Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 1

Το δωμάτιο μοιάζει τόσο άδειο. Είναι τόσο άδειο. Όλα τα αγαπημένα μου πράγματα είναι στο σπίτι στα Τρίκαλα. Δεν ξέρω τι αισθάνομαι ακριβώς. Δεν είναι ούτε χαρά, ούτε μελαγχολία. Είναι κάτι απροσδιόριστο. Από το πρωί η μητέρα μου δεν έχει σταματήσει να κλαίει. Ελληνίδα μάνα. Ο πατέρας μου είναι πιο χαλαρός. Ο αδερφός μου, ο Γιάννης, κρύβει μια συγκίνηση, άσχετα αν δεν το δείχνει. Τέσσερα χρόνια είναι.. Θα περάσουν. Και θα έρχομαι και Σαββατοκύριακα. «Αν δεν γίνεις μάνα δεν θα καταλάβεις», μου λέει συνέχεια η μητέρα μου. Κι όντως ισχύει.

Ήρθε η ώρα

Κατεβαίνω από το δωμάτιο και με περιμένει ο μπαμπάς μου. Η μαμά εξακολουθεί να κλαίει. Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Την αγκαλιάζω αμέσως. Της υπενθύμισα, ότι θα έρχομαι συχνά. Ο Γιάννης πάλι έτρεξε να με αγκαλιάσει εκείνος. Περίεργο. Συνήθως, ο μεγάλος αδερφός δεν λυγίζει. Κι όμως έτρεξε ένα δάκρυ και τον άκουσα νά μουρμουράει μέσα από τα δόντια του «Γαμώτο». Τον μπαμπά μου δεν τον χαιρέτησα, αφού θα με πήγαινε εκείνος στα Τρίκαλα με το αμάξι.

-Να προσέχεις! Να μας πάρεις τηλέφωνο μόλις φτάσεις! Και μην ξεχάσεις να πάρεις τηλέφωνο το βράδυ, αλλά και να μην πάρεις θα σε πάρω εγω.
-Ναι ρε μαμά.. Ηρέμησε! Δεν πάω και στην άλλη άκρη του κόσμου! Άντε τα λέμε.

Μπήκα στο αμάξι. Ο μπαμπάς, άρχισε να μου διηγείται ιστορίες από όταν είχε πάει εκείνος με την παρέα του. Πραγματικά, ακούγοντάς τον μοιάζει για ένα μαγευτικό μέρος. Η διαδρομή ήταν τόσο ωραία. Τα γέλια δεν έλειψαν φυσικά. Κάποια στιγμή τον είδα να δακρύζει. Δεν άντεξα και δάκρυσα κι εγώ.

-Μπαμπά σταμάτα. Δεν θέλω να κλαίω μπροστά σας. Άντε!, είπα μς τρεμάμενη φωνή και ο μπαμπάς μου άρχισε να γελάει.

Βλέπετε η μικρή του πριγκίπισσα, όπως με λέει, μεγάλωσε. Έγινε ανεξάρτητη.

Φτάσαμε.

Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Δεν έμοιαζε καθόλου με την Αθήνα. Ναι μεν τα Τρίκαλα είναι πόλη, αλλά βλέπεις και λίγο πράσινο. Το σπίτι. Ωω Θεέ μου είναι πανέμορφο. Απλό και λιτό. Είναι λίγο μεγάλο για τις ανάγκες μου αλλά είναι πολύ ωραίο.

Μου κινήθηκε η περιέργεια να το εξερευνήσω. Το σαλόνι είναι αρκετά ευρύχωρο. Έχει έναν τριθέσιο καναπέ, ένα ξύλινο τραπεζάκι που στα πόδια του είναι σκαλισμένο και μία αρκετά μεγάλη τηλεόραση. Οι κορτίνες έχουν γιήνα χρώματα και συμπληρώνουν την μοναδικότητα του σαλονιου. Το μπαλκόνι. Σ' αυτό το μπλακόνι, μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να χαζεύω πέρα στο βουνό που αχνοφαίνεται μέχρι και την γειτονιά. Κατευθείνομαι προς το υπνοδωμάτιο. Είναι μικρό και ζεστό. Το κρεβάτι είναι ημίδιπλο. Έχει δυο κομοδίνο δεξια και αριστερά του κρεβατιού και ένα πορτατίφ πάνω στο ένα απο αυτό. Το μπάνιο είναι ένα απλό μπάνιο. Η κουζίνα δεν είναι ούτε μικρή ούτε μεγάλη, αφού θα πρέπει σιγα-σιγα να μάθω να μαγειρεύω. Τον μεγαλύτερο χώρο τον καταλαμβάνει το σαλόνι παρά να τα άλλα δωμάτια.

-Να έχεις χώρο να περνάς με τους νέους σου φίλους, γι' αυτό ειναι μεγάλο το σαλόνι. Ο μπαμπάς μου πάντα με καταλαβαίνει. Ακόμα και το τι θέλει να πει η σιωπή μου.

Μετά απο λίγη ώρα, ο μπαμπάς μου έφυγε για Αθήνα.

Και τώρα Ηρώ, είσαι μόνη σου. Τώρα ξεκινάς να γράψεις την καινούρια σελίδα, σ' αυτό το βιβλίο που λέγεται ζωή.

(Heyy!! Αν σας αρεσει η ιστορια αφήστε το αστεράκι και το σχολιο σας για το πως θελετε να εξελειχθει η ιστορια!)