Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 27

Μπαίνοντας στην κλινική διακρίνω 2 καταστάσεις. Μια μουντή και μία χαρμόσυνη. Από την μία πλευρα, χλωμα πρόσωπα άϋπνα, χωρίς όρεξη. Από την άλλη μπαλόνια παντού σε ροζ και γαλάζιο χρώμα να γράφουν "It's a girl!" και "It's a boy!" αντίστοιχα.

Ασυναίσθητα πιάνω την κοιλιά μου. Με κοίταξε ο Γιάννης μου έπιασε το χέρι και προχωρήσαμε. Βρεθήκαμε στην υποδοχή και δώσαμε τα στοιχεία του πατέρα μου. «6ος όροφος, το 603", είπε στα γαλλικά με έναν κάθετο και μονότονο ύφος. Μπήκαμε στο ένα από τα τρία ασανσερ. Δεν μιλούσα με τον αδερφό μου. Μου φαινόταν ότι κάτι μου έκρυβε. Δεν ήθελα να τον ρωτήσω μέχρι να φτάσουμε και να μάθουμε τι έγινε. Φτάνοντας στον όροφο το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το καταπονημένο πρόσωπο της μητέρας μου. Τρέχω αμέσως στην αγκαλιά. Την σφίγγω τόσο πολύ.

-Κορίτσι μου..
-Μαμά.. Ο μπ..μπαμπάς, είπα και άρχισα να κλαίω.

Τότε διακρίνω την μητέρα μς τον αδερφό μου να αντικρίζονται. Μετά από ένα 5λεπτο, είδα την μαμά να γνέφει στον αδερφό μου.

-Λοιπόν Ηρώ ο μπαμπάς, είπε ανεστενάζοντας ο Γιάννης.
-Ναι..., είπα με έντονο τρόπο.
-Έπαθε ότι έπαθε επειδή έμαθε ότι είσαι έγκυος.

Έχασα τον κόσμο μου. Μια έντονη ζαλάδα με έπιασε. Κάθισα σε ένα από αυτά τα καθίσματα που είχαν. Η μητέρα μου έφερε νερό ενώ ο Γιάννης μου έκανε αέρα.

-Αγάπη μου.. Σκέψου το μωράκι σου. Μην κάνεις έτσι. Σκέψου ότι αν πάθει κάτι το εγγονάκι μας..
-Αυτό που δεν θέλει ο μπαμπάς, είπα ενώ την διέκοψα.
-Ήταν απότομο έλα στη θέση του.
-Εκείνος γιατί δεν έρχεται στην δικιά μου; Δεν σκέφτηκε ότι το έκανα με κάποιον που αγάπω;
-Όταν πήγα να του το πω είχε πάθει ήδη το εγκεφαλικό.
-Ας γίνει καλά με το καλό και όλα θα πάρουν τη σειρά τους.

~~~~~~~~~~~~~

Έχουν περαάσει ήδη δύο βδομάδες από τον θάνατο του μπαμπά μου και μία μέρα από τότε που απέβαλα. Ο γιατρός είπε ότι η χάλια συναισθηματική μου κατάσταση το επέφερε. Εκπληκτικά; Σκότωσα δύο ανθρωπους. Δυο αγαπημένα μου πρόσωπα. Με τον ένα ζούσα 18 χρόνια. Με το άλλο δεν είχαμε "γνωριστεί" ακόμα, αλλά το αγάπησα χωρίς να το ξέρω. Ο Πέτρος όλο αυτόν τον καιρό είναι δίπλα μου. Δεν με αφήνει στιγμή από κοντά του. Λαμβάνω από συμφοιτητές της πρώην μου σχολής συλλυπητήρια. Πόσο ψεύτικοι οι άνθρωποι. Σε πάτάνε και σε τσακίζουν και μετά σε..."συμπαθούν".

Αυτόν τον καιρό με τον Πέτρο μένουμε στο πατρικό μαζί με τον αδερφό μου και την μητέρα μου. Δεν ήθελα κανείς να την αφήσουμε μόνη, όσο κι αν αυτή επέμενε.

(......)