Να μ' αγαπάς...

Κεφάλαιο 3

Καθώς περτούσα για την στάση λεωφορείου ακούω μια φωνή και μάλιστα γνώριμη «Καλα εσεις οι Αθηναίοι τόσο απρόσεχτοι είστε και αφήνετε τα κινητά σας όπου να 'ναι?». Αλίμονο.. Ποιος θα μιλούσε τόσο απότομα. Γύρισα και τον κοίταξα με ένα ψεύτικο αλλά και ειρωνικό ταυτόχρονα χαμόγελο.

-Μάλλον αυτό μου ανήκει, άρπαξα από τα χέρια το κινητό μου και απομακρύνθηκα.
-Πάλι καλά να λες που δεν είμαι κλεφτρόνι και δεν το πήρα. Πάντως ωραίο κινητό έχεις.
-Ευχαριστώ. Έφευγες;
-Χαχ θα σε παρακαλούσα να μιλάς πιο όμορφα., να μιλήσω σε κάποιον πιο όμορφα που του βγαίνει φυσικά η ειρωνία.
-Κοίτα επειδή σε ξέρω μονάχα λίγες ώρες και δεν έχω σχηματίσει την καλύτερη εντύπωση για σενα φύγε από εδώ., είπα και μάζεψα τις γροθιές μου.
-Κοίτα πριγκίπισσα, δεν ξέρω τι σπουδάζεις, μην με αναγκάσεις και σου φερθώ άσχημα.

Τότε ασυναίσθητα τον χαστούκησα. Χωρις Χριστέ μου δείχνει να πονάει τόσο πολύ.

-Πέτρο συγνώμη δεν.. Δεν.., απολογήθηκα και προσπάθησα να τον βοηθήσω. Τότε τον βλέπω να γυρνάει με ένα πονηρό χαμόγελο και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν.
-Βαράς δυνατά για κορίτσι., είπε βάζοντας την παλάμι του στο μάγουλό του κουνόντας το σαγόνι του δεξιά και αριστερα. Τότε καταφθάνει το λεωφορείο.
-3 χρόνια σφαιροβολία και 2 βόλλεϋ. Δεν πέρασα τζάμπα Γυμναστική Ακαδημία χρυσέ μου, κλείνω το μάτι και κατευθύνομαι στο λεωφορείο.

Όση ώρα βρισκόμουν στο λεωφορείο, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Άλλο πάλι.. Από που ξέρει ότι είμαι από Αθήνα; Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μου συμπεριφέρεται έτσι;! Πόσο πιο ωραία η πρώτη μου μέρα στα Τρίκαλα. Ήδη τσακώθηκα με ένα όμορφο πολύύύ όμορφο, παραδόξως, αγόρι.

Όταν έφτασα στο σπίτι μπήκα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο. Φόρεσα τις πιτζάμες μου έφτιαξα καφέ και κάθισα με το λάπτοπ στο σαλόνι για να δω τα e-mail του Πανεπιστημίου. Δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου ακόμα εκείνο το χαστούκι. Δεν το ήθελα. Απλά με εκνευρίζουν αφάνταστα οι τύποι που νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Και είναι όμως αυτά τα άτομα που όσο και θυμώνεις μαζί τους κάτι θα έχουν και θα σταματήσεις να είσαι κακος μαζί τους. Αλλά ο Πέτρος μία θέλω να τον σφαλιαρίσω τόσο πολύ και από την άλλη μου βγάζει ένα μυστήριο που θέλω να το εξερευνήσω. Μα τι λέω; Τον ξέρω μόνο ελάχιστες ώρες. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτόν.

Τις σκέψεις μου διέκοψε το τηλέφωνο, στο οποίο ήταν η μηττέρα μου.

-Έλα μαμά.., είπα κάπως διστακτικά.
-Αγάπη μου είσαι καλά; Γιατί σε ακούω έτσι;
-Όλα καλά απλά μου είναι λίγο δύσκολη αυτή η αλλαγή.
-Αααα εντάξει! Πήγες στην Γραμματεια; Έφτιαξες τα χαρτιά σου; Έφαγες;
-Ναι σε όλα..

Και κάπως έτσι πέρασαν οι 2 ώρες που μικούσα με την μητέρα μου στο τηλέφωνο

(Hey! Ελπιζω η ιστορια να σας αρεσει! Αφηστε το αστερακι και το σχολιο σας!)