Can You Feel It | MJ | ZAKOŃCZONE |

Can You Feel It 3

Rano obudziły mnie promienie słońca wpadające przez odsłonięte okno. Popatrzyłam na zegarek, który wskazywał 7:30. Ubrałam się i wykonałam inne rutynowe czynności. Po zjedzonym śniadaniu wyszłam do szkoły. Dzisiaj naszą pierwszą lekcją był WF, na którym nie ćwiczyłam. Czasem kiedy tata był pijany, wpadał w szał i obrywałam, dlatego miałam siniaki na całym ciele i nie chciałam, aby ktokolwiek je zobaczył. Na początku nauczycielka zwracała mi uwagę, jednak gdy zobaczyła, że to nie przynosi efektów dała sobie spokój. 

Usiadłam na schodach przy sali gimnastycznej i wyciągnęłam książkę do biologi, z której mieliśmy sprawdzian na kolejnej lekcji. Nagle zobaczyłam jak w moją stronę idzie Ashley. Nie cierpię tej dziewczyny. Jej ojciec ma jakąś dużą firmę i kasy jak lodu. Dziewczyna ma wszystko o czym większość osób może tylko pomarzyć, ale przez to jest wredna i panoszy się jakby była niewiadomo kim. Nauczyciele oczywiście patrzą na nią przez palce, bo boją się że jej tatuś przestanie sponsorować szkołę więc może robić co chce i i tak nikt nie zwróci na to uwagi.

-A ty co wczoraj nie miałaś czasu się uczyć? - zapytała złośliwie, nawet na mnie nie patrząc. Zignorowałam jej zaczepki z nadzieją, że da mi spokój. Ale się przeliczyłam. - Słyszałam, że twój tatuś zrobił niezłą rozrube w barze, przywieźli go już z komisariatu?
-Daj mi święty spokój - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Z chęcią bym jej teraz przywaliła, ale starałam się opanować i jak narazie nieźle mi to wychodziło.
-A twoja mamusia ilu miała wczoraj klientów? - nie reagowałam na to. Przez tyle lat ciągłych zaczepek nauczyłam się ukrywać emocje, chociaż w środku byłam bliska wybuchu. -Widzę że zaczęłaś chodzić z Jacksonem, powiedz mi jak wam się układa?
-Jesteśmy przyjaciółmi
-Przyjaciółmi... - powtórzyła po mnie - Dziwię się że wiedząc jaką dziwką jest twoja matka dalej się chce z tobą zdawać... -nagle jej wyraz twarzy się zmienił. Wyglądała jakby wpadła na jakiś pomysł, co nie wróżyło niczego dobrego. - A może nie wie? - przyglądała mi się - Nie powiedziałaś mu! Ciekawe co będzie jak się dowie - zaśmiała się szyderczo. Nie zdążyłam zaprzeczyć bo z daleka zobaczyłam Michaela. - Mickey! - Zawołała go.
-Nie wtrącaj się - powiedziałam zdenerwowana ale ona nic sobie z tego nie robiła.
-Część - przywitał się - Wołałaś mnie - zwrócił się do  niej.
-Mam do ciebie pytanie - zaczęła, ale jej przerwałam
-Zajmij się swoimi sprawami - lecz to nic nie dało.
-O  co chodzi? - Dopytywał
-Co byś powiedział gdybyś dowiedział się, że matka Rebbeki jest prostytutką, a ojciec alkoholikiem
-Co masz na myśli? - zdezorientowany patrzył raz na  nią raz na mnie.
-Naprawdę nie wiesz? Matka Rebbeki jest...- zaczęła nawijać, ale ja już jej nie słuchałam, tylko odeszłam w inne miejsce. Koniec przyjaźni z Michaelem. Ale czy to była przyjaźń? Znaliśmy się ledwie dwa miesiące. Jednak każdy kto dowiedział się kim są moi rodzice nie chciał mieć ze mną nic wspólnego. I nie sądziłam żeby w przypadku Michaela było inaczej. Coś we mnie pękło i z tego wszystkiego po prostu zaczęłam płakać. Jednak szybko się opamiętałam i powstrzymałam napływające mi do oczu łzy. Mokrą twarz wytarłam chusteczką. Nie chciałam żeby było widać moje załamanie. Nie chciałam dać jej tej satysfakcji....

,,Najlepszą wagą do mierzenia przyjaźni jest nieszczęście."