Achterom

27

Hoofdstuk 27:

Viktor voelde zich verslagen. Kwam zijn moeder hem niet zoeken? Hij was aan het bidden, alhoewel hij niet geloofde.

Vannacht, althans hij dacht dat het nacht was, omdat het constant donker was, had hij een nare droom gehad. Alsof hij er naast stond. De live-show mocht bekijken.

'Laat de deur alsjeblieft opengaan,' fluisterde hij naar boven, met zijn handen in elkaar gevouwen.

'Laat alles goed gaan met Tessa,' zei hij verslagen. 'Laat het een fout zijn.'

Viktor had het gevoel gehad alsof de de muren op hem afkwamen. Het opgesloten gevoel had hem in zijn ban, hoe erg hij ook had gehoopt dat dat niet zou gebeuren. Gevoelens wonnen altijd, zo werd hem verteld.

Samen met Tessa had hij Paper towns gekeken. Één tip bleef hem bij: als je bang bent moet je gaan zingen. Dat zorgt voor rust.

'I miss the taste of a sweeter life. I miss the conversation. I'm searching for a song tonight. I'm changing all of the stations. I like to think that we had it all,' Viktor merkte hoe hij wat rustiger werd in zijn hoofd, maar of het echt zoveel hielp, was hij nog niet zeker over. 'We drew a map to a better place
But on that road I took a fall
Oh baby why did you run away?'

Viktor stopte met zingen, toen de kalmerende werking er wel vanaf was. Hij staarde weer om zich heen, maar taste weer in het duister.

-

Tessa voelde hoe haar zware ogen langzaam begonnen te knipperen. Het kostte zoveel moeite, dat ze snel weer moe was en haar ogen gesloten hield.

Haar ademhaling trilde, en liet haar voor de zoveelste keer in de steek.

Het tollende gevoel bleef ze houden, en nam haar over. Zoals ze de afgelopen dagen al zo vaak had gehad.

Weer deed ze een poging om haar ogen te openen. De felle lichten kwamen haar ogen te gemoed, en nam beslag van haar. Het was wit voor haar ogen, in plaats van het zwart dat de laatste paar dagen haar ogen in bedwang had gehouden.

Het wit was zo verhelderend. Het was zo mooi, dat ze ervan genoot, tot het zwart haar weer zou komen opzoeken.

De stekende pijn in haar onderrug nam toe, en liet haar huiveren van angst. Ze wou deze pijn niet voelen. Ze wou iets wat de pijn voor haar zou verlichten, maar haar pijnstilling was op. Het laatste beetje Viktor dat ze in zich had was ze kwijtgeraakt.

Soms voelde ze hoe er mensen aan haar zaten, maar het was voor haar niet duidelijk wie die mensen waren. Ze waren vreemd, beangstigend.

Zoals nu, iemand zat constant aan haar arm. Het voelde alsof de persoon wat wou toedienen. Maar wat? Gingen ze ervoor zorgen dat de pijn ging stoppen? Zouden ze een verlichting geven?

'Game over,' fluisterde de persoon in haar oor. Haar ogen vulde zich weer met zwart, en maakte haar bang. Geen pijn meer, alles was in één keer weg.

Ademhalen was oh zo moeilijk, en liet haar alle focus opleggen. Ze inhaleerde diep, maar ze kon er geen lucht meer uitblazen.

Ze voelde niets meer, alsof het laatste beetje leven uit haar werd gezogen.

-

Viktor voelde met zijn handen om zich heen en kwam weer bij de deurklink. In een verwoede poging hem weer open te doen trok hij hem open.

Het zonlicht kwam hem tegemoet. Verwelkomde zijn ogen. Liet hem huiveren bij het zien van de vrijheid.

Tessa. Daar moest hij heen, wel nu meteen.

Hij stond op van zijn knieën en rende naar het trappenhuis. Het deerde hem niet dat er misschien gevaarlijke mensen rondliepen.

Het rook er chemisch, een vreselijke geur, vond Viktor.

De persoon die Tessa wat aan wou doen liep hier rond. Het kwam niet bij hem binnen, dus hij herhaalde het nog een paar keer.

Zijn hart kloppend in zijn keel.

De moordenaar van Tessa loopt hier rond. De moordenaar van Tessa loopt hier rond. De moordenaar van Tessa loopt hier rond.

Hij rende, baande zich een weg naar de ziekenhuiskamer van Tessa, maar alles leek in slow-motion te gaan. Zo traag.

De kamerdeur gooide hij open, en met een snelle vaart rende hij er naar toe.

'Tessa!,' fluisterde hij hard. 'Tessa! Zeg wat!'

Ze lag kunstmatig in coma, dat wist hij, maar het moest iets met haar doen. Zeker toen hij de hartslagmeter zag dalen.

'Dokter!,' riep hij hysterisch. De knop bij het bed van Tessa drukte hij meerdere malen in.

'Meneer je moet nu gaan!,' riep één van de verplegers, die hem de kamer hardhandig uitduwde.

'Tessa!,' riep hij met tranen in zijn ogen, hij was bang.

'Viktor,' zei zijn moeder die met een mollige pas aan kwam rennen. Haar armen sloeg ze om hem heen en trok hem bij de heisa weg.

'Wat is er met Tessa?,' ratelde zijn moeder direct door.

'Ze ademde niet meer,' huilde Viktor in haar armen.