Achterom

24

Hoofdstuk 24:

'Meneer Fischer?,' zei de rechercheur die in de opening van zijn cel stond.

Viktor had zijn ogen nog gesloten. En lag dus naar grote waarschijnlijkheid te slapen.

Een kreunend geluid verliet de mond van Viktor. Hij opende zijn ogen, maar sloeg zijn handen beschermend tegen zijn hoofd, voor de felle zon die scheen.

'Ja,' kwam er met zijn krakende ochtendstem uit.

'U bent vrijgesproken. U mag de gevangenis verlaten,' sprak de rechercheur met een glimlach uit.

Het was drie dagen nadat ze Noëlla en Maikel hadden opgepakt. Maar verder had Viktor nog niets gehoord.

Viktor sloeg de deken van hem af en begon zijn weekendtas in te pakken met de spullen die in de cel lagen.

In een rap tempo kleedde hij zich aan, om vervolgens met de rechercheur mee te lopen naar de uitgang.

'Het gaat je goed, en ik hoop je hier niet meer terug te zien,' knipoogde de rechercheur. 'Ik hoop je snel weer mooie doelpunten zien te maken.'

'Ik ga mijn best doen,' zei Viktor met een glimlach terug, misschien waren rechercheurs ook wel normale mensen. 'Maar ik ga nu eerst naar Curaçao.'

'Ik hoop voor je dat alles goed komt. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat de dader gestraft wordt.'

'Tot ziens,' zei Viktor, waarna hij door de uitgang naar buiten liep.

'Tot ziens,' groette de rechercheur hem nog na.

Thuis komen. Ja, dat was nog moeilijk als je geen auto had.

"Met Viktor."

"Met Nicolai."

"Ik ben vrij gast!"

"Wat?," je kon aan de stem van Nicolai horen dat het te vroeg in de ochtend was, en hij net wakker was.

"Ik zat vast. Weet je dat nog?"

"Ik volg je niet helemaal," was zijn onbegrijpende antwoord.

"Kun je mij bij de gevangenis weghalen? Ik heb geen auto bij mij, die staat op Schiphol."

"Prima."

-

Het had even geduurd, maar nu zag Viktor tot zijn opluchting de auto van Nicolai de parkeerplaats op draaien.

Viktor, die zojuist op de stoep had gezeten, was opgestaan. Zijn tas gooide hij in de achterbak.

Zo snel als hij kon klom hij naast Nicolai in de auto. Hij wou hier zo snel mogelijk weg.

'Wat deed je hier?,' vroeg Nicolai nieuwsgierig.

'Ik weet niet of dit een gesprek is voor in de auto.'

'Dan ga ik met je mee naar huis, en dan vertel je mij daar alles.'

Viktor knikte en keek de rest van de reis recht vooruit.

Nicolai draaide zijn auto de oprit op van Viktor's huis en trok zijn sleutel uit de auto.

Viktor had nog niet helemaal door dat hij thuis was, mede doordat hij helemaal in zijn gedachten was verdronken.

Nicolai klopte een keer op het raampje van Viktor, die weer wakker leek te worden.

Viktor stapte uit de auto en greep naar zijn tas. De voordeur opende hij snel, waarna hij Nicolai achter zich mee liet lopen naar de woonkamer.

Met een plof liet Viktor de weekendtas vallen. In een rechte lijn liep hij door naar de bank.

Nicolai nam aan de andere kant plaats, en maakte het zichzelf gemakkelijk door ook maar te gaan liggen.

'Wat is er gebeurd maat?,' vroeg Nicolai minstens net zo nieuwsgierig als in de auto.

'Weet je al dat ik een relatie heb?,' vroeg Viktor zich hardop af.

'Ja, met één of andere Tessa. Dat staat in je WhatsApp status.'

'Oké, nou. Zij had een vriend, waar ik haar een beetje van heb afgepakt.'

'Het zal ook eens niet,' lachte Nicolai om zijn vriend.

'Ze maakte het uit, en ging met mij verder,' zei Viktor met een grijns op zijn gezicht. 'Er werden overal roddels over haar verspreid, dus leek het ons een goed plan om er even tussenuit te gaan. We vertrokken naar Curacao en hebben het daar heel leuk gehad.'

'Oké, maar daar word je niet voor opgepakt.'

'Dat weet ik,' zuchtte Viktor. 'We gingen uiteten. Ik wou gaan afrekenen, dus stonden we op.'

Nicolai keek geamuseerd naar Viktor, hij moest nu wel verder vertellen.

'Ze werd neergeschoten,' zei Viktor, waar nu de tranen bij in de ogen schoten. 'De politie dacht dat ik het had gedaan.'

'Waar slaat dat op?!,' vroeg Nicolai zich af. 'Waarom zij jou haar wat aan doen?'

Nicolai was niet boos op Viktor, maar had alleen maar meer onbegrip voor de politie.

'Waar is ze nu?'

'Nog steeds in Curacao.'

'Leeft ze nog? Hoe is ze er aan toe?'

'Ik weet het niet,' zei Viktor snikkend. 'Ze wouden me niets vertellen.'

-

Nicolai was richting huiswaarts gegaan, nadat hij een stevige maaltijd voor Viktor had klaargemaakt.

Het liep nu tegen elven in de avond aan.

Tijdens het eten hadden ze nog gepraat, maar het leidde tot niets.

Nu zat hij op de computer. Tickets regelen voor Curacao, zodat hij morgen nog naar Tessa toe kon.

De vervelende bel klonk door het huis heen.

'Godverdomme,' vloekte Viktor. Hij zette de laptop aan de kant en liep naar de voordeur toe.

Door de glazen deur heen kon hij zien dat er niemand meer stond.

Hij raapte de stapel post van de grond af en nam hem mee naar de bank.

De krantjes gooide hij allemaal opzij.

Er bleven een aantal brieven over, waaronder een klein notitieblaadje. Geel, zoals ze bijna altijd waren.

Jij moet heel goed oppassen.

Viktor wist zeker dat dit briefje er net was neergegooid.