Taken by a DEMON (PUBLISHED UNDER RISINGSTAR)

Chapter 8

"You died when you were still a baby."

I laughed.

"Oh, Come on. Don't kid me." I said.

Seryoso lang ang mukha nyang nakatingin sa akin.

"I'm serious." He said.

I laughed.

"Silly. Quit joking."

"I'm not."

"So, I'm a ghost?" sabi ko habang tumatawa pa rin.

"No. I give you life." He said seriously.

Tiningnan ko lang sya. Napakaseryoso nang mukha nya. Tinititigan koi to para tingnan kong may bahid ba ito nang pagsisinungaling. Pero sya ang uri naang tao, demon rather na hindi magbibiro nang mga ganitong bagay.

"He give me life?" tanong ko sa isip ko. Dyos ba sya? Hindi. Demon sya. Demon.

I smirked.

"Please be serious this time. I don't have time for jokes." Sabi ko.

"What I just said is true." Seryoso pa rin nyang sabi sa akin.

Unti-unti akong sumeryoso. Wala ni konti mang pagbibiro sa mukha nya. Unti-unti rin akong kinakabahan sa hindi ko malamang dahilan.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kama nya.

"Wait.. A-are you ser-"

"Yes, I am."

Para akong binuhusan nang napakalamig na tubig sa kinatatayoan ko. Hindi ko malaman ang gagawin ko. Maniniwala ba ako? Di ko kayang e take ang lahat lahat nang nalaman ko ngayong araw na ito.

"You died when you were just a baby. I give you a life."

Parang ayaw pag sink in sa akin ang mga sinasabi nya. Napakahirap paniwalan. I died when I was just a baby?

Binibiro ba ako nang tadhana? Anong problema nya sa akin? Ba't kailangan akong biruin nang ganito?

"You owe me your life." Sabi nya ulit habang nakatingin sa akin.

"I do not owe you anything! I did not asked for it!"

"True."

"Then why?" tanong ko habang para na akong aiyak iyak sa mga narinig ko. Hindi ako makapaniwala.

"I need you."

"You need me? For what?"

"To bear my child." He said as if it is nothing.

"WHAT?!" lumuwa ang mata ko sa gulat sa sinabi nya. Seryoso ba sya? "Are you f*cking kidding me?!"

"I'm not."

I don't know what to say. I don't even know how to react now. Paniniwalaan ko ba? Sa dami nang mga nangyaring hindi ka pani paniwala, pagdududahan ko pa ba to?

But now is different. This is different. Parang bumaliktad nang 360 degree ang mundo ko. Hindi ko na alam.

Tumingin ulit ako sa kanya. Nakatingin lang sya nang diretso sa akin. Blangko ang expression nya.

"This is ridiculous!" saad ko.

"You should be thankful, I choose you."

"Thankful? Ano bang dapat kong ipagpasalamat dito ha? Akala ko normal ako! Akala ko tao ako! Akala ko buhay na buhay ako!"