze moest verbergen voor Arjan, en daar was ze fantastisch in geworden.

Ze deed haar haren in een staart met het elastiek dat ze op het nachtkastje zag liggen. De kater was aanwezig in haar hoofd, en de hoofdpijn werd alleen maar erger. Maar de adrenaline zorgde ervoor dat ze door moest gaan. Ze greep haar tas van de grond en gooide haar telefoon er in.

De deur werd met een rotgang opengegooid door Tessa. Ze moest zo snel mogelijk het gebouw verlaten. Misschien moest ze wel niet eens weten bij wie ze had overnacht, want het zou niets goeds beteken.

'Hallo? Is er iemand?'

Geen antwoord.

Tessa snelde zichzelf naar de deur. Ze had niemand gezien, en wist dus ook niet bij wie ze sliep.

Haar hand hield ze op de deurklink, die ze weer weghaalde toen ze een briefje zag liggen op de tafel. Ze liep er met grote gehaaste passen heen, en las de brief aandachtig.

Het was heel gezellig vanavond en vannacht. Sorry dat ik al zo vroeg weg moest, maar ik moest gaan trainen. Maak het jezelf gemakkelijk en ontbijt wat. X

Onder aan het briefje stond nog zijn telefoonnummer. Tijd om deze over te schrijven had ze niet, dus stopte ze het briefje in haar zak. Ze moest het zo in de auto neergooien, dan zou Arjan het ook niet ontdekken.

-

Tessa liep door de automatische deuren heen en melde zich bij de balie van het ziekenhuis. Tot haar grote ergernis zat er niemand en moest ze dus op het belletje drukken. Nu moest ze ook nog eens wachten tot er iemand naar haar toe zou komen.

'Kan ik u helpen?'

'Ja, ik zoek mijn vader. Hij is hier net opgenomen. Hij heeft een hartaanval gehad.'

'Wat is zijn naam?'

'Teun van Kammen.'

'U kunt zich melden bij de spoedeisende hulp.'

'Oké, bedankt.'

Tessa snelde zich weg van de balie en liep met een flinke pas naar de wachtkamer van de spoedeisende hulp.

'Mama! Jeetje wat is er toch allemaal gebeurd? Ik werd gebeld door Niels,' Tessa nam plaats op het stoeltje naast haar moeder. Ze trok haar in een stevige knuffel.

'WAAR WAS JE!? HET-T DUURDE-E ZO LANG-G! JE-E STELT-T ME ALWEER-R TELEUR-R! NIETSNUT-T.'

Tessa schrok van de uitbarsting van haar moeder. Ze liet haar los en liet haar tranen los.

'IK BEN-N NOOIT-T TROTS GEWEEST-T.'

Met haar hand haalde ze uit naar de wang van haar moeder. Dit moest stoppen. Het jarenlange getreiter van haar moeder moest afgelopen zijn. Een kind hoorde je niet te vertellen dat je niet trots op hun bent. Door alle hectiek vergat ze alles. Ze was boos, en de woede kwam door haar moeder.

-

Haar ogen waren rood doorlopen, ze huilde ze eruit. Haar handen hield ze stevig om haar stuur heen. Nog steeds stond ze op de parkeerplaats van het ziekenhuis, ze kon hier niet weg.

Tranen bleven lopen over haar wangen, ze kon ze niet stoppen.

'Met-t Tessa-a,' nam Tessa de telefoon op.

'Arjan hier. Waar ben je lieverd?'

'Papa. Mama. Niels,' de woorden zaten vast in haar keel. Ze kreeg ze er niet uit.

'Wat is er aan de hand?'

'Papa. Hartaanval,' zei Tessa snikkend naar adem.

'Kom je naar huis?'

'Ja. Nee.'

'Ik zie je straks lieverd. Doe alsjeblieft rustig aan en maak geen ongeluk. Ik wil je niet kwijt.'

Tessa liet haar telefoon uit haar handen glijden. Ze had geen idee of ze had opgehangen. Maar de hysterische huilbui ging toch wel door.

Weer ging de telefoon van Tessa over. Niels.

'Waar ben je Tessa? Mama doet zo gek. Ik wil met jou mee.'

'Ik kom-m eraan. Waar zijn Marel-l en Sem?'

'Met tante Sabia mee.'

'Ik kom-m je ophalen. Dan ga-gaan we samen-n naar Utrecht. Pak-k maar alvast-t wat sp-spulletjes in.'

'Oké,' zei Niels waarna hij de hoorn erop had gegooid.