Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 26

Είμαι στο αεροπλάνο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω τι συνέβη. Για ποιο λόγο έπαθε αυτό το πράγμα; Δεν ήταν μεγάλης ηλικίας. Ήταν νέος. 49 χρονών. Όχι... Όχι... Όχι ηταν, ΕΙΝΑΙ 49 χρονών. Σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής μου, πρέπει να με στηρίξει. Γαμώτο δεν θέλω να τον χάσω. Μόλις ξεκινήσαμε από Αθήνα για Γαλλία -όπου θα συναντήσω και τον αδερφό μου εκεί- και μετά από Γαλλία Νέα Υόρκη.

~~~~~~~~~~~~~~~

Οι ώρες περνάνε, αργά, βασανιστικά, επίπονα. Έφτασα Γαλλία. Είδα τον Γιάννη. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ έτσι. Άυπνος, κλαμένος με πρισμένα μάτια. Βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω τι έγινε μα άδικα ήθελα να μάθω. Έπαθε καριδιακή προσβολή από το παιδί μου. Επειδή είμαι έγκυος. Προφανώς και δεν το θέλει. Μου είπε ότι η μητέρα μου ήταν πιο ψύχραιμη. Απλά είπε ένα «Καλά θα της πω εγώ όταν την δω». Θα θέλουν να το ρίξω. Είμαι σίγουρη. Για να μην χαλάσει το όνομα της οικογένειας.

Μετά από λίγο μπήκαμε στο αεροπλάνο. Ένιωθ κάτι πόνους στην κοιλιά που γίνονταν ώρα με την ώρα εντονότεροι. Χριστέ μου. Ας είναι καλά το παιδί. Ο αδερφός μου συνέχεια μου λέει να μην στεναχωριέμαι, γιατί θα αποβάλλω. Πως να μην στεναχωριέμαι γαμώτο;!!! Πώς;!!! Ξεκινήσαμε για Ν. Υόρκη. Το κλίμα βαρύ και μουντό. Όλα μοιάζουν χάλια. Ο Πέτρος με παίρνει όλη την ώρα τηλέφωνο, όσο μπορεί, καθώς το έχω σε λειτουργία πτήσης. Είναι τόσο γλυκός. Νοιάζεται για μένα και το παιδί. Δεν θέλει να πάθουμε κάτι. Οι ώρες βαριές σαν σίδερο. Φτάσαμε στην Νέα Υόρκη. Κλείσαμε ένα ξενοδοχείο κοντά στην ιδιωτική κλινική που βρισκόταν ο πατέρας μου. Αφού τακτοποιηθήκαμε, μπήκαμε στην πολυπάροχη αυτή κλινική.

(Ξερω ειναι μικρο, λλα επρεπε να ανεβασω καποια στιγμη. Στο επομενο κεφαλαιο θα γινουν συνταρακτικες εξελιξεις!)