Achterom

37

Hoofdstuk 37:

'No?,' vroeg Viktor geschokt. Hij deed een poging om rustig te klinken.

Viktor hield zijn ogen strak op de trillende Noëlla die in de deuropening stond. 'Hoe ben je binnen gekomen?'

Ze antwoordde niet, maar bleef daar in tegen aarzelend staan. 'Waar is Tessa?'

'Ze heeft rustig nodig,' probeerde Viktor uit te leggen. 'Het kan nu echt niet Noëlla.'

'Ik moet haar wat vragen,' piepte haar stem. 'Het is dringend.'

'Wat moet je haar vragen dan?,' vroeg Viktor nieuwsgierig.

'Ik kan het je niet zeggen.'

'Dan kan ik je niet naar Tessa laten gaan,' stelde Viktor een ultimatum. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar strak aan. 'Wat-moet-je-vragen?'

'Ik kan het je écht niet zeggen!'

'Zeg het gewoon!,' schreeuwde Viktor.

'Ik zou haar verraden als ik het zeg,' slikte ze.

'Wat heb je dan?,' vroeg Viktor weer heel lief, waarna hij om de bank heen liep en halt hield voor haar.

Noëlla's trillende handen pakte een stapeltje brieven uit haar binnenzak. 'Ik kreeg ze binnen van Pepijn, omdat Tessa niet wou dat jij ze zag.'

Viktor pakte de brieven aan en liep snel weer om de bank heen en nam daar naast Nicolai plaats, die over Viktor's schouder meekeek.

'Ik had het je moeten zeggen,' snikte Noëlla.

Viktor zijn hoofd knikte alleen maar, terwijl hij een poging deed om de brieven te lezen.

Tessa, Tessje, Tess,

Ik heb zoveel bijnamen voor je, maar ze zijn niet zo perfect als jou. Je gladgestreken huid, en jou mooie ogen die mij alles laten vergeten.

Ik wil jou. En dat weet je.

Laten we gaan, ver weg, zodat wij samen kunnen genieten. 

Viktor kon zijn ogen al niet geloven naar de eerste brief, en er lagen nog zeker een stuk of tien.

Ik zag je, terwijl je aan het werken was.

Wat ben je mooi als je geconcentreerd bent. Je gespannen gezichtje. Wat zou ik het graag verpulveren. Het verpesten. Want dat heb je met mij gedaan.

Je verdiend het niet! Klaar. Punt. Uit! Ik-wil-dit-niet-meer!!!!

Viktor zijn handen trilde terwijl hij de brieven vast hield, en hij ademde stevig uit, om er voor te zorgen dat hij niet door het lint ging.

'Tessa!,' schreeuwde Viktor door het huis. 'Tessa!'

Ik kom je halen. Het duurt niet lang meer.

De kleine briefjes hadden net zoveel impact op Viktor dan de grote, het was verschrikkelijk. Maar hij kon niet stoppen met lezen, moest wel door gaan - stel dat er dingen in staan die hij moet weten.

Je bedriegt Arjan! Je bedriegt hem! Je doet het! Ik weet het! Ik weet het gewoon zeker!

Maar dat maakt niet uit, want ik zal het geheim houden, tot het bittere einde. Het einde dat voor jou nadert! Want ik zal er voor zorgen dat er een einde komt aan jou.

'Tessa!'

'Viktor, je kunt niet boos zijn op haar,' probeerde Noëlla te sussen. 'Je ziet nu hoe hij is, - of was - ik weet het niet.'

'Ik kan niet boos zijn!? We hebben het hier verdomme over mijn vriendin,' bracht hij boos uit.

'Viktor?,' slikte de gebroken stem van Tessa. 'Ik heb zo'n pijn in mijn buik.'

Krampachtig liet ze zich zakken op de bank, toen Viktor merkte dat het echt was liet hij alle brieven uit zijn handen glippen en snelde hij zich naar Tessa toe.

'Wat is er Tessje?,' vroeg hij zachtjes, even was hij niet boos.

'Pijn,' kermde ze.

'Waar heb je pijn?'

'Onder-r,' pufte ze. 'Buik.'

'Wil je naar het ziekenhuis?'

Ze knikte en keek hoopvol naar Viktor, die de telefoon van de tafel pakte en de ambulance belde.