Never Been Taken

Chapter 22: Deeper

Nagising ako ng maaga dahil na rin sa sanay ang katawan ko na gumising ng ganung oras... oras kung saan maghahanda na ako para pumasok ng trabaho.

Muli akong napapikit ng maalala kong wala na nga pala akong trabaho. Gustuhin ko man matulog hindi ko na magawa dahil sobrang dami ng tumatakbo dahil sa pagkawala ng trabaho ko.

Pagbukas ko ng pinto naamoy ko ang pagkain. Pag labas ko ng pinto ay bumungad sakin si Jaise na naglalalgay sa dalawang lunch box na niluto niya. Dalawa dahil para sa kanila yun sa kanila ng boypren niyang si Paul.

Ako kaya kailan ko magagawa yan?

Teka magagawa ko ba yan?

Hindi naman ako magaling magluto.

Marunong mag prito, marunong mag toasted pancit na pinama pa sakin ng nanay ko nung nandito pa sila sa Pilipinas, tapos... tapos na.

Pakshet naman.

"Morning J!" Bati ko sa kanya ng mapatingin siya sakin. Mukha naman hindi niya ako napansin na kanina pa nandito sa pwesto ko.

"Good morning A." Sabi niya habang nilalagay sa isang bag ang mga lunchbox. "I already cooked breakfast. Kain ka na."

"Later." Sabi ko at naglakad papunta sa lagayan ng kape. "I'll just have my coffee first. Do you want me to make you a coffee too?"

"Hindi na." Sabi niya at isinukbit ang bag niya sa balikat niya. "Pasok na ko."

"Nasa rooftop na si Superman?" Tanong ko.

"Rooftop?" Naguguluhan niyang tanong.

Natawa ako. "Nevermind."

Superman kasi ang tawag niya kay Paul. Tapos lady krypton naman ang tawag sa kanya ng boypren.

Krypton as in kahinaan ni superman.

Pakshet. Ang korni korni di ba?

Di ba?

"Sige na una na ko, see you later bestie." Mabilis siyang nag beso sakin at nagmamadaling lumabas ng pinto.

"Take care!"

Wala akong masabi kay Jaise sa sobrang sipag niyang mag aral. Hindi pa yan na late sa klase at minsan nauuna pa yan sa librarian kung saan siya laging tumatambay. Kung ang hobby ko kumuha ng letrato at mag bar, ang hobby niya naman mag aral at magbasa, Hindi na nga ako magtataka kung in the future she will candidate as a president sa sobrang dami niyang alam.

But somehow, I know she won't. Sobrang mahiyain nun eh.

I read my manuscript while drinking my black coffee about the incoming project na nakalinya sakin. I'm tearing while I'm reading the papers. This is a huge opportunity pero wala na. Wala na yung pinagpuyatan ko ng ilang buwan. Hindi nila kukunin ang gawa ko dahil tanggal na ako sa trabaho at may bad impression na ako.

I closed my eyes and try to calm myself para hindi umiyak na parang bata. Gale is still sleeping and I know if she hear or see me cry ay mag aalala siya at magagalit sa kung sino o ano man ang nagpaiyak sakin. I just breath in and out hanggang sa maging kalma na ako. I opened my laptop and search for jobs na lalayo sa media at sa showbiz. Dahil alam kong bad shot pa ako sa industriya kaya malabong kuhanin nila ako agad. Hanggang sa mapadpad ako photography which is my hobby. I'm not confident in my photography skills and I don't know where to start and where or what company will I work. But with an unknown reason I signed up. And after that I just stare on the window where you can see the building and city view.