Kalbimin Sahibi

"Cenaze"

Kendine geldiğinde Egemenden adresi istedi ve Ayberkle beraber geleceğini söyleyip kapatmıştı. Üzerini çıkartıp bir şeyler giyinirken aynı zamanda da Ayberk'i arıyordu.

Sonunda telefon açıldığında Ayberkin telaşlı sesi kulaklarına doldu.

"Almira, ne oldu bu saate? Bir sorun mu var güzelim?"

Genç kız, hıçkırıklarının arasında

"A-abi, E-Egenin ba-bası öl-öldü"

Ayberk hemen kalkıp üzerini giyindi, giyinirken de Almiranin hazirlanmasini ve gelip alacağını söyleyip kapattı. Kapatıp Egemeni aradı ikinci çalışta açınca

"Ege hastanenin mesajını at, ben Almirayı alıp geliyorum kardeşim"

Dedi, Egemen bir şey demeyi mecali olmadığından cevap vermeden telefonu kapattı.

Zilin çalmasıyla çantsasını da alıp dışarı çıktı genč kız. Hemen arabaya bindi ve abisine kafasiyla merhaba deyip yola baktı. Ayberk bir şey demeyip arabayı çalıştırdı ve hastaneye sürdü.

Araba durur durmaz koşar adımlarla aşşağı inip hastaneye girdiler. Ayberk danışmaya gidip yerlerini öğrendi. Asansördeyken Almira ayaklarını yere vurup beklemeye başladı sanki lanet asansör ilerlemiyordu.
Sonunda geldiklerini belli eden bir ses gelince hemen çıktılar ve etraflarına bakınmaya başladılar. Almiranın gözleri Egemen'i bulunca, gözlerini, ellerini ağzına kapattı. Görüşü bulanıklaşmıştı, gözyaşları düştü düşecekti.
Abisi kolundan tuttuğunda korkarak Ayberk'e baktı ve ağzından şu kelimeler döküldü.

"Berbat gözüküyor"

Ayberk biliyorum dercesine kafasını salladı. Ve Almirayı kolundan çekiştirerek Egemenin yanına getirdi.

Egemen saçları dağılmış, gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş ve şişmişti. Üstü dağılmış, kazağı kan ve de bileği sargıdaydı. Ellerini kafasına koymuş, duvara yaslanmış boş bir şekilde karşıya bakıyordu ve kıpırdamıyordu bile.

Ayberk, Egemenle aynı boya gelmek için eğildi. Egemende hala tık yoktu.

"Ege?"

Deyince Egemen kafasını Ayberke čevirdi. Čenesi tekrar titremeye başlayınca gözleri de doldu. Kısık çıkan sesiyle

"Öldü"

Dedi ve kafasını eğip sessizce ağlamaya başladı.
Sessizce ağlıyordu, kimsenin duymasını istemiyordu. Çaresizdi ve yardıma ihtiyacı vardı. Canı yanıyordu. Sanki karanlığa düsüyordu, sonu olmayan bir boşluğa. Kendini sıktı, dişlerini sıktı. O kendiliğinden akan ve durduramadığı göz yaşlarına bir kez daha ičinden lanet etti. Ne olurdu ki ona biraz yardımcı olsalardı?

Almira da ağlıyordu, Egemenin babasına ne kadar düşkün olduğunu ve ne kadar yıkılacağını biliyordu. Acaba annemin ölümündede böyle ağladılar mı? Diye gečirdi içinden.

**********

"Tekrardan başınız sağolsun"

Dedi cenazeye gelen yaşlı bir adam. Egemenin bir akrabasıymış.

"Teşekkürler"

Dedi genç kız ve içeride ondan su bekleyen teyzeye su götürmek ičin mutfağa gitti. Elindeki su bardağıyla geri döndüğünde onu teyzeye verdi ve yanlarından ayrılıp Gökçenin yanına gitti. Cenazeye Gökçede gelmişti, Egemenin grubu ve tabiki Buray da. Birbirlerinin yüzlerine bile bakmamışlardı, bir şey olduğunda hep farklı yönlere gidiyorlardı, Burayın kararından dönmemek ičin. Halbuki ikisi ičinde zordu bu durum, yüz yüze bakıp da göz çevirmek.